1. Świadomość

Zapraszamy do zagłosowania w ankiecie, którą macie po prawej stronie :)

Piątek, 15 maja 2015

Albert Minierski skręcił z dwupasmówki w boczną uliczkę, tak jak polecił mu Maks, siedzący obok na miejscu pasażera. Jechał tędy pierwszy raz, zabawne, że już z całym dorobkiem życia. No, prawie całym, bo połowa rzeczy została w ich starym mieszkaniu. Będą musieli je zabrać na kilka razy. Dobrze, że ich wóz nie był taki mały, bo musieliby kursować od Ruczaju do Prądnika Czerwonego chyba z milion razy.

– Jezu, czaisz co za szczęście? – gadał podekscytowany Maksymilian, rozglądając się dookoła z głupim wyrazem twarzy. Okolica, w jakiej się znaleźli, prędzej przypominała peryferie miasta, a nie jego środek... i to jeszcze środek Krakowa. Nie słychać tu było nawet szumu ruchliwej ulicy, znajdującej się kawałek dalej. Zupełnie jakby przekroczyli jakąś niewidzialną barierę, za którą mogliby znaleźć upragniony spokój, jednocześnie nie rezygnując z dogodności oferowanych im przez miasto. – Lewiatan będzie w końcu mógł rozkopywać, co chce i nikt się do tego nie przyczepi – powiedział wesoły i wychylił się, by pogłaskać stojącego na siedzeniach psa, wciskającego głowę między przednie fotele.

Albert zaśmiał się i obejrzał się na nich szybko. Był szczęśliwy, nareszcie czuł spokój i zaczął wierzyć, że wszystko się ułoży.

– Okej, to teraz w tą uliczkę? Jezu, jak tu cicho. – Aż westchnął, rozglądając się po zagajniku pełnym drzew.

– No. Tutaj się nauczyłem jeździć na rowerze – zdradził, wskazując na ulicę. Mimowolnie uśmiechnął się pod nosem, przypominając sobie siebie i swoją mamę, która go wtedy uczyła. Zerknął na swojego partnera i położył mu dłoń na szczupłym udzie, już dawno nie był tak szczęśliwy.

– Lubiłeś tę okolicę? – zapytał Albert, zwalniając. Nie musiał już nigdzie skręcać, dopiero kiedy zbliżali się do ich nowego domu, Maks poinformował go, o który chodziło. Trudno było przyjrzeć się budynkowi z ulicy, bo widok zasłaniały trzy duże drzewa posadzone tuż przy płocie. Kiedy podjechali pod bramę, Minierski mógł zauważyć, że konary jednego z nich dotykały nawet okna na piętrze. Pierwszym, co rzuciło mu się w oczy, była wielkość domu. Wybudowano go w starym, tradycyjnym stylu polskiego dworku. Dach podniesiono, żeby zrobić zapewne więcej miejsca na piętrze. Nawet okna wyglądały, jakby nich nie wymieniał ich od czterdziestu lat, a szarawą (niegdyś zapewne białą) elewację miejscami zdobiły dziury po odpadającym tynku. Nie musiał wchodzić do środka, żeby już zza posesji zobaczyć, że mieli bardzo dużo pracy przed sobą. Nikt nie dbał o ten dom od kilku dobrych lat. Maks mówił mu, że jego ojciec odciął się od świata. Nigdy nie lubił tłumów, jego introwertyczny charakter dał o sobie znać zwłaszcza po tym, kiedy dowiedział się o homoseksualizmie syna. Kontakt między nimi urwał się po wyprowadzce Maksa, który już nie próbował naprawić relacji z ojcem, ani go odwiedzać. Zaczął żyć własnym życiem. A teraz znowu wrócił do rodzinnego domu, do wspomnień. Odetchnął ciężko, kiedy wysiadł z samochodu i spojrzał w stronę budynku. Przeszedł go nieprzyjemny dreszcz na sam jego widok. Starał się jednak nie myśleć o dziwnym niepokoju, jaki go ogarnął w momencie, w którym podszedł do zżeranej przez rdzę bramy. Odnalazł w kieszeni pęk kluczy, a jednym z nich otworzył wielką kłódkę zawieszoną na grubym łańcuchu, jaki po chwili z głośnym brzdękiem opadł na ziemię. Pchnął jedno ze skrzydeł bramy, otwierając ją. Zerknął na samochód Alberta, zielonego forda, wjeżdżającego na posesję. Jego partner wysiadł z pojazdu, a on wymusił uśmiech, przeklinając się w myślach. Powinien się cieszyć, zaraz będą prowadzić takie życie, o jakim zawsze marzyli.

– Duży – skomentował Minierski. Otworzył tylne drzwi i wypuścił Lewiatana. Owczarek szwajcarski od razu wyskoczył z samochodu, merdając ogonem, zupełnie jakby zwierzę też już wiedziało, że zaraz jego życie stanie się bardziej ekscytujące. I że będzie mógł obsikiwać wszystkie drzewa w okolicy tyle razy, ile tylko zapragnie.

– Może przygarniemy jeszcze jakiegoś psa lub kota? – zaproponował nagle Maks. Podszedł do partnera, obserwując obwąchującego wszystko Lewiatana.

– A Lewiatan nie będzie zazdrosny? – zapytał sceptycznie Albert, obserwując ich pupila. Uśmiechnął się lekko. Ten pies stał się jedną z pierwszych rzeczy, która pokazała im, że już nie byli tylko parą, że stworzyli zupełnie przez przypadek coś na wzór rodziny. Wspólne mieszkanie, płacenie rachunków, zajmowanie się domem i w końcu ktoś, kim obaj musieli się opiekować, sprawiły, że zaczęli patrzeć na siebie już nie tylko przez pryzmat kochanków i przyjaciół. Albert nigdy nie sądził, że tak szybko zaangażuje się w stały związek. Jego siostra nie mogła uwierzyć, kiedy powiedział jej, że Maks odziedziczył dom i się do niego przeprowadzają, że już nie muszą kupować własnego mieszkania.

– Pewnie na początku. – Maks zaśmiał się i objął go w pasie, po czym przysunął twarz do jego szyi, by pocałować go w nią. – Ale się przyzwyczai – dodał i popatrzył na swojego kochanka z bliska. To aż dziwne, że byli razem, różnili się prawie w każdym aspekcie. Albert wyglądał dojrzale, chodził w koszulach, marynarkach, a jego strój zawsze był perfekcyjnie dobrany był do okazji, jak zresztą przystało na dość wysoko postawionego pracownika z korporacji. Maks chyba najbardziej lubił w kochanku rudo-brązowe, lekko pofalowane włosy i piegi. Odbierały mężczyźnie trochę powagi, a dodawały uroku. Podobnie jak oczy, które – chociaż czasami potrafiły być surowe i pochmurne, często błyszczały, odbierając Albertowi lat. Maks lubił myśleć, że były takie pogodne głównie dzięki niemu, kiedy rozśmieszał kochanka, albo po prostu był obok. Maksymilian bez wątpienia należał do szerokiego grona egoistów, w którym mógł poszczycić się obecnością już od najmłodszych lat. Pozwalał mu na to tytuł jedynaka. Chociaż jego mama zmarła, kiedy był jeszcze dzieckiem, to i tak ojciec często go rozpieszczał albo po prostu pozwalał mu na wiele.

Teraz, patrząc na ten dom, zdał sobie sprawę, że wszystkie wspomnienia, które tak długo sprowadzał na dalszy plan, powrócą. A on będzie musiał sobie z nimi poradzić dla własnego dobra, a przede wszystkim dla dobra ich związku. Mieli wystarczająco dużo problemów. Maks nie chciał pokazać przed Albertem słabości. Jego kochanek już wystarczająco dużo przeszedł, nie miał zamiaru dawać mu kolejnego powodu do zmartwień. Teraz to on musiał być tym silnym. I zawsze lubił nim być. Nigdy nie mieli jasnego podziału ról. Każdy z nich miał cechy, które wzajemnie się uzupełniały. Albert był tym odpowiedzialnym, Maks bardziej zaradnym. To właśnie on składał reklamacje, chodził po urzędach, kiedy potrzebowali coś załatwić. Potrafił przekonać każdego, w końcu był liderem zespołu, miał coś, co wielu ludzi nazywało charyzmą. Albert za to pamiętał o płaceniu rachunków w terminie i starał się zawsze sprowadzać kochanka na ziemię, kiedy ten wpadał w swój szał wydawania pieniędzy na duperele. Maksymilian Jabłoński z pewnością był bardzo rozrzutnym człowiekiem, w przeciwieństwie do swojego partnera.

– Okej, to otwieraj drzwi do naszego królestwa – zażartował Albert i przygryzł wargę. Obaj cieszyli się, chociaż przez kilka ostatnich dni Maks miał wrażenie, że odzyskał swojego dawnego mężczyznę, który już zapomniał o felernym sylwestrze. Przestał się obwiniać i wspominać zmasakrowaną twarz człowieka, któremu wybuchła w twarz petarda.

Jabłoński zaśmiał się i wszedł na małą werandę. Poczuł, jak zaczynają pocić mu się dłonie, jak jego serce przyspiesza swoje bicie, musiał aż obejrzeć się na Alberta, żeby spróbować się jakoś uspokoić. Wyrzucił z umysłu wspomnienia sprzed dwudziestu lat, a teraz, za sprawą tego domu, wszystko powoli wracało. Ale przecież będzie mieszkać tu tylko z Albertem, ten budynek nabierze zupełnie nowego wyrazu. Otworzył drewniane drzwi, z których brązowa farba odchodziła już płatami i spojrzał na wąski, ciemny przedpokój.

– Dużo roboty – stwierdził Minierski, a w jego głosie już było słychać zmęczenie. Maks miał ochotę się zaśmiać, jednak jakoś nie był w stanie. Przekroczyli powoli próg domu i zawołali jeszcze Lewiatana, nie chcąc, żeby uciekł. Nie wiedzieli w końcu, czy w ogrodzeniu nie było żadnych dziur, a brama stała otwarta na oścież.

Zwierzę weszło do domu razem z nimi. Wzrok Maksa od razu spoczął na świętym obrazku przedstawiającym Jezusa na krzyżu.

– To – wskazał na ilustrację – ściągamy.

– Mam nadzieję, że nie będzie tego więcej! – zaśmiał się Albert. Jego rodzice nie byli religijni, tylko babcia i to właśnie u niej pamiętał tego rodzaju elementy wystroju wnętrza. Spróbował zamknąć drzwi i wydawało mu się, że to zrobił. Nie zwrócił uwagi, że nie domknął ich jednak do końca i przy podmuchu wiatru uchylą się.

Rozejrzał się niepewnie, starając się patrzeć na to pomieszczenie nie przez pryzmat bałaganu, a sposobu, w jaki mogliby je urządzić.

– Nawet nie mów – sapnął Maks i wszedł do salonu. Aż stanął w drzwiach i spojrzał na mały, drewniany stół przed czerwoną wersalką. Stał na nim kubek po kawie, a dookoła niego leżały porozrzucane gazety, które zapewne jego ojciec przeglądał. Gdzieś na nie rzucił też swoje okulary do czytania. Wszystko wyglądało tak, jakby jego tata chwilę temu wyszedł i miał zamiar jeszcze tu wrócić. Przełknął ślinę, z wahaniem przechodząc do pokoju. – Trzeba będzie to wszystko posprzątać – powiedział cicho, czując gulę w gardle. Na swój sposób kochał swojego ojca, mimo że nie utrzymywał z nim stałych kontaktów. Henryk zmarł na zawał, co zresztą nie było niczym niezwykłym, już od kilku lat zmagał się z chorobami serca.

Albert stanął za nim i potarł jego ramię, chcąc pokazać mu tym gestem, że był przy nim.

– Zrobimy z tego domu masz kąt – zapewnił go, uśmiechając się niepewnie. Pocałował Maksa w odsłoniętą szyję. Mężczyzna miał ciemnobrązowe, modnie obcięte włosy i niebieskie oczy. Był przystojny ze swoimi miękkimi rysami twarzy i zaczepnym spojrzeniem. Ostrości wszystkiemu dodawał jego wygląd – styl ubierania się i kolczyki.

Jabłoński uśmiechnął się, powtarzając sobie w myślach, że teraz naprawdę będą szczęśliwi, miał w końcu obok siebie swojego faceta. Odwrócił się do niego przodem i objął go w pasie.

– Rozdziewiczamy dzisiaj któryś z pokoi? – zapytał i uśmiechnął się zawadiacko.

– Chyba tak jak robi to Rozenek! – prychnął Albert, aż się krzywiąc. – Chcesz się kochać w tym syfie? Najpierw trzeba tu jakoś ogarnąć.

Maks wydął obrażony wargi i się od niego odsunął. Minierski doskonale wiedział, że jego partner uwielbiał seks.

– Wiesz, że nie dostaniesz dzisiaj w nocy taryfy ulgowej? – zapytał, podchodząc do ściany, na której wisiały stare fotografie sprzed ponad dwudziestu lat. Na jednej z nich był jego ojciec, mama i sam Maks, jako sześcioletni chłopiec. – Kochała mnie – powiedział i wskazał na uśmiechniętą kobietę na zdjęciu. – Była wspaniała. Zmarła jak miałem dziewięć lat.

Albert od razu się uśmiechnął, słysząc to i podszedł do zdjęcia. Przyjrzał się uważnie rodzinie Maksa, stwierdzając, że chłopak był bardzo podobny do swojej matki. Z ojca nie miał nic oprócz wzrostu.

– Była piękna – stwierdził fakt.

– Była – odpowiedział i wpatrzył się w zdjęcie. – W końcu moja mama, nie? – rzucił z dumą, patrząc na Alberta z szerokim uśmiechem. – Dobra, to dzisiaj co? Salon i kuchnia? A będziemy spać w salonie? – zapytał, odwracając spojrzenie od drugiego zdjęcia, przedstawiającego starszą kobietę.

– Mhm, w sumie tak byłoby najlepiej. Kuchnia i salon są na razie najważniejsze. I łazienka. Zobaczmy, w jakim jest stanie – westchnął i już miał odchodzić, kiedy zobaczył, że Maks przypatruje się z surowym wyrazem twarzy jednemu ze zdjęć. – To twoja babcia?

– No – rzucił zdawkowo i wyszedł do łazienki. Pamiętał, gdzie się znajdowała, w końcu mieszkał tutaj połowę swojego życia. Zajrzał do podłużnego, wykafelkowanego pomieszczenia i nieco się skrzywił. Widać, że zostało już nadgryzione przez ząb czasu. Wanna zachodziła żółto-brązowawym nalotem, a umywalka wcale nie wyglądała lepiej. – Konieczny będzie remont – stwierdził głośno, tak żeby Minierski usłyszał.

– Wiem, mamy na to kasę. Skoro nie musimy kupować mieszkania, no nie? – zapytał jego kochanek z uśmiechem, kiedy sam zajrzał do łazienki. Zauważył, że Maks trochę sposępniał, odkąd wszedł do domu, ale i jemu samemu nie uśmiechało się ogarniać tego wszystko. Nie wiedział innego powodu, przez który kochanek mógł się tak zachowywać.

– Mamy – powiedział Jabłoński i uśmiechnął się do niego szeroko, starając się myśleć o przyszłości, nie o przeszłości. – Zrobimy wannę z prysznicem? – zapytał. – I moglibyśmy tu dać duże lustro.

– Mhm, na górze też miałeś łazienkę? – zapytał Albert, rozglądając się po korytarzu. Najpierw tutaj ogarniemy, później zaczniemy robić remont, ale z jakiejś łazienki musimy korzystać – westchnął ciężko, przecierając kark. – Lewiatan! – krzyknął, chcąc przywołać psa.

– Mhm, u góry też jest, ale mniejsza – powiedział i wyjrzał za kochankiem z łazienki. Psa jednak nigdzie nie było. – Wybiegł na zewnątrz? – zapytał i zmarszczył brwi.

– Lewiatan! – krzyknął Albert stanowczym głosem, ale pies nie przybiegł. – Cholera, może gdzieś wpadł? – zapytał z obawą i ponowił komendę. – Chodź na górę – rzucił zaniepokojony, pochodząc do schodów. Stanął niepewnie na pierwszym stopniu i spróbował wykonać krok. Nie wiedział, czy stopnie były stabilne. Żaden z nich nie zwrócił uwagi na drzwi wejściowe, który były minimalnie uchylone.

– Powinny być z nimi okej – powiedział za nim Maks. – Ojciec pewnie spał u góry, gdyby coś się tu rozwalało, od razu by naprawił. – Uśmiechnął się lekko i zerknął na półpiętro, gdzie na ścianie wisiał spory obraz Matki Boskiej z małym Jezusem w ramionach. – Musimy się tego koniecznie pozbyć – sapnął, gdy wchodzili po schodach. Maria z malunku sprawiała wrażenie, jakby wodziła za nimi wzrokiem, Maks nigdy nie lubił tego typu ikon. Cały czas czuł jej spojrzenie na sobie i nie wiedział, co było bardziej przerażające – trzeszczące im pod stopami drewniane stopnie, czy ten obraz?

– Sporo ich tutaj – rzucił Albert, zerkając na obrazek z niechęcią. – Wierzyłeś, jak byłeś mały?

– Jak rodzice wierzyli, to ja też – odpowiedział, ruszając przodem. Znaleźli się w ciemnym, dusznym przedpokoju, z którego można było wejść do czterech innych pomieszczeń, w tym do łazienki. Od razu podszedł do okna i otworzył je szeroko, by wpuścić trochę świeżego powietrza. Gdy wyjrzał na zewnątrz, na zaniedbany ogród, aż zmarszczył brwi. – Nie widzę Lewiatana – mruknął trochę zaniepokojony.

– Kurwa, gdzie on może być? – Albert zmarszczył brwi, rozglądając się. Drzwi do pomieszczeń były uchylone. – Lewiatan!

– Może gdzieś tu siedzi? – zapytał i szybko ruszył na dół. Ten pies był ich oczkiem w głowie, był dla nich bardzo ważny, bo jako pierwszy spoił ich związek, pokazując, że mogą razem o coś zadbać. Nie wyobrażał sobie, że nagle mieliby go stracić. Gdy był w przedpokoju, od razu zauważył uchylone drzwi, które myślał, że zamknął. – Lewiatan! – wydarł się, gdy wyszedł na ganek.

Albert zaklął, mając ochotę wytargać za kark tego psa, kiedy już go znajdą. Nie znali jeszcze domu, co jeśli mu się coś stało? Zostawił Maksa i sam postanowił przejść się po pokojach, żeby sprawdzić, czy ten głupi pies nigdzie nie ugrzązł. Otworzył pierwsze drzwi, pokój okazał się być sypialnią państwa Jabłońskich, a właściwie już od wielu lat samego pana Henryka. Wielkie łóżko w starym stylu i PRL-owskie meble. Nic nie zmieniło się tutaj od trzydziestu lat.

– Lewiatan? – zapytał ciszej, jakby bojąc się, że zaraz odpowie mu ojciec Maksa, żeby mu nie przeszkadzał. Dziwnie się czuł, kiedy wiedział, że w tym domu zmarł. Wszedł do pomieszczenia, żeby zajrzeć za drzwi, jego uwagę na chwilę przykuł dość duży krzyż wiszący nad łóżkiem. Aż się skrzywił, po czym szybko wyszedł z tego przyprawiającego o dreszcze pomieszczenia, pierwsze co zrobią, to ściągną te wszystkie święte ikony.

– Albert! Jest tutaj! – usłyszał krzyk kochanka z dołu i nim zszedł na parter, a na schodach rzucił jeszcze krótkie spojrzenie na jedyne zamknięte drzwi. Postanowił, że resztę obejrzy później. Chciał jak najszybciej zmienić ten dom tak, żeby stał się ich miejscem. Z dala od starych mebli i katolickich reliktów, chociaż wiedział, że będzie musiał trochę zaczekać, aż wszystko wymienią.

Zszedł powoli na dół, już po drodze ściągając obrazek. Coraz bardziej zaczynały mu się one nie podobać.

– Gdzie go znalazłeś? – zapytał Maksa, kiedy zobaczył go z psem w kuchni.

– Biegał gdzieś po ogrodzie – powiedział, zerkając na brudne łapy i pysk zwierzęcia, które zamiast białe, teraz umorusane były w jakimś błocie. – Pewnie oglądał nowe tereny – dodał i uśmiechnął się lekko do kochanka. – Drzwi wejściowe się otworzyły.

– Byłem w sypialni twoich rodziców – rzucił Albert i spojrzał na psa, który od razu do niego podszedł, merdając wesoło ogonem, jakby nigdy nic. Wiedział, że to jego wina, to on w końcu zamykał drzwi. Domyślił się, że ich nie domknął. – Już się o ciebie bałem, ty głupku – powiedział do niego i ukucnął, żeby pogłaskać go po głowie.

Maks mimowolnie się uśmiechnął, kiedy patrzył na nich.

– I? Co z nią? – zapytał.

– Nic, są w niej stare meble i wielkie łóżko, ale... – zawahał się. – Chyba bym je sprzedał, albo oddał. Sam nie wiem. Jak to widzisz?

Maksymilian od razu pokiwał głową, sam o tym już myślał, chciał zmienić ten dom jak tylko się dało.

– Zburzyłbym jeszcze ścianę z salonu i połączył ją z korytarzem – powiedział i zerknął na Alberta. – I trzeba będzie chyba jeszcze raz zrobić elewację, bo od tej już tynk odchodzi – westchnął, podchodząc do partnera, który wstał. Objął go w pasie i spojrzał mu w oczy z lekkim uśmiechem. Maks był od niego wyższy, wyglądał dość dziwnie – niesamowicie chudy, ale przy tym wysoki jak tyczka. Miał jednak bardzo ładne, łagodne rysy twarzy zaostrzane kolczykami. Jeden z nich tkwił w jego brwi, dwa w dolnej wardze i jeszcze jeden w nosie. Za tym ostatnim, septum, Albert wniósł największy sprzeciw.

– Jakie plany! – zaśmiał się Minierski i odchylił odrobinę w jego ramionach. Położył mu dłoń na piersi. – Znowu chce ci się seksu, a cały dom czeka na sprzątanie – stwierdził sceptycznie. Jego facet miał ogromne libido, które on próbował zaspokoić. Czasami było to aż męczące, ale starał się nie narzekać. – Trzymaj przyjaciela w gaciach i chodź po zestaw pani domu do auta.

Maks aż jęknął ciężko z zawodem i popatrzył na Alberta urażony.

– Nie zaspokajasz moich życiowych potrzeb! – powiedział urażony, ale uśmiechnął się mimowolnie pod nosem. Dobrze wiedział, że jego partner miał czasem z nim ciężko.

– Możesz jechać po dildo do mieszkania. Ale wtedy pięć minut i wracasz z resztą naszych rzeczy – zaśmiał się Albert, drapiąc po brodzie. Miał na niej dwudniowy zarost w kolorze znacznie jaśniejszym niż włosy.

Często bał się, że Maks go zdradzi, nigdy nie pozbył się tej obawy do końca, chociaż kochanek już wielokrotnie zapewniał go o swojej wierności. W końcu przy takim libido zachowanie jej mogło okazać się trudne, zwłaszcza po alkoholu.

Maksymilian przeszedł obok niego i gdy wyminął go w progu drzwi wejściowych, nie omieszkał klepnąć go w pośladki, po czym z głośnym śmiechem zbiegł z trzech stopni, jakie prowadziły na małą werandę.

– Chodź, moja gosposiu, musimy ogarnąć jakiś pokój, żebym nie musiał zabawiać się sztucznymi fiutami – powiedział i obejrzał się na Alberta, kiedy był przy samochodzie. Gdy to zrobił, mimowolnie spojrzał na ciemne, brudne okna na piętrze. Zamarł na chwilę, zatrzymując wzrok na jednym z nich, za którym krył się ten pokój.

– No, nie stój tak, mamy masę roboty! – rzucił Minierski, kierując się za nim. – Trzeba zamknąć tę bramę, jak Lewiatan biega. Nie chcę, żeby coś go potrąciło. Masz klucze? – zapytał, kiedy do niego podszedł.

– Tak, tak. – Ocknął się i wsunął dłoń do kieszeni, z których wyciągnął pęk kluczy. Podał je kochankowi. – Zamknij, a ja wezmę wiadra, szmaty i całą resztę – mruknął, jeszcze zerkając na Alberta. – Jak się dzisiaj czujesz? – zapytał i otworzył bagażnik samochodu.

– Dobrze. Już dobrze. – Albert uśmiechnął się. Nawet leki, które brał, nie wpływały dzisiaj ani na jego samopoczucie, ani na ciało. Podszedł do bramy i zamknął ją, każąc Lewiatanowi czekać w progu domu. Nie chciał, żeby wyleciał do niego.

– Musimy obejrzeć to ogrodzenie – powiedział Maks, kiedy pokonywał trzy schody na werandę. – Jeszcze Lewiatan zobaczy jakiegoś kota i zwieje – mruknął i obejrzał się na partnera. Uśmiechnął się lekko, czekając na kochanka przy drzwiach. Wcześniej Minierski w ogóle mu się nie podobał, teraz jednak kiedy tak na niego patrzył, miał ochotę go po prostu pożreć.

– Dobrze ci w tej koszuli – powiedział z szerokim uśmiechem, prezentując mu swoje białe, ale trochę krzywe, duże zęby.

– W koszuli? – Albert zdziwił się tym nagłym komplementem, który docenił dopiero po chwili. Odpowiedział na niego szerokim uśmiechem i poklepał się po piersi. Miał na sobą błękitną koszulę i szarą katanę, która nie była najbardziej eleganckim strojem, ale klasy dodawały mu brązowe, klasyczne spodnie i eleganckie buty z cielęcej skóry. Zapłacił za nie małą fortunę, jednak uwielbiał je i często nosił.

– Mhm, przystojniak – pochwalił, nie krępując się z lustrowaniem go wzrokiem. – Dobra! Sprzątajmy, bo już mam ochotę to wszystko z ciebie ściągnąć – sapnął, wchodząc do mieszkania. Czekało na nich naprawdę wiele pracy, aż nie chciało mu się o tym myśleć.

– Od czego zaczynamy? – zapytał Albert konkretnie, wchodząc do domu. Zamknął za sobą drzwi i uśmiechnął się, kiedy powoli zaczynał oswajać się z tym domem, podobał mu się coraz bardziej.

– Kuchnia? Trzeba ogarnąć lodówkę – westchnął ciężko, nawet nie chcąc sobie wyobrażać, jak musiała wyglądać. No ale im prędzej się z tym uporają, tym szybciej będą mieli czas na inne rzeczy. Aż się uśmiechnął i zerknął na nieświadomego kochanka nalewającego wody do miski.

Przygotowanie się do sprzątania zajęło im dłuższą chwilę, bo obaj się jeszcze przebrali. Łudzili się, że nie będą mieli tyle sprzątania, ale jednak...

– Nie patrz tak! – Upomniał go Albert, kiedy rozebrał się do bokserek. W torbie, po którą poszedł wcześniej Maks, mieli robocze dresy, jakie bez problemu mogli pobrudzić.

– To już nawet patrzenia mi zabraniasz? – sapnął ciężko Maks i wydął wargi, po czym też ściągnął z siebie koszulkę, jeszcze zerkając na piegowate ciało Alberta. – Skoro mamy tyle wolnych pokoi, z jednego możemy zrobić pokój do zabaw. – Jakby nigdy nic, zaczął rozpinać swoje spodnie, co chwilę jednak spoglądając w stronę partnera. Zagryzł wargę, starając się nie roześmiać.

– I co powiemy, kiedy przyjedzie do nas na przykład moja siostra? Ula, do tego pokoju nie wchodzisz, tam znajdują się niegrzeczne rzeczy? Maks wyżywa się na mnie seksualnie? – zapytał rozbawiony i naciągnął na siebie dres.

Maksymilian parsknął śmiechem, rozluźniając się przy Albercie, gdzieś głęboko w nim jednak pozostał dziwny niepokój, kiedy znajdowali się w tym domu. Postanowił jednak się tym nie przejmować. Weszli do kuchni, a Maks aż się skrzywił, widząc zepsute jedzenie w garnku. Nikt tu nie posprzątał po śmierci taty.

– Ohyda, będziemy musieli wymienić lodówkę. I wszystko jakoś odkazić, ja pierdolę! – Albert aż się skrzywił. Jedną ze szczególnych cech jego charakteru była bez wątpienia sterylność, którą, kiedy patrzyło się na niego, nie trudno było zauważyć. Wygląd, sposób zachowania się, a w końcu niechęć do kurzu sprawiały, że stawał się denerwującym, ale jeszcze nie fobicznym pedantem.

Maks rzucił mu rozbawione spojrzenie i zaśmiał się głośno, już wiedział, że jego partner nie spocznie, póki ten dom nie będzie błyszczeć. Zabrali się więc za sprzątanie, nie chcąc tracić czasu. Doprowadzenie kuchni do stanu używalności zajęło im pół dnia, później, po krótkiej przerwie na zjedzenie zamówionej pizzy, zabrali się za salon, w którym mieli spędzić pierwszą noc. Niestety, wiedzieli że to dopiero wierzchołek góry lodowej, na nich czekało jeszcze kilka innych pomieszczeń. Kolejny tydzień zapowiadał się więc bardzo pracowicie.