24. Clash

Kawa nam stygnie

Kenneth przebudził się kilka godzin później i zmarszczył brwi, czując nieprzyjemny chłód na ciele. Obrócił się na drugi bok, szybko zdając sobie sprawę, że leżał cały odkryty. Skrzywił się i uchylił powieki, żeby zobaczyć Eliota, który spał obok, zawinięty w kołdrę. Wyglądał jak ludzkie burito i w przeciwieństwie do Kennetha, było mu przyjemnie ciepło.

– Dupek – wychrypiał Johnson, ale nie tak głośno, żeby go obudzić. Złapał za skraj kołdry i spróbował zabrać część dla siebie, ale Eliot zamruczał w proteście przez sen i złapał za nią mocniej. Johnson westchnął ciężko i pociągnął znowu, ale Eliot jak na złość odwrócił się do niego plecami, przyciskając ciałem kołdrę.

– O'Conner! – mruknął już głośniej, próbując zabrać kołdrę. Udało mu się to wtedy, kiedy Eliot się przebudził i został prawie całkiem odkryty, bo Kenneth zabrał przeciwległy koniec, na którym kochanek nie leżał.

          – Co? – mruknął i wsunął się bardziej pod kołdrę, przysuwając się tym samym do Kennetha. – Śpij, a nie gadasz.

– Zabierasz mi kołdrę! – Kenneth skrzywił się i owinął się mocno kołdrą, nie chcąc, żeby znowu mu ją odebrano.

– To walcz o nią – mruknął Eliot i przysunął się nagle do Kennetha, przytulając się w półśnie. – Jak nie walczysz to jest moja.

– Idiota – parsknął śmiechem i odprężył się. – Będę cię zrzucał z łóżka, jak jesteś taki mądry.

– Nie zrobisz tego – zamruczał pewnie O'Conner i pocałował jego ramię. – Bo wtedy szlaban na seksy, Johnson – dodał, dobrze wiedząc, że nie dałby rady tego postanowienia wprowadzić w życie.

– Mhm, powalczę wtedy o te seksy – wymruczał sennie, bo czuł już, że zasypia. Miał nadzieję, że teraz nie obudzi się znowu przez chłód.

*

Kenneth wyszedł właśnie spod prysznica i wrócił do swojego pokoju, kiedy zapikał jego telefon. Pewny, że napisał do niego Eliot, od razu do niego sięgnął, ale zdziwił się, kiedy dostał SMSa z nieznajomego numeru. Dopiero po przeczytaniu jego treści zdał sobie sprawę, że napisał do niego Vincent Moor, mężczyzna który przychodził do Cafe Break, a którego w końcu spotkał w supermarkecie.

„Miałem się odezwać, więc to robię. Co powiesz na kawę? Ale może nie w twojej kawiarni.” – przeczytał wiadomość od mężczyzny. Zdziwił się, myślał, że facet już sobie odpuścił albo że zapomniał.

Podrapał się po nosie, zastanawiając się, co odpisać. Nie lubił SMSów, wolał zdecydowanie komunikowanie się przez Messengera. Wydął wargi. Po ostatniej nocy z Eliotem jakoś nie myślał na razie o innych facetach. Bo... no był zafascynowany tym draniem – uświadomił sobie.

„Na razie mam sporo roboty. Przeprowadzka i te sprawy” – wymyślił – „ale spotkać się można. Jak coś to się odezwę.” – Był dumny z tej wiadomości, czuł, że w tamtej chwili na nic lepszego by nie mógł wpaść. Ani się na nic nie zgodził, ani też nie odmówił, miał czystą kartę, a to ważne, bo, musiał przyznać, Vincent był dość ciekawym facetem... Tylko czy na tyle ciekawym, by wplątywać się z nim w taką samą znajomość jak z Eliotem? Na tę chwilę O'Conner mu wystarczał, nie nudzili się i ciągle zaskakiwali.

*

Eliot raczej nie spodziewałby się, że Kenneth mu coś takiego zaproponuje. I nie spodziewałby się również, że to wszystko tak by go ucieszyło. Mimowolnie uśmiechnął się, kiedy patrzył na wyświetlacz telefonu, by sprawdzić godzinę. Za chwilę powinien wyjechać z mieszkania, miał pomóc jego siostrze, Emmie, w przeprowadzce. Czuł, że ich relacja zaczęła powoli wybiegać poza ramy zwykłej przyjaźni i seksu, poznał rodzinę Johnsona, teraz miał wynosić kartonowe pudła z rzeczami dziewczyny... To już nie było to samo co na początku, robiło się coraz niebezpieczniej, ale dla własnej wygody starał się o tym nie myśleć.

– Hej, już jestem pod blokiem. – Zadzwonił do Kennetha, kiedy zatrzymał się pod budynkiem, w którym miała mieszkać Emma. Nie wiedział tylko dlaczego Johnson nie poprosił go o przyjazd do ich rodzinnego domu, skąd dziewczyna się wyprowadzała. Kenneth niezbyt chętnie opowiadał mu o nim, o swoim dalszym rodzeństwie i o rodzicach. Ale Eliot nie naciskał, nie chciał kochanka do niczego zmuszać.

Rozglądał się dookoła i dopiero po chwili zauważył samochód Johnsona, czarnego, dużego chevroleta. Aż się uśmiechnął na samą myśl o upojnej nocy, którą spędzili na jego tylnych siedzeniach. – Widzę cię, już wysiadam.

– Hej – przywitał się od razu Kenneth, kiedy O'Conner wysiadł z pojazdu. Uśmiechnął się do niego szeroko i spojrzał na niego uważnie. Eliot ubrał się normalnie, w luźne dżinsy i sportową bluzę, ale i tak wyglądał dobrze. – Dzięki, że jesteś – dodał w końcu, po chwili wahania. – Emma właśnie poszła do mieszkania.

Eliot mimowolnie się do niego uśmiechnął, nie widzieli się przez trzy dni, a już czuł, że to było zbyt dużo. Ostatni seks i poranek zwieńczony obciąganiem był naprawdę bardzo przyjemny.

– Ale z ciebie dżentelmen, że pozwalasz jej wnosić wszystko samej – zironizował i przysunął się do Kennetha. Miał ochotę go pocałować na powitanie, jednak tego nie zrobił, nie był głupi, znajdowali się na środku ulicy.

– Idiota! Jasne że nie! – Kenneth niemal na niego warknął. – Poszła z najlżejszym pudłem, nie pozwoliłbym jej niczego dźwigać! – fuknął na niego, marszcząc groźnie brwi w ten swój charakterystyczny sposób.

To wystarczyło. Eliot znów przestał myśleć, przy Johnsonie dziwnie często to robił. Pochylił się do niego i pocałował jego ściągnięte w gniewie wargi.

– No wiem przecież. Każda maszyna do zabijania ma swoje zasady.

Wyraz twarzy Kenneth od razu złagodniał. Uśmiechnął się lekko, nie pozwalając mu jednak na dalsze czułości.

– Chodź, Emma obiecała, że da nam ciasta, teraz je zaniosła do lodówki – zdradził i spojrzał na Eliota wesoło. Od razu poprawił mu się humor.

– Weźmy od razu jakieś kartony – powiedział i zerknął na załadowany samochód Kennetha. – Żeby tak nie latać w tą i z powrotem – wyjaśnił, patrząc jeszcze kątem oka na mężczyznę. – Co z naszym odkładanym przez miesiąc piciem nad Michigan?

– Musimy się w końcu umówić, jak będzie cieplej, co? Bo ostatnio tylko lądowaliśmy w twoim mieszkaniu – dodał znacząco.

Eliot zaśmiał się i skinął głową.

– Ale i tak było fajnie, co? – zapytał, biorąc karton. Poczekał na Kennetha, który także zabrał pakunek, zamknął bagażnik i załączył alarm. Ruszyli powolnym krokiem do klatki. – Nie możesz narzekać, Johnson. Całe drzwi mi ochlapałeś. – Mężczyzna obrzucił go zaskoczonym spojrzeniem i zawstydził się nagle. Zupełnie o tym nie myślał, kiedy się kochali. Nic nie odpowiedział, dopóki drzwi windy się za nimi zamknęły.

– Wyczyściłeś czy wylizałeś? – zapytał cicho i zerknął na niego. Jego siostra mieszkała na siódmym piętrze. Całe szczęście, że w bloku jednak znajdowała się winda.

Eliot poczuł, że robi mu się gorąco, nawet się zaczerwienił, ale mimo to nic nie stracił ze swojej pewności siebie. Przysunął się do Kennetha i spojrzał na niego z góry.

– A jak myślisz?

– Że wylizałeś, na deser – dodał i odpowiedział na jego spojrzenie z nie mniejszą arogancją. – I że lepsza jest ciepła, jeszcze świeża.

O'Conner słysząc to parsknął śmiechem i trącił go ramieniem.

– Zawsze wiedziałem, że lubisz moją ciepłą spermę – rzucił wesoło, nie odsuwając się od niego. Lubił te chwile, kiedy mogli być sami.

– A ty moją – odparł od razu Kenneth i nagle naparł na niego bokiem ciała, przyciskając mocno do ściany windy. Eliot o mało nie upuścił pudła, bo Johnson nie był zbyt delikatny. W odpowiedzi usłyszał jego śmiech.

– Chcesz żebym wszystko pobił? – żachnął się, ale po chwili się uśmiechnął i też naparł na niego, nie chcąc pozostać dłużnym. Kenneth poleciał na przeciwległą ścianę, aż windą, która wcale nie była taka nowa, zatrzęsło. Światło na chwilę zamrugało i się zatrzymali gdzieś pomiędzy piętrami.

Kenneth rzucił mu zdezorientowane spojrzenie, po czym spojrzał na panel windy.

– Co jest?

– To chyba znak, że mamy zacząć się pieprzyć – powiedział rozbawiony Eliot, ale dźwig, ku jego niezadowoleniu, po chwili ruszył. – Głupia, powinna tam stać, a my powinniśmy się kochać, ile wlezie.

Johnson zaśmiał się na to i już po chwili drzwi windy się otworzyły.

– W końcu. Chodź, pilnuj pudła, żeby ci nie spadło, jak pójdę przodem – prowokował go. Ze zdziwieniem odkrył, że byli równi. Zarówno on potrafił stawić się w roli topa, jak i nie widział problemów, żeby zobaczyć w tej roli Eliota.

– Nie boisz się? – zapytał O'Conner i kiedy stanęli pod drzwiami do mieszkania, w którym Emma wynajmowała pokój, Eliot wyciągnął nogę przed siebie i kopnął Kennetha lekko w tyłek.

– Zaraz dostaniesz! – rzucił ostrzegawczo Johnson, aż nie wierząc, że kochanek mógł to robić. Kiedy się jednak odwrócił i zobaczył jego minę, pokręcił głową i uśmiechnął się lekko. – Idiota – dodał z rozbawieniem i w końcu zadzwonił. Drzwi otworzyła im nie jego siostra, a jakaś szczupła blondynka w dresie. Uśmiechnęła się, przyglądając się jednemu i drugiemu.

– Musisz być bratem Emmy, tak? Jestem Taylor, chodźcie. – Przepuściła ich w drzwiach.

Eliot nie zwrócił na nią uwagi. Szedł za Kennethem, nawet za bardzo nie rozglądając się po mieszkaniu, które urządzone było dość skromnie. Małą kuchnię, z niezbyt pasującymi, zielonymi szafkami i jasnymi ścianami utrzymano w czystości. Nic dziwnego, skoro, jak mu wcześniej opowiadał Johnson, miały mieszkać tu trzy baby łącznie z Emmą.

– Całkiem spoko – zawyrokował.

– No jasne, że spoko! – usłyszeli głos Emmy, która wyszła z pokoju. Poznaliście już Taylor? – zapytała i zerknęła na dziewczynę, która podeszła do szafek i oparła się o nie.

– Mogę wam pomóc – zaproponowała dziewczyna.

Eliot nie mógł powstrzymać skrzywienia. Nie chciał żadnych bab przy Kennecie. Nic jednak nie powiedział, tylko ruszył do małego pokoju Emmy i postawił karton na podłodze. Rozejrzał się dookoła, ciekawy. Pomieszczenie utrzymywane było w pastelowych, przyjemnych dla oka barwach, duże okno po przeciwnej stronie drzwi rozświetlało całe pomieszczenie i powiększało je optycznie.

– Razem go wybraliśmy – szepnął mu na ucho Kenneth i uśmiechnął się lekko. Był dumny z siostry, na którą teraz zerknął z zadowoleniem. – Pójdziemy po kolejną, a ty się zajmij rozpakowywaniem – rzucił do niej ciepło.

– Jasne, później chodźcie na ciasto – odparła i uśmiechnęła się lekko.

Wnoszenie kartonów trochę im zajęło, nie było to łatwe, raczej bardzo męczące, ale przynajmniej mieli chwilę pobycia sam na sam, na te swoje przekomarzania, flirty i od czasu do czasu pocałunki w windzie. Kiedy jechali już z ostatnimi pakunkami do góry, Eliot pochylił się do Kennetha.

– Wpadniesz dzisiaj do mnie? – zapytał. – Jestem trzeci dzień bez seksu. To boli, wiesz?

– Boli? – Kenneth zaśmiał się i zmrużył oczy. – Mogę wpaść. Na jakieś lody, czy coś – zażartował i oblizał usta. – Lecisz na trzepanku?

– No a kto inny ma mi pomóc, jak nie ty? – Całkowicie zapomniał o Dakocie, praktycznie teraz nie miał z nią kontaktu, zresztą nawet mu się do tego nie spieszyło.

– No wiesz... masz jeszcze parę kobiecych rąk – rzucił Kenneth znacząco i uniósł brwi.

Eliot przewrócił oczami.

– Te męskie lepiej to robią – odpowiedział od razu, w końcu musząc to przyznać. Seks z facetem był świetny, nie do porównania.

Kenneth uśmiechnął się lekko, słysząc komplement. Winda już prawie dojeżdżała, więc pochylił się szybko i chuchnął ciepłym powietrzem na jego ucha.

– Twoja laska nawet nie może się ze mną równać – mruknął niskim, odpowiednio zmienionym głosem, a kiedy winda zatrzymała się na piętrze, wysiadł z niej, nie obracając się na O'Connera.

Eliot popatrzył za nim, na chwilę zamierając w bezruchu. Kenneth był... cholera, aż ciężko to opisać. Był seksowny, drapieżny i tak cholernie pewny siebie.

– A twój facet?

– Mój facet? – Kenneth uśmiechnął się lekko, nie patrząc na niego. – To... to już chyba skończony temat – powiedział bardzo cicho.

– Rozstaliście się? – drążył dalej, nie chcąc odpuszczać.

– A ty po co jesteś z tą laską? – Kenneth zmarszczył brwi. Nie lubił tego typu wypytywania. Zerknął na O'Connera, który szedł zaraz obok niego. Zatrzymali się przy drzwiach. Zanim wejdą, Johnson chciał otrzymać odpowiedź.

– Jestem z nią od liceum – odparł Eliot i spojrzał uważnie na Kennetha. – Moi rodzice ją lubią, jej rodzice lubią mnie, mamy całą masę wspólnych znajomych, to nie jest coś, co można tak po prostu zakończyć – dodał i wzruszył ramionami. – Zresztą, co, chcesz być ze mną? – zapytał bardziej w formie żartu, jednak zdał sobie sprawę, że nie powinien tego mówić. W ogóle. Powinien się zamknąć i przyjmować wszystko tak jak było, Kenneth miał faceta, on miał dziewczynę, byli kwita.

– Nie, nie chcę. Następnym razem o niego nie wypytuj, to ja też nie będę pytał – warknął Johnson i otworzył drzwi, których dziewczyny nie zamykały. Wszedł do środka, wyjątkowo rozdrażniony. Eliot pewnie myślał, że chciał z nim być, że mógłby mu się podporządkować.

O'Conner popatrzył na niego szeroko otwartymi oczami i poczuł się dziwnie. Zbyty, zignorowany... jakby był nieważny. Zmarszczył brwi, odwracając wzrok, kiedy przeszedł przez próg. Z tym „byciem z nim” chciał tylko zażartować, ale odpowiedź Kennetha, taka surowa i niechętna, sprawiły, że miał ochotę po prostu się odwrócić i odejść.

Przeszedł prosto do pokoju Emmy za Kennethem. W samochodzie zostało tylko jedno pudło, podobno było lekkie i Johnson powiedział, że później sam je wniesie albo nawet zrobi to jego siostra.

– Będę leciał – powiedział, gdy położył karton na jednoosobowym łóżku.

– Co? Tak szybko? – zdziwiła się Emma, kiedy zajrzała z kuchni do swojej sypialni. – Ej, nie ma mowy. Musisz zjeść ciasto.

Kenneth spojrzał uważnie na Eliota, ale nic nie odpowiedział, kładąc torby na podłodze. Część jego siostra zaczęła już wypakowywać, więc w jej pokoiku zrobił się spory bałagan.

– To... lecę wam nałożyć! – powiedziała, od razu wyczuwając niezbyt dobrą atmosferę. – Kawy też zrobię? Jaką chcesz? – zapytała O'Connera, który już wiedział, że ciężko będzie mu się wycofać. Uśmiechnął się lekko do Emmy.

– Rozpuszczalna z mlekiem – powiedział. Nie chciało mu się już kryć z tym, że nie pił nawet męskiej, czarnej kawy. Gdy zostali sami, westchnął ciężko i usiadł na łóżku. – A ty w jakim wieku się wyprowadziłeś? O ile w ogóle mogę zapytać – dodał nie mogąc powstrzymać się ze złośliwościami.

– Jak skończyłem szkołę, krótko po tym. Zbierałem na to pieniądze od zawsze – przyznał i zmarszczył brwi, nie mogąc oderwać wzroku od torsu Eliota. – Jakbyś nie mógł o nic pytać, nie chciałbym z tobą przebywać – przyznał i uśmiechnął się niepewnie.

Eliot mimowolnie uśmiechnął się i oparł brodę na dłoniach. Wpatrzył się w Kennetha zupełnie innym wzrokiem niż zawsze, teraz go podziwiał i wcale nie chodziło o wygląd.

– Jesteś zaradny – zauważył. – Ja nie dałbym rady sam się utrzymywać. Nie wyobrażam sobie tego – przyznał cicho, bo to nie był powód do dumy. Dopiero teraz, gdy Kenneth mu powiedział, jak szybko się uniezależnił od rodziców, zdał sobie sprawę, że przy Johnsonie wypadał strasznie blado. Żałośnie.

– Daj spokój, na pewno by ci się udało – przyznał, od razu zmieniając ton. – Poradziłbyś sobie. – Uśmiechnął się lekko i zmrużył oczy.

Eliot uśmiechnął się mimowolnie, Kenneth wierzył w niego bardziej niż on sam wierzył w siebie, a prawie w ogóle się nie znali. Już chciał coś powiedzieć, gdy zauważył leżący obok siebie gruby album ze zdjęciami. Sięgnął po niego, przyglądając się fotografii na okładce, które przedstawiało dwójkę afroamerykańskich dzieci. Starszego chłopca i dziewczynkę z burzą warkoczyków.

– To ty i Emma? – zapytał.

– Cholera, nie mów, że go tu wzięła! – jęknął Johnson i od razu przysiadł się do Eliota. – Nie oglądaj tego, byliśmy dzieciakami. Baby są takie sentymentalne – poskarżył się, a w odpowiedzi usłyszał wyniosłe prychnięcie.

– Już się nie rób taki nieczuły – rzuciła jego siostra, która jak na złość wszystko słyszała. Przyniosła im po kawałku ciasta. – Mam ci przypomnieć, ile razy to ze mną oglądałeś? Nie myśl, Eliot, że trafiłeś na jakiegoś drania – dodała i uśmiechnęła się niepewnie do O'Connera.

– To jest drań – powiedział i trącił Kennetha ramieniem. – I ten drań siedział kiedyś na nocniku i walił kupę – dodał wesoło, patrząc na zaciętą minę małego, gołego Johnsona. – Słodki – powiedział poważnie, przypatrując się na oko dwuletniemu dziecku. Dawno już nie widział tak ślicznego chłopca.

– Eliot, zrobię wszystko, ale tego nie oglądaj – jęknął i zerknął ze skrzywieniem na album. Właśnie w takich chwilach nienawidził siostry. Była za bardzo sentymentalna, przez co teraz Eliot oglądał go w wydaniu gołego kilkulatka. Wziął kawałek ciasta i włożył go sobie do ust, chcąc zamaskować swoje zawstydzenie.

– Wszystko? – zapytał i spojrzał na niego, a Emma przewróciła oczami i wyszła po kawę dla nich. – Czyli co byś zrobił? – Mimo to wrócił do przeglądania albumu. Musiał przyznać, że mały Kenneth był słodki. Emma już mniej, nie wzbudzała w nim takiego rozczulenia jak jej starszy brat. – Jesteś jedynym z niewielu dzieci, które mi się podobają... to znaczy: byłeś – sprostował i sięgnął do ciasta, nałożył sobie trochę na łyżeczkę i zjadł. Było dobre, owocowe z pysznym, słodkim biszkoptem. – A to wasza mama? – zapytał i wskazał na mulatkę na zdjęciu. Miała jaśniejszą cerę niż Kenneth i Emma, musiał jednak przyznać, że była bardzo ładna, kobieca, o delikatnej urodzie.

– Mhm, nasza mama. Ona... już nie żyje – przyznał cicho, zdając sobie sprawę, że chyba jeszcze nie mówił o tym Eliotowi. Spojrzał na fotografię z wyrazem melancholii w oczach, którego jednak nie potrafił zamaskować. Czasami niesamowicie mu jej brakowało. Oboje z Emmą bardzo ją kochali.

– No, jestem – usłyszeli głos jej siostry, która przyszła w zdecydowanie najmniej odpowiednim momencie. Eliot zerknął na nią krótko, ale nie zwrócił zbytniej uwagi na dziewczynę. Objął Kennetha w pasie i pochylił się, żeby pocałować go w policzek.

– Piękna była – powiedział ciszej. Emma stanęła przed nimi, przysłuchując się ich rozmowie. Nawet nie musiała patrzeć na zdjęcie, które właśnie oglądali, by się zorientować, o czym mówią.

Johnson od razu uśmiechnął się do niego szeroko, odwracając głowę w jego stronę. Byli naprawdę blisko siebie i niemal nie opuścili talerzyków, kiedy przez uchylone drzwi zajrzała Taylor. Kenneth już wiedział, że jej nie polubi. Przy Emmie się nie peszyli, przy kimś innym już tak.

Eliot mimowolnie spiorunował dziewczynę wzrokiem, nie podobało mu się jej wtargnięcie tutaj i zabranie im prywatności. Emma zaraz jednak postanowiła wejść do akcji, widziała, co się działo między jej bratem a O'Connerem i chciała, by to rozwijało się dalej. Albo umarło, ale najlepiej zaraz po tym jak Johnson sam stwierdzi, że Derek nie jest jego dobrym wyborem.

– Taylor! Chodź do kuchni, dam ci ciasta – rzuciła i szybko wyprowadziła dziewczynę z pomieszczenia.

– Jak umarła? – zapytał, gdy Emma zamknęła za sobą drzwi.

– Jak wracała z pracy... – Kenneth zawahał się i wziął głęboki oddech. Wiedział o tym tylko Derek, tylko jemu to powiedział, reszta jego znajomych, zwłaszcza tych z osiedla, zasłyszała to z plotek. – Ktoś ją napadł i zgwałcił, a później zabił – wydusił, nawet nie mrugając, kiedy wpatrywał się w zdjęcie mamy.

Eliot zamarł. Takiej historii na pewno się nie spodziewał. Spojrzał jeszcze raz na zdjęcie kobiety, a następnie na Johnsona. Nie wyobrażał sobie nawet, jak Kenneth musiał się czuć, kiedy stracił w taki sposób matkę.

– To... straszne. – Żałosne, naprawdę żałosne, że tylko na tyle potrafił się zdobyć. Przełknął ślinę i objął znowu Kennetha, kładąc mu głowę na ramieniu. – Jesteś silny, wiesz? – zapytał nagle takim tonem, jakiego nigdy wcześniej nie używał. Miękkim, cichym, pełnym współczucia i chęci pocieszenia, ale też takim, w którym czuć było nutki podziwu. – Serio. I to wcale nie chodzi o twoje wielkie mięśnie. Mówię ogólnie.

– Wielkie mięśnie? Dzięki, O'Conner! – Kenneth odniósł się do zupełnie nieistotnej części jego wypowiedzi, bo z trudem odnajdywał się w sytuacji, w której ktoś mówił mu takie komplementy. To już nie dotyczyło wyglądu, wykraczało poza zwykły flirt. – Boję się o Emmę. Właśnie dlatego ciągle ją odprowadzam z imprez.

Eliot mimowolnie uśmiechnął się i kiwnął głową. Dobrze czuł się w tej rozmowie, mimo że była bardzo osobista... chyba nawet nigdy nie rozmawiał tak z Dakotą. Z nikim.

– Jesteś świetnym bratem – przyznał. – Macie dobry kontakt – dodał i uśmiechnął się lekko, zerkając na Kennetha. – Gdybym miał rodzeństwo na pewno bym go tak nie traktował. Pewnie ciągle byłbym zazdrosny – palnął, a gdy zrozumiał, że zaczyna się przed Kennethem otwierać i mówić o rzeczach, o których Johnson niekoniecznie chciałby wiedzieć, zaśmiał się głupio, trochę nerwowo.

– Inaczej jest, jak już z kimś dorastasz – przyznał Kenneth z lekkim uśmiechem. – Teraz trudno ci sobie to wyobrazić. Zwłaszcza, jakbyś miał tylko siostrę, kiedy twój ojciec znowu się ożenił – wypalił, zanim zdążył się powstrzymać. Odetchnął zirytowany, zdając sobie sprawę, że za bardzo się przed Eliotem otwiera. Język sam mu się, cholera, rozwiązywał.

O'Conner wpatrzył się w niego, trawiąc zdobyte informacje. Kenneth nie miał łatwego życia. Nie żył w dużym, ładnym domu z rodzicami, którzy tylko wydawali kasę, by ich śliczny synek był szczęśliwy. Już jako małe dziecko stracił wszystko... I co by Eliot nie powiedział o swojej mamie, że była egoistyczna, puszczalska, materialistyczna, to i tak nie wyobrażał sobie życia bez niej. Kochał ją. Przełknął ślinę, bo aż poczuł nieprzyjemną gulę w gardle.

– Moja mama jest straszna – powiedział i spojrzał na splecione dłonie Kennetha. – Toksyczna. Ale jest moją mamą – dodał i wzruszył ramionami. – Mamy dobry kontakt, chociaż czasem mam ochotę jej walnąć za rzeczy, które robi ojcu... A on jest taki, że mu to zwisa. Nawet nie zauważa.

– Mój też niczego nie zauważa – pocieszył go Johnson i uśmiechnął się niepewnie. – Widziałem twoją mamę – przypomniał mu – w kawiarni. Jak przez przypadek do niej przyszedłeś.

– I myślałeś, że mam romans ze starszą! – parsknął śmiechem i szturchnął go ramieniem. – W życiu, po prostu dobrze się trzyma. I młodo mnie urodziła – dodał, zerkając jeszcze na album. Przerzucił jeszcze kartkę i spojrzał na kolejne zdjęcie mamy Kennetha. – Lubisz swoją macochę?

– Nie! – Kenneth aż parsknął śmiechem. – Nie – dodał już spokojniejszym tonem. – Nienawidzę, Emma też. Głównie przez to tak szybko chcieliśmy się wyprowadzić z domu. Ojciec nie jest zły, pomógł nam, ale z nią nie mogliśmy już mieszkać.

Eliot spojrzał na Kennetha i uśmiechnął się lekko, dobrze było słyszeć, że nie wszystko w życiu Johnsona było tak popieprzone. Jego wzrok zatrzymał się dłużej na oczach kochanka, podobały mu się chyba od samego początku. Mężczyzna miał gęste, ciemne rzęsy, które dodawały mu uroku. Nie myśląc wiele pochylił się do niego i pocałował go lekko w usta.

Kenneth zamruczał z zadowoleniem i przekrzywił głowę, żeby pogłębić pocałunek. Był namiętny, ale wolny, niezwykle drażliwy. Aż by się przydało coś zrobić więcej ponadto. Johnson położył dłoń na jego karku i w końcu odsunął się. Oblizał usta i uśmiechnął się.

– Jesteś niemożliwy – mruknął. – Kawa nam stygnie.