2. Lingerie: Rajstopy

 Rozdział 2. 

Rajstopy

Taylor nigdy nie był grzecznym facetem. Uwielbiał seks i ciągle eksperymentował, więc gdy nawinął mu się Dylan, nie odpuścił. Pierwszy raz spał z kimś tak ekscentrycznym, a zarazem seksownym, już po pierwszym zbliżeniu wiedział, że będzie chciał więcej i więcej, dlatego układ związku jak na razie mu odpowiadał. Sama świadomość, że miałby kogoś takiego jak Roberts na wyłączność, bardzo mu się podobała. Umiał rozkochać w sobie chłopaka, potrafił zachowywać się jak amant z filmów, dlatego po półtora miesiąca spotykania się z nim, Dylan już był jego. Zakochany i zapatrzony. Taylor jednak, zupełnie przez przypadek, też się trochę w to zaangażował. Nie brał pod uwagę, że nie tylko on będzie działał na drugą osobę w magnetyczny, przyciągający sposób. Roberts też miał w sobie to coś, nie był ciepłą kluchą, która latała za nim z wywieszonym jęzorem. Może przez niepozorny wygląd i ekscentryczny styl ubierania wyrobił w sobie mocny charakter. Patrząc na niego, nawet się tego nie podejrzewało.

         Dlatego po półtorej miesiąca ani Taylorowi, ani tym bardziej Dylanowi nie przeszkadzał ten ich dziwny związek, który stworzyli. Dylan dostał swojego „męskiego faceta”, do których zawsze miał słabość, a Taylor nowe, ciekawe doznania w łóżku, którymi oczywiście nie chwalił się na prawo i lewo. Gdyby tak zrobił, byłby skończony. Dosłownie. Znał tylko jedną osobę, z którą mógłby się tym podzielić.

– To co, piwo? – zapytał, gdy Samuel wszedł do jego małej kawalerki. – Czy dzisiaj whiskey?

– Obojętnie, co wolisz. – Jego przyjaciel ostatnio miał sporo problemów z policją, więc był nerwowy i zmęczony. Miał podkrążone oczy i niespokojne ruchy. Taylor wiedział, że Samuel potrzebował męskiej rozmowy i chwili relaksu przy alkoholu. Chociaż się przyjaźnili, Faulkner nie mówił mu wszystkiego o gangu, przemytach i handlu bronią. Wiedział, że dużo rzeczy ukrywał, ale nie przeszkadzało mu to za bardzo. On miał swoje życie, praca w gangu była tylko dodatkiem.

– Okej, czyli standardowo, piwo – powiedział Taylor z lekkim uśmiechem i zamknął za Samuelem drzwi. Pod względem charakterów bardzo się różnili, Taylor zawsze był bardzo towarzyski, lubił duże imprezy, ludzi, znajdowanie się w ciągłym centrum uwagi. Faulkner niekoniecznie. Mimo to przyjaźnili się już od dzieciństwa, razem wkręcili się do gangu albo raczej to Taylor dzięki swoim znajomościom, załapał się w szeregi Bloodsów, a Samuel poszedł za nim, później angażując w działalność przestępczą całe swoje życie. Zupełnie inaczej niż jego przyjaciel, który miał zupełnie inne priorytety. Chciał korzystać z życia, spotykać się z ludźmi i robić wszystkie przyjemne rzeczy, które dawały mu satysfakcję. Właśnie dlatego nie ukrywał przed Samuelem swojego życia erotycznego. Lubił się chwalić nowymi zdobyczami, zwłaszcza przed Faulknerem, który potrafił znosić wszystko ze stoickim spokojem. Rzadko jednak odwdzięczał się podobnymi opowieściami.

Przeszli razem do małej, ciemnej kuchni, w której czarne szafki i szare blaty przytłaczały, a małe okienko w dzień wcale nie wpuszczało tu zbyt wiele światła. Wieczorem było zresztą podobnie, lampa zawieszona przy suficie także nie rozświetlała tego pomieszczenia w pełni. Samuel zerknął na pomieszczenie skąpane w sztucznym oświetleniu, Taylor nie miał gustu, to wiedział od dawna. Czerwone, błyszczące kafelki podłogowe dodatkowo sprawiały wrażenie zamknięcia małej kuchni, a błyszczące, złote uchwyty szafek wyżłobione w antycznym stylu, wyglądały niesamowicie kiczowato przy nowoczesnym wydźwięku mebli.

– Meksykańce utrudniają transport – rzucił, kiedy gospodarz podał mu piwo, które zwykle pili. – A stanowa policja złapała kilku przemytników. Siedzą teraz w areszcie i sypią. – Cichym westchnięciem przypieczętował otwarcie puszki. – Musisz uważać, bo latynoskie gangi coraz bardziej starają się nas zdominować. Pilnuj się – dodał ostrzegawczo, a Taylor powstrzymał się przed skrzywieniem. Samuel jak zwykle mówił tylko o pracy. To stawało się już irytujące.

– Lepiej mi powiedz o tej dupie... siostrze Michaela? – zastanowił się, marszcząc w zabawny sposób brwi. Byli do siebie podobni, z tym, że Taylor miał ciemniejszą karnację i kilka cali więcej, górując o pół głowy nad Samuelem. No i zdecydowanie mógł pochwalić się łagodniejszym wyrazem twarzy, Sam (zwłaszcza ostatnimi czasy) wyglądał, jakby ciągle wstawał lewą nogą. – Leciała na ciebie już od dawna. Obróciłeś ją wreszcie?

– Nie. – Samuel pokręcił głową, nawet nie udając, że był zainteresowany tematem rozmowy. Czasami się z kimś przespał, zdarzało się, że wchodził w krótkie, niezobowiązujące związki, ale uważał, że nie było to na tyle ciekawe, żeby dzielić się tym z Taylorem. Jego przyjaciel za to coraz bardziej się tym irytował, chciałby pochwalić się swoimi podbojami, powiedzieć coś więcej o tyłku Dylana, który, no co tu ukrywać – był świetny. Ale zawsze gdy o tym napominał, Samuel nie wydawał się być skory do podjęcia tematu. Pierwsze piwo wypili więc przy służbowych rozmowach. Samuel opowiedział mu (w wielkim skrócie, by nie zdradzać szczegółów) o ostatnim przemycie broni, a on udawał, że to go tak samo bardzo interesowało, jak gadanie o życiu prywatnym. Na szczęście jednak udało mu się przenieść konwersację na inne tory, te lżejsze, ale równie męskie – football. O tym na szczęście dało się porozmawiać z Samuelem, więc drugie piwo weszło w Taylora już o wiele przyjemniej.

Nagle jednak rozmowę o nadchodzących rozgrywkach Super Bowl przerwał im dźwięk dzwonka do drzwi. Taylor aż uniósł brwi i zerknął na Samuela, dając mu znak, że nikogo nie zapraszał, ale wreszcie odstawi piwo na blat stołu i ruszył do przedpokoju, żeby zobaczyć, kto przyszedł.

– Hej, masz czas? – zapytał Dylan, przestępując nerwowo z nogi na nogę. Miał na sobie wysokie szpilki i obcisłe, skóropodobne rurki, w których jego sylwetka prezentowała się niesamowicie. Taylor zawsze je lubił. Nie to jednak przykuło jego uwagę, od razu zauważył, że chłopak był jakiś nieswój.

– Co się stało? – zapytał od razu, nawet nie myśląc o tym, że za ścianą zostawił Samuela.

– Rozwalili mi szybę w samochodzie – usłyszał odpowiedź. – Już wczoraj się na mnie czaili, teraz miałem jechać do centrum handlowego i zobaczyłem, co stało się z autem – mruknął, krzywiąc się.

– Ja pierdolę, a wiesz kto to zrobił? – zapytał Taylor i obejrzał się w stronę kuchni. Jego przyjaciel jeszcze nie wiedział o Dylanie, a raczej wiedział, tylko nie miał pojęcia, jak chłopak wyglądał. Zerknął jeszcze raz na rockowy, wyzywający i przede wszystkim kobiecy ubiór kochanka, jakby się zastanawiając, czy wpuszczanie Robertsa jest dobrym pomysłem. – Dobra, chodź do środka. Mam gościa – zaznaczył od razu, przepuszczając w drzwiach Dylana, który aż obejrzał się na niego zdziwiony. Jeszcze nigdy Taylor nie przedstawiał go swoim znajomym, gdy zdał sobie z tego sprawę, uśmiechnął się lekko. Naprawdę zaczął się angażować w ten związek.

– Nie wiem kto. Jacyś murzyni, tylko tyle widziałem w sumie. Wcześniej, to znaczy wieczorem mnie wyzywali i... – odchrząknął, przypominając sobie, że nie miał zamiaru mówić Taylorowi o tym, że nawet rzucali w niego puszkami. – No, wydaje mi się, że to oni – mruknął i wzruszył ramionami, ściągając z siebie czarną, skórzaną ramoneskę o damskim kroju. W tym momencie z pomieszczenia obok wyjrzał Samuel i aż zatrzymał się w progu. Dylan popatrzył na niego, a następnie na Taylora, nie za bardzo wiedząc, co robić. Facet nie wyglądał na dość... tolerancyjnego? Przez chwilę Roberts nawet pomyślał, że zaraz dostanie w twarz. Tatuaże Samuela i jego gangsterski wygląd nie wzbudzały zaufania.

– To jest Dylan, mówiłem ci o nim, pamiętasz? – zapytał Taylor, rzucając przyjacielowi niepewne spojrzenie. Nie miał pojęcia, jak mógł zareagować Faulkner, ale wiedział, że nawet jeżeli Dylan by mu się nie spodobał, nikomu by o nim nie powiedział.

– Kto to jest? – Mężczyzna zmarszczył brwi i założył ręce na piersi. Widział androgenicznego chłopaka o delikatnych rysach twarzy i blond włosach, ubranego w niebotycznie wysokie szpilki i kobiece ubrania.

Dylan zerknął najpierw na Taylora, a później na Samuela. Nie wytrzymał jednak długo w ciszy, kiedy był tak mierzony krytycznym spojrzeniem. Podszedł do nieznajomego i wyciągnął pewnie rękę w jego kierunku. Unosząc dumnie brodę, przedstawił się:

– Dylan Roberts.

Samuel spojrzał na nią podejrzliwie, jakby spodziewał się zobaczyć zamiast paznokci długie, pomalowane tipsy.

– Pieprzysz go? – zapytał, zwracając się tylko do Taylora. Tego było już dla Dylana za dużo, zawsze był dość szczekliwy, za co nie raz obrywał, ale nienawidził, gdy ktoś ignorował go w taki sposób.

– Pieprzy mnie. I to całkiem dobrze – warknął, nie zastanawiając się nawet na chwilę, czy powiedział zbyt dużo i jakie może ponieść tego konsekwencje.

Samuel spojrzał na niego zaskoczony tym wybuchem. Poczuł się tak, jakby mały piesek którejś z jego dziewczyn, odezwał się nagle basowym, mocnym głosem. Nie mógł powstrzymać zaskoczenia. Swoją uwagę zwrócił więc na Taylora, niewerbalną komendą żądając wyjaśnień.

– No mówiłem ci – mruknął przyjaciel i objął Dylana lekko. Przez te kilka tygodni ich układu, zdążył już zauważyć, że Robertsa bardzo drażniło, kiedy ktoś nie okazywał mu szacunku. Nie chcąc więc zaostrzać sytuacji, stanął po stronie swojego chłopaka. – Opowiadałem ci o Dylanie.

– Nie mówiłeś, że wygląda jak... – Samuel zawiesił głos i uniósł brew, rzucając Robertsowi krytyczne spojrzenie. – Co to, kurwa, jest? Jesteś jakimś pieprzonym zboczeńcem? – zwrócił się bezpośrednio do Taylora.

Dylan zmarszczył brwi, słysząc to, miał ochotę wyrwać się do przodu i spoliczkować Samuela, ale przed tym powstrzymał go uścisk kochanka, który przytrzymał go przy sobie.

– Sam ruchałeś młodych chłopaczków, więc nie przesadzaj, co? Mówiłem ci, że Dylan jest ciekawy – zaznaczył i spojrzał na przyjaciela ostro.

– Ciekawy? – prychnął Samuel wzgardliwie. – Przecież to jakieś nie wiadomo co! Ma chociaż chuja? Czy wykastrowany, dlatego wygląda jak pizda? – Sam nie wiedział dlaczego Dylan tak mu się nie spodobał. Kiedy na niego patrzył, czuł budzącą się w nim nienawiść. Jak można było się tak ubierać? Zakładać takie rzeczy i chodzić w tym jeszcze po ulicy?!

Dla Robertsa to już było jednak zbyt wiele. Wyrwał się Taylorowi i, nie bacząc na żadne konsekwencje, uderzył Samuela z pięści w twarz (gdyby go spoliczkował otwartą dłonią, potwierdziłby jego słowa o „nie wiadomo czym”).

– Możesz sobie tylko pomarzyć o possaniu mi – wysyczał.

Samuel zareagował szybciej niż Taylor i złapał Dylana za szyję. Chłopak był dużo drobniejszy od niego, chociaż dzięki wysokim obcasom sięgał mu ramienia.

– Ty głupia dziwko! – syknął Faulkner, zaciskając rękę na jego gardle.

– Sam! – krzyknął Taylor i już przy nich był, ale Dylan zdążył wykonać ruch. Może i nie umiał się bić, ale kopnięcie mężczyzny między nogi wcale nie wymagało wielkich umiejętności. Wbił więc mocno kolano w krocze Samuela, dzięki czemu Faulkner go puścił. Zwinął się w pół, co chłopak od razu wykorzystał, odsuwając się pod ścianę. Dotknął swojej zaczerwienionej szyi, czując, jak mu serce wali w piersi z przerażenia.

– Ja pierdolę, przestańcie! – warknął Taylor i objął lekko Dylana, rzucając Samuelowi groźne spojrzenie. – Chcesz go zabić?

Roberts odetchnął ciężko, przełykając z trudem ślinę. Już czuł, że nienawidzi tego faceta.

– Niech się trzyma ode mnie z daleka – sapnął, ciesząc się, że miał po swojej stronie Taylora.

– Jasne, nie mam zamiaru cię ruszać, nie łudź się. Nie boisz się, że złapiesz od niego jakiegoś syfa? Pewnie daje dupy każdemu – prychnął, starając się ignorować ból w kroczu. Przetarł kącik ust, czując w nich krew. Cios był silniejszy niż podejrzewał, rozciął sobie zębami wewnętrzną stronę policzka.

– Nic nie ma – prychnął Taylor, obejmując ciaśniej Dylana. – Zejdź już z niego, co? – rzucił groźnie, zupełnie jakby to on mógł zagrozić Faulknerowi, a nie na odwrót.

– Twoja prywatna dupa do pieprzenia, na której możesz się wyżywać? – Samuel nie chciał wyobrażać sobie, jak Dylan musiał prezentować się w łóżku. W nim też nosił kobiecie ubrania? Był taki dobry, że Taylor aż tak go bronił?

– Zamknij się, dobra? – warknął Taylor, już nie wytrzymując. Dylan może i był ekscentryczny, ale dziwnie się czuł, gdy ktoś go tak otwarcie obrażał. – I nie mów o nim, jakby go tu, kurwa, nie było.

– Jasne, twoja wielka miłość. – Zaśmiał się i przybliżył do Dylana. – Wytresuj go następnym razem, bo jeśli jeszcze raz podniesie na mnie rękę, nie będę taki miły.

– Spieprzaj – warknął Roberts, powstrzymując się, by nie rzucić się znowu na Samuela. Miał ochotę wydrapać mu oczy, dzisiaj, po wydarzeniach z samochodem, był wyjątkowo drażliwy, a ten facet tylko dodatkowo podnosił mu ciśnienie. Nie, żeby nie był przyzwyczajony. Słyszał już wiele obelg, nie raz oberwał za swój niecodzienny, niemieszczący się w żadnych ramach wygląd, jednak na ten dzień miał po prostu dość.

– Idź już – powiedział Taylor.

– Jasne, wyruchaj go chociaż porządnie, żeby już się tak nie rzucał – warknął Samuel i rzucił Taylorowi kpiące spojrzenie. Wyszedł, oglądając się jeszcze raz na Dylana. Jeszcze nigdy nie spotkał kogoś takiego.

***

Dylan leżał przez długą chwilę, próbując się uspokoić. Ból jednak nie ustępował. Żałował że zadzwonił do tego faceta, że się z nim umówił i że mu się oddał, nigdy nie powinien tego robić. Podniósł się powoli, cały zbolały. Piekło go gardło, ręka i – jak na złość – dolne rejony ciała, przypominające mu, że ten idiota go miał.

Gdy wstał, chwiejnym krokiem podszedł do szafy. Otworzył ją i zdrową ręką zabrał ubrania. Zaczął się bardzo mozolnie ubierać, a gdy skończył, zadzwonił po taksówkę. Musiał się jak najszybciej dostać do szpitala. Nim jednak tam pojechał, wykręcił na telefonie kolejny numer, do Mike'a, jego jedynego przyjaciela, do którego mógł dzwonić zawsze i wszędzie. Teraz miał przecież tylko jego.

– Mike, podjedziesz do szpitala stanowego? – zapytał konkretnie. Przycisnął aparat ramieniem do ucha i ubrał ostrożnie adidasy.

– Do szpitala? A co się stało? – zapytał chłopak i po chwili Dylan usłyszał szuranie w słuchawce. – Co znowu narobiłeś, idioto? – Obraził go, ale Roberts w ogóle się tym nie przejął, bo wiedział, że jego kolega i tak się o niego martwił.

– Znowu poszedłem do łóżka z dupkiem – odpowiedział, wstając. – To przyjedziesz? – zapytał jeszcze. Szpitale zawsze go przerażały.

– Przyjadę. Powinieneś sobie kupić dobre dildo i zostawić tych wszystkich świrów – usłyszał jeszcze, po czym Mike się rozłączył.

***

Taylor popił piwa i zerknął na swojego przyjaciela z szerokim uśmiechem. Siedzieli u niego w mieszkaniu, w tle pobrzmiewał włączony telewizor, na którego jednak ani on, ani Samuel nie zwracali uwagi.

– Mówię ci, Sam, laska jest zajebista – sapnął, rozmarzając się. – Ty też potrzebujesz kobiety, jak spotkasz tą właściwą, to ci się z nikim innym nie będzie chciało bawić.

Faulkner spojrzał na niego uważnie, analizując nie tylko słowa mężczyzny, ale i jego zachowanie. Nigdy go takiego nie widział, nawet gdy opowiadał o Dylanie. Wtedy zawsze starał się zachować dystans, by przypadkiem Samuel nie zauważył, że to nie tylko on uwiódł Robertsa, ale że Roberts też w pewien sposób wpłynął na niego.

– I jest z tobą w ciąży. Jak się czujesz, jako przyszły ojciec? – zapytał, po czym popił piwa.

– Dobrze – odpowiedział Taylor po chwili zastanowienia. Wydął wargi w swój charakterystyczny sposób, a jego duży, szeroki nos wydał się nagle jeszcze szerszy. – Wiesz, że dobrze? Cholera, nigdy bym nie pomyślał, że to wszystko się tak potoczy – dodał i pokręcił głową. – A co w ogóle u ciebie? Dalej ruchasz chłopców z klubów? – zapytał, zupełnie jakby kiedyś sam tego nie robił.

– Czasami. – Samuel wzruszył ramionami i odwrócił wzrok na telewizor. Nie miał zamiaru przyznawać mu się, że zaliczył Dylana, a tym bardziej opowiadać, jak się to później skończyło.

Taylor parsknął śmiechem, trochę już podchmielony. Pił właśnie swoje czwarte piwo, nic więc dziwnego, że było mu wesoło.

– I co? Masz jakąś dupcię w rajstopkach? Widziałem, jak się patrzyłeś na Dylana – rzucił rozbawionym tonem. – Ale dawał ci kosz za koszem – dodał i pokręcił głową. Często z tego żartował, gdy jeszcze był z Robertsem, zawsze czuł się dumny, że tylko on mógł go mieć. Chociaż pierwsze spotkanie Dylana i Samuela wcale przecież nie skończyło się dobrze. Wszystko zmieniło się z czasem. Być może największy wpływ na to miała niezapowiedziana wizyta Faulknera w mieszkaniu Taylora, kiedy przyłapał ich na seksie.

Dylan w łóżku robił chyba największe wrażenie, a tamto zbliżenie było szczególnie erotyczne. Tak bardzo, że koronkowe rajstopy, jakie miał wtedy na sobie Roberts, aż się rozdarły od miłosnych uniesień... na tyłku. Mimowolnie się pod nosem uśmiechnął, gdy przypomniał sobie tamtą scenę. Chłopak siedział wtedy na nim okrakiem, z wielką dziurą na pośladkach, pieprzył się w ten swój wyuzdany sposób, gdy nagle drzwi się otworzyły (po raz pierwszy zdarzyło się Taylorowi nie zamknąć drzwi frontowych) i w progu stanął Faulkner.

– Ta... już mi chyba przeszło. – Samuel miał ponury ton głosu, który jeszcze bardziej rozbawił jego przyjaciela. – Tacy kolesie mają popierdolone w głowie – rzucił, zaczynając bawić się butelką od piwa. Sam nie wiedział dlaczego, ale delikatne okrążanie palcem gwintu skojarzyło mu się bardzo erotycznie. A to z kolei popchnęło jego umysł do wspomnień o Dylanie. Dopóki nie usłyszał imienia swojego przyjaciela podczas ich seksu, wszystko przebiegało idealnie.

– No był trochę śmieszny – odpowiedział Taylor rozbawiony. – Ale przynajmniej mogłem go pieprzyć bez gumy, żadnego innego bym tak nie ruszył – dodał i wzruszył ramionami. Nie chciał teraz wyjść na tego, który latał za Robertsem. – W sumie możesz spróbować do niego podbić, teraz ci pozwalam. – Zaśmiał się zachwycony i popił piwa.

– Teraz mi pozwalasz? – Mężczyzna zirytował się w sposób, obok którego Taylor już nie mógł zareagować żartem. Samuel często tracił cierpliwość, a wtedy naprawdę potrafił być niebezpieczny. Odłożył piwo na stół z głośnym stukiem. – Wyobraź sobie, że już go zaliczyłem. Nic specjalnego – dodał w przypływie gniewu. – Rozorana dziura.

Taylor popatrzył na niego zdziwiony. Z początku nic nie odpowiedział, nie mógł ot tak pokłócić się z Samuelem, bo znał go na tyle, żeby już wiedzieć, że był wyjątkowo mściwy, ale coś w nim zawrzało, gdy usłyszał ostatni komentarz.

– To jasne, używałem go sobie aż miło – prychnął.

– Więc nie warto już się nim interesować. Wcale nie był taki dobry jak mówiłeś, miałem lepszych – dodał jeszcze, chcąc bardziej zemścić się na Dylanie, a upokarzanie go w oczach faceta, w którym był tak szczeniacko zakochany, wydało mu się najlepszym wyjściem.