4. Lingerie: Figi brazylijskie

Rozdział 4. 

Figi brazylijskie 

Dylan obudził się z kacem, którego jednak zwalczył (niestety nie ostatecznie) tabletką aspiryny i wodą z cytryną. Dopiero gdy doprowadził się do stanu względnej używalności, zorientował się, że wczoraj przecież zostawił swoje buty na samym środku chodnika. Aż przeklął. Były nowe, założył je pierwszy raz i oczywiście musiał zgubić.

No chyba, że Samuel je zauważył i wziął, podpowiedziała mu jakaś myśl, kiedy opadł na kanapę. Popatrzył z zastanowieniem na telefon leżący na szklanym stoliku do kawy i już po chwili sięgnął po niego, żeby odszukać w kontaktach numer mężczyzny. Kliknął na zieloną słuchawkę, nawiązując połączenie. Ten jednak nie odbierał. Mijały kolejne odgłosy oczekującego połączenia, aż w końcu włączyła się skrzynka pocztowa, na którą nie miał innego wyboru i musiał się nagrać. Westchnął ciężko, gdy zakończył połączenie. Sięgnął po laptopa i uruchomił go, nie mając siły na nic innego, jak surfowanie po Internecie. Leczenie kaca nie było zajęciem łatwym, więc musiał sporo wysiłku włożyć w to, żeby zapomnieć o bólu głowy i nudnościach. Ogólnym zmęczeniu, kiedy organizm trawił wypite wczorajszej nocy procenty. Minęły dobre dwie godziny, kiedy usłyszał wibrację telefonu. Sięgnął po niego i uśmiechnął się lekko.

– Dzwoniłeś – usłyszał zachrypnięty głos Samuela.

– Wstałeś dopiero? – zapytał Dylan i mimowolnie się uśmiechnął, wyobrażając sobie rozespanego Faulknera. Ten widok musiał być zabawny.

– Nie – zaśmiał się Samuel i Dylan usłyszał szuranie, a później dźwięki jeżdżących samochód. – Musiałem się wcześniej zerwać, więc słabo. Dzwonisz w sprawie butów? Mam je, nie martw się. Wziąłem je, chociaż taksówkarz patrzył się na mnie jak na idiotę. Ostatni raz – zadeklarował, ale w jego głosie Dylan wyczuł rozbawienie.

– No ale chyba ich nie ubrałeś, co? – odpowiedział mu, uśmiechając się mimowolnie. – To mogę po nie wpaść? – zapytał, wpatrując się w wyłączony telewizor.

– Tak po południu, okej? Bo teraz mnie nie ma. I nie nosiłem, nie mój rozmiar – dodał, chcąc zażartować. Sam nie wiedział dlaczego tak się spinał podczas rozmowy z Dylanem, ale nie chciał się zbłaźnić.

Dylan zaśmiał się, trochę zdziwiony, że Samuel tak łatwo podjął żart. Myślał, że ten facet raczej nie miał za grosz poczucia humoru.

– Jeszcze byś mi rozciągnął – rzucił wesoło. – I zresztą, nie wyglądałbyś w nich tak dobrze jak ja. Tobie bardziej pasują buty na płaskim, na inne jesteś za wysoki – zawyrokował.

Samuel nie odpowiedział na ten komplement, zbyt zaskoczony, żeby wymyślić coś konstruktywnego, ale poczuł, że Dylan zaczął go traktować trochę inaczej.

– Możesz przyjechać koło czwartej, powinienem być w domu. Jakby coś się zmieniło, dam ci jeszcze znać.

– Rozumiem, że mam się ubrać normalnie? – zapytał Roberts jeszcze. Taylor nigdy nie pozwalał mu odwiedzać go w, jak to mówił, dziwacznych strojach Dylana. Za bardzo bał się, że ktoś mógłby zobaczyć jego kochanka. Wtedy przestałby się liczyć w swoim biznesie, już nie uchodziłby za „poważnego” gracza.

– Mhm, dobrze by było – przyznał Samuel i zanim się rozłączył, zapytał jeszcze, czy Dylan pamiętał jego adres. Był u niego kiedyś z Taylorem, więc mógł kojarzyć drogę do niego.

– Pamiętam – padłą odpowiedź i Dylan uśmiechnął się pod nosem. – To do zobaczenia.

*

Samuel skończył rozmowę z Dylanem, kiedy dojechał na róg Pacific i Maple, gdzie mieszkał Steven. Miał ciężki dzień, był zmęczony i marzył tylko o powrocie do domu, ale wiedział, że czeka go jeszcze sporo roboty. A to wszystko przez wyskok latynoskich gangów na ich terenie w Compton. Musiał się zerwać już o szóstej, więc przespał góra dwie godziny.

Nie wiedział, czy powinien powiązać sytuację z klubu, z tym co stało się kilka godzin później, niedaleko Kościoła Odkupiciela przy alei Clymara. MS-13 znalazło jednego z członków Bloodsów i zabiło, zostawiając wykrojony znak ich gangu na brzuchu ofiary. Morderstwo było brutalne i włączyła się w nie już policja. Z tego co Samuel zdążył się dowiedzieć, Chris Jue, bo tak nazywał się zamordowany chłopak, miał siedemnaście lat i chodził z siostrą jednego z członków MS-13. Podobno zrobił jej dziecko, więc brat musiał się zdenerwować i zemścić się na niedoszłym szwagrze.

Wszystko byłoby w porządku do momentu, w którym Samuel na fotografii nie zobaczył Chrisa. Okazało się, że chłopak był do niego całkiem podobny, więc może dlatego zaczął zastanawiać się, czy mężczyzna, który zaczepiał wczoraj Dylana, miał z tym coś wspólnego. Być może. Być może to tylko przypadek, a Samuel był już za bardzo przewrażliwiony. Bo niby jakim cudem tamten facet miałby wiedzieć, do jakiego gangu należał? Nie miał na sobie nic czerwonego, a tatuaże świadczące o przynależności do Bloodsów, ukrył pod ubraniem.

Wysiadł ze swojego sportowego samochodu, głośno trzaskając drzwiami. Na werandzie sąsiedniego domu siedziała pani Dustin, emerytowana już pielęgniarka, która nie raz im pomogła.

– Dzień dobry! – krzyknął do niej, a kobieta spojrzała na niego znad gazety i uśmiechnęła się.

– Dzień dobry, Sam – rzuciła, ale od razu poznała, że Faulkner się spieszył, więc tylko podziękowała, kiedy mężczyzna życzył jej miłego dnia i wróciła do lektury.

Dom jego przyjaciela, Stevena, był bardzo podobny do tego, w którym mieszkał kiedyś sam Samuel. Malutki, odmalowany niedawno bungalow z mizernym, wyjałowionym ogródkiem i krzewem dzikiej róży zasadzonym na środku niewielkiego kawałka ziemi. Samochód Stevena znajdował się z tyłu domu, żeby w razie co szybko mógł uciec. Może właśnie dlatego Samuel był taki podejrzliwy? Skoro miał takich przyjaciół, nic dziwnego, że we wszystkim widział spisek.

– Hej, w końcu – usłyszał od przyjaciela, kiedy w końcu wszedł do jego niewielkiego domu. Steven mieszkał z bratem i jego żoną. Jak zwykle obiecywali, że wyprowadzą się w przyszłym miesiącu, i jak zwykle powtarzali to przez ostatnie pół roku. Samuel nie był typem człowieka, którego interesowały takie rzeczy. Nie wypytywał dlaczego, nie rozmawiał z nikim o swoich przypuszczeniach dotyczących związku Stevena ze swoją szwagierką. To nie była jego sprawa, więc się nie wtrącał.

– Słyszałeś o tym kolesiu, którego zabili Latynosi? – zapytał przyjaciela, chociaż już wiedział, jaka będzie odpowiedź. Ich gang już o tym wiedział i starał się dowiedzieć, kto stał za tą zbrodnią.

– Jest jeszcze coś – rzucił Steven. Mężczyzna był podobnego wzrostu co on, ale mniej barczysty i postawny. Zapuścił sobie modną ostatnio brodę, nosił workowate, duże ubrania, w którym zawsze nosił broń, a jego tatuaże na skroniach i policzkach jednoznacznie mówiły o jego „profesji”. To co Samuel w nim lubił kryło się w mocnym, inteligentnym spojrzeniu. Steven był dużo bardziej sprytniejszy niż Taylor, miał głowę na karku i świetne rokowania, ale słabość do używek i dziwek. Tylko Samuel wiedział, że przyjaciel miał HIV.

– No co? Gadaj, a nie – zniecierpliwił się Faulkner, marszcząc brwi. – Kolejne morderstwo?

– Ale nie u nas. Podobno u Cripsów zabili kolesia dokładnie w ten sam sposób.

– Dlaczego? – zapytał Samuela, ale Steven tylko wzruszył ramionami. MS-13 działało bez logiki. Czasami ich ofiarami padały przypadkowe osoby. Nie było reguły, chociaż Samuel na siłę próbował się doszukać w tym zdarzeniu jakiegokolwiek sensu.

*

– Jesteś pojebany – usłyszał głos Mike'a w słuchawce. – Serio, już zapomniałeś, co ten facet ci zrobił? – złościł się i zawsze, gdy tak się działo, jego głos wchodził w śmieszne, piskliwe tony.

– No nie – sapnął, wyciągając z szafy zwykłe jeansy. – Ale przecież nic z nim nie robiłem. Po prostu mi pomógł. A teraz muszę jechać odebrać buty. Luz, Mikey, to nic takiego – zbył go, przy okazji próbując zagłuszyć swoją niepewność, bo to co mu powiedział, już od samego ranka wmawiał i sobie. Przecież niczego nie chciał od Samuela, po ostatnim dawno już wybił go ze swojej głowy.

– Jasne, ty masz zawsze wszystko pod kontrolą, a później muszę przyjeżdżać po ciebie do szpitala. Już ja znam tą twoją pieprzoną kontrolę. Zadajesz się z takimi facetami, to później masz. Ja bym do niego nie jechał, spotkaj się z nim w neutralnym miejscu. Wtedy przynajmniej cię nie zabije – burknął, jak zwykle przesadzając.

– To już ci mówię, że jesteś zaproszony na mój pogrzeb. Masz miejsce w pierwszym rzędzie – oznajmił mu Dylan z rozbawieniem, bagatelizując jego słowa. – Okej, kończę. Jak się nie odezwę do wieczora, to znaczy że nie żyję. – Parsknął śmiechem, rzucając na łóżko szary T-shirt z dekoltem w serek.

Wiedział, że Mike właśnie na niego złorzeczył, ale jak zwykle nic sobie z tego nie robił. Chłopak nie miał pojęcia, jak to było być z facetami pokroju Taylora czy Samuela, kiedy byli w stanie zdominować go w taki sposób, że Dylan mógł tylko prosić o mocniejsze rżnięcie. Uwielbiał seks z wielkimi, dobrze zbudowanymi murzynami, miał do nich ogromną słabość. Tatuaże, wielkie penisy i obłęd w oczach, który pojawiał się za każdym razem, kiedy byli podnieceni. Mike wybierał zupełnie inny typ faceta, gości nudnych jak flaki z olejem. Wystarczyło, że będzie uprawiał jakiś sport, zarabiał i ogólnie nie będzie się zaliczał do grona życiowych nieudaczników, do którego Mike miał prostą drogę.

Dylan westchnął ciężko, kiedy wsiadał do swojego odkupionego od matki Mini Coopera. Nie chciał takiego życia, jakie miał Mike. Mimo że się przyjaźnili, żyli w zupełnie inny sposób. Jego kumpel wolał, gdy wszystko było stateczne, a on nie wyobrażał sobie, żeby w jego życiu zabrakło świadomości niebezpieczeństwa i ten przysłowiowego dreszczyka adrenaliny. Chociaż z drugiej strony przy facetach, którzy mogli dać każdemu popalić, czuł się właśnie bezpiecznie.

– Stoję pod drzwiami – powiedział do telefonu, kiedy czekał przed wejściem do kamienicy. Wcześniej to Taylor prowadził go do mieszkania Samuela, nic więc dziwnego, że teraz nie wiedział pod który numer miał dzwonić. Drzwi jednak otworzyły się i chłopak mógł wejść do środka. Kamienica, w której mieszkał Faulkner, była nowoczesna, mieściła się niedaleko centrum, więc pewnym było, że Sam musiał sporo płacić za swój apartament. Dylan jednak nie był głupi, doskonale zdawał sobie sprawę, skąd mężczyzna miał pieniądze na opłacanie mieszkania i że wcale nie brał ich z uczciwej pracy. Na handlu bronią i narkotykami można w końcu sporo zarobić.

– Mieszkanie czterdzieści osiem, na szóstym piętrze – rzucił Samuel i rozłączył się.

Roberts wszedł do windy, wcisnął odpowiedni guzik, a kiedy dźwig ruszył, odwrócił się przodem do lustra i poprawił jeszcze swoje włosy. Wyglądał... normalnie. Miał normalne, męskie ciemne spodnie, do tego zwykłą koszulkę i zamiast wysokich obcasów, czarne sportowe Nike. Nie czuł się pewnie w takim ubraniu, miał wrażenie, że przez nie niknie w tłumie, jednak wiedział, że nie zawsze mógł chodzić ubrany tak jak chciał. Czasem musiał się po prostu dopasować do pewnych norm, których nienawidził. Szufladkowanie ludzi było czymś, od czego wolał się odciąć.

Westchnął i wysiadł z windy, gdy ta zatrzymała się na szóstym piętrze. Ruszył do drzwi i zapukał w nie, odczuwając dziwne zdenerwowanie. Przełknął ślinę, przeklinając się jednocześnie w myślach za swoje reakcje, których w tamtym momencie nie do końca rozumiał, mimo że przecież Faulkner nie był pierwszym facetem w jego życiu. Dylan miał już za sobą spory staż zarówno emocjonalny, jak i łóżkowy, właściwie to wciąż ciągnął za sobą bagaż Taylora. A Sam przecież nie był zbyt przyjazną osobą, do której mógłby coś poczuć.

Po krótkiej chwili drzwi otworzyły się i zobaczył Samuela. Mężczyzna był w czarnych, dresowych spodenkach i zwykłej, białej koszulce na szelkach. Uśmiechnął się lekko na jego widok.

– Nie poznaję cię, Roberts – rzucił na powitanie i wpuścił chłopaka do środka.

– Sam mi kazałeś tak się ubrać – powiedział rozbawiony, a jego spojrzenie, jak na złość, ciągle wędrowało w okolice ust Samuela. Były wydatne, do teraz pamiętał, że również miękkie i gorące. Miał ochotę je pocałować, ale nie miał zamiaru tego na razie zrobić.

Rozejrzał się po przestronnym, nowoczesnym apartamencie. Dylan pamiętał te wnętrza, ale teraz zrobiły na nim jeszcze większe wrażenie. Od zawsze podobała mu się frontowa, przeszklona ściana salonu i, gdy był jeszcze tutaj z Taylorem, wyobrażał sobie, jak się przy niej kochają. Odkąd jednak zerwał z nim, starał się tamować wszystkie wspomnienia. Teraz spoglądał jeszcze raz na to mieszkanie i nie dopuszczał już do siebie żadnych myśli o byłym.

Ascetyczne, szaro-metaliczne wnętrza pasowały do Samuela, który był surowy i cichy, tak samo jak to mieszkanie. Działowa półścianka oddzielała ponury salon od jasnej, utrzymanej w bieli i drewnie kuchni, w której jedynym mocniejszym punktem był czarny blat. Kontrast był widoczny zwłaszcza przez ciepłe światło, rzucające refleksy nad szafkami.

– To mogę liczyć na jakąś herbatę, kawę? – zapytał, odwracając się do mężczyzny przodem.

– No... w porządku. – Samuel odchrząknął, zdając sobie sprawę, że Dylan chciał z nim flirtować. Chciał to ciągnąć. – Ściągaj swoje normalne trampki i chodź do kuchni. Chcesz herbatę, kawę czy coś mocniejszego? – zapytał, uważnie przyglądając się chłopakowi. W myślach już widział, jak przypiera go do drzwi i całuje na powitanie, ale teraz od ich ostatniego, a zarazem pierwszego seksu postawili między sobą barierę, której nie miał zamiaru przekraczać, dopóki Dylan pierwszy tego nie zrobi.

– A wolisz mnie w obcasach? – zapytał Roberts, ściągając buty. Chciał pociągnąć go za język, tak po prostu. Dla zasady. Lubił flirtować, nawet jeżeli chodziło o Faulknera, który w odpowiedzi na jego pytanie tylko lekko uśmiechnął się z rozbawieniem i ruszył do kuchni. Dylan poszedł za nim, rozglądając się ciekawie dookoła. Mieszkanie było dość spore, ale nie wyglądało na często użytkowane.

– Chyba że chcesz sok, bo mam jeszcze jakiś. Pomarańczowy? – Samuel zajrzał do lodówki i wyciągnął z niej trzylitrową butlę soku. Postawił ją na wyspie kuchennej, a po przeciwległej jej stronie stanął jego gość, opierając się o granitowy blat.

– Poproszę – mruknął Dylan, po czym zagryzł wargę, patrząc na dobrze wyrzeźbione ramiona mężczyzny, pokryte licznymi tatuażami. Samuel miał ładną, nie za ciemną cerę. Dopiero teraz zauważył, że był przystojniejszy od Taylora... miał więcej gracji. Ale, mimo wszystko, Taylor to Taylor, pomyślał mimowolnie, nie panując już nad swoimi myślami. Czasami się pilnował i był w stanie zapomnieć o swoim eks, czasami przypominał sobie o nim w najmniej odpowiednich momentach. – Skończyłeś już pracę? – zapytał.

– Mhm, można tak w sumie powiedzieć. Chyba że wieczorem coś mi jeszcze wyskoczy. – Mężczyzna nie miał zamiaru wtajemniczać go w to, co dzisiaj robił. Taylor zresztą przecież też nic Dylanowi nie mówił o ich biznesie. Chłopak nie nadawał się do ich świata. Nie przeżyłby na ulicach Compton wśród gangów nawet godziny.

– Czyli teraz nie przeszkadzam? – zapytał, odbierając od niego szklankę z sokiem. Jego wzrok mimowolnie powędrował na duży blat wyspy kuchennej. Od razu wyobraził sobie, jak Samuel go na nim bierze. Na tę wizję zrobiło mu się goręcej, odetchnął ciężko i wziął duży łyk napoju. Musiał przyznać, że apartament Samuela był większy i bardziej wygodny od mieszkanka Taylora. Mogli zrealizować tutaj dużo więcej fantazji.

Faulkner nie spuszczał z chłopaka uważnego spojrzenia. Skinął głową i sięgnął do swojego soku. Nie napił się jednak, zacisnął dłoń na grubym szkle szklanki od whisky, biorąc głębszy, uspokajający oddech. Przeniósł swoje spojrzenie na salon, a kącik jego ust lekko drgnął.

– Nie, nie przeszkadzasz. Jak kac, męczy? – odezwał się w końcu.

– Nie, ale mam siniaka przez tego faceta – zdradził Dylan i wskazał na policzek. – Nie widać, bo przypudrowałem. – Wzruszył ramionami.

– Na co dzień też się malujesz? – zapytał Samuel zdziwiony, nie za bardzo wiedząc, jak do tego podejść. Raczej nie miał do czynienia z facetami, którzy używali kobiecych kosmetyków.

– Nie, ale teraz mam wielkiego siniaka na twarzy – zauważył i wydął wargi. – Nie wyglądam zbyt atrakcyjnie.

– Następnym razem musisz uważać na takich kolesi. Mówię poważnie. Wczoraj byłem w tym klubie tylko przez przypadek.

Dylan popatrzył na niego, ale po chwili uśmiechnął się.

– Prawie jak rycerz – zażartował, odstawiając szklankę na blat. Obszedł wyspę i stanął naprzeciwko mężczyzny. – Więc następnym razem będziesz musiał mi mówić, do jakich klubów na pewno się wybierasz, nie tylko przez przypadki.

Samuel przełknął ciężko, czując zalewającą go falę gorąca. Żołądek zacisnął mu się z nerwów, a on rozpaczliwie starał się zachować twarz. Myślał nad tym, jak Taylor mógł zostawić Dylana dla jakiejś pustej cipy. On by tego nie zrobił. I właśnie przez tę myśl zdał sobie sprawę, że chyba zadurzył się w tym dziwnym chłopaku. Naprawdę to zrobił – zakochał się w kimś takim i zachowywał się tak, jakby miał piętnaście lat mniej.

– Może się zdzwonimy – rzucił cicho, z wyraźnym napięciem w głosie.

– Może? – zapytał Dylan i uśmiechnął się szeroko. – Co taki niedostępny, co? – zaśmiał się, patrząc na jego usta. Nic jednak nie zrobił, nie rozgryzł do końca tego faceta i nie wiedział, jaka byłaby jego reakcja po pocałunku.

– Przejąłem twoją taktykę – odbił piłeczkę i zmrużył oczy.

Brew Dylana uniosła się w zdziwieniu, ale gdy chłopak zrozumiał, co mężczyzna miał na myśli, zrobiło mu się goręcej. Zwilżył wargi i przysunął się jeszcze bliżej.

– Nie powinienem tutaj być – powiedział powoli.

– Nie trzymam cię tu – rzucił Samuel, obserwując go czujnie. Wiedział, do czego chłopak zmierzał, ale teraz nie miał zamiaru mu tego ułatwiać. Od razu jego słowa w dziwny sposób odwołał do Taylora.

– Dusiłeś mnie, złamałeś nadgarstek, zwyzywałeś... – wyliczał, dotykając jego ramienia. – A później mi pomogłeś – dodał i zagryzł wargę. – I już w końcu nie wiem, czy się mną brzydzisz, czy nie. – Spojrzał mu w oczy.

Samuel aż wstrzymał oddech, słysząc to. Nie wytrzymał. Złapał chłopaka za kark i pocałował mocno, zapominając o swoich postanowieniach. Złapał go w pasie i podniósł, żeby posadzić na ladzie. Bez obcasów Dylan był sporo niższy od niego, więc na podwyższeniu było im dużo wygodniej. Rozsunął jego nogi i przyciągnął jak najbliżej siebie, a Roberts objął go nimi w pasie, nie chcąc, by mężczyzna się odsunął. Całowali się mocno, gorączkowo. Dylan już zdążył polubić miękkie, duże wargi Sama i jego ciepły język, a sposób, w jaki nim poruszał, był obłędny. Dodatkowo co chwilę czuł zęby na swojej wardze, w pewnym nawet momencie miał wrażenie, że krwawi, ale to tylko dodatkowo go stymulowało. Jęknął, żałując, że był w ubraniu.

– Zapomnij w końcu o Taylorze. Nie mam zamiaru wysłuchiwać, jak do niego jęczysz, kiedy cię pieprzę, rozumiesz? – zapytał Faulkner ostro, wiedząc, że to była jedyna rzecz, która ich teraz dzieliła. Musiał to wyjaśnić, żeby znowu zacząć się z nim kochać. Wrócić do tego, co było podczas ich seksu, a nie chwilę przed tym jak doszli i Samuel usłyszał jęk Robertsa.

Dylan spojrzał mu w oczy i uśmiechnął się lekko, zdając sobie sprawę, jak bardzo to głupie stęknięcie zdenerwowało Samuela.

– Mam jęczeć: „Sammy”? – zapytał, ale mimo wszystko nie był to przytyk. Przesunął palcami po szczecinie na jego głowie w pieszczotliwym geście.

– Tak. Masz myśleć o mnie, jak masz mojego fiuta w dupie. Chyba że mi czegoś brakuje? Nie pasowało ci coś? – zapytał podejrzliwie, ale tonem, który jasno sugerował odpowiedź. Samuel nienawidził słuchać krytyki pod swoim adresem.

Dylan wykrzywił usta w uśmiechu i pokręcił głową.

– Nie – mruknął. – O ile nie znajdziesz sobie zaraz jakiejś laski – dodał, nie mogąc się powstrzymać.

– Nie szukam na razie żadnej – mruknął Samuel i spojrzał na niego z bliska, gładząc go po karku, na co Dylan zamruczał. Przesunął dłonią najpierw po jego ramieniu, a po chwili po umięśnionej piersi.

– Okej. – Kiwnął głową. – Jak nie masz zamiaru mi nic już łamać... – wychylił się do niego i musnął ustami jego wargi – to mogę ci zdradzić, że jak tylko wszedłem do kuchni, widziałem, jak mnie bierzesz na tym cholernym blacie.

– Co? – Mężczyzna zaśmiał się i spojrzał na blat. Przygryzł wargę. – Mogę cię na nim wziąć. Byłoby nawet całkiem wygodnie – przyznał i złapał Dylana za kark, kciukiem dotykając jego policzka. Znowu go pocałował, tym razem dużo delikatniej.

Dylan zamruczał, nie spodziewając się takiej subtelności ze strony Samuela, przymknął oczy i wsunął mu dłoń pod koszulkę, gładząc jego napięty, twardy brzuch. Dotarł do sutków, by podrażnić jednego z nich. Wyraźnie czul pod palcami, jak ten twardnieje.

– Masz gumki? – zapytał między jednym pocałunkiem, a drugim.

– Ja zawsze mam gumki, Roberts. – Samuel uśmiechnął się bezczelnie i pocałował go mocniej, zanim się nie odsunął. Podobał mu się widok chłopaka w swoim mieszkaniu, na wyspie kuchennej, na której rzeczywiście za chwilę naprawdę będą się kochać.

– Zawsze gotowy do akcji? – zapytał ze śmiechem, patrząc, jak mężczyzna wyciąga z kieszeni opakowanie z prezerwatywą. Nie czekał dłużej, złapał za poły jego podkoszulka i, gdy Sam uniósł ręce, ściągnął go z niego. Aż westchnął, patrząc na jego umięśnioną pierś. Pochylił się do jego torsu i ucałował jeden z sutków.

Mężczyzna odetchnął i złapał go za tył głowy, masując po niej lekko. Odprężył się, ciesząc się, że znowu mogli wrócić do tej neutralnej relacji, w której Dylan nie myślał o swoim byłym, a Samuel nie musiał się martwić, że znowu usłyszy imię przyjaciela. Przynajmniej miał nadzieję, że jego kochanek mu tego nie zafunduje.

Dylan zassał się na jego sutku, pieszcząc dłońmi szerokie plecy Samuela. Zamruczał, wyczuwając pod palcami chropowatą, długą szramę. Pogładził ją, zastanawiając się, po czym była ona pamiątką. Na samą myśl o jakimś niebezpiecznym wydarzeniu, w którym Sam brał udział, zrobiło mu się goręcej. Odsunął się od jego piersi, cały czas jednak gładząc głęboką, dość rozległą bliznę pod jego łopatką.

– Po czym to? – zapytał.

– Nieważne. – Samuel spojrzał mu intensywnie w oczy, nieświadomie jeszcze bardziej nakręcając Dylana tym, że nie chciał od tak powiedzieć. Uśmiechnął się lekko, przekrzywiając głowę. – Podobało mi się, że z nikim się nie całowałeś – przyznał cicho, łapiąc go za podbródek. Pogładził jego dolną wargę.

Dylan spojrzał mu w oczy, czując, jak na chwilę zapiera mu dech w piersiach. Samuel był... sam nie potrafił jednoznacznie powiedzieć, jaki był. Niebezpieczny, nieprzewidywalny, chamski, samolubny, gburowaty... można wyliczać w nieskończoność, ale to właśnie tak pociągało Dylana. Podobała mu się zaborczość mężczyzny, Taylor zachowywał się zupełnie inaczej.

– Bo ja nie jestem pierwszym lepszym, który da każdemu – odpowiedział, przesuwając dłonią po jego ramieniu. – Strasznie ciężko mnie zdobyć – dodał tylko po to, żeby nakręcić Samuela, co najwyraźniej mu się udało, bo mężczyzna znowu pocałował go gwałtownie, od razu wsuwając język do jego ust. Pchnął Dylana lekko na blat, ale chłopak się nie położył. Dotknął więc jego krocza i zaczął go masować przez sztywny materiał dżinsów. Całował go głęboko, a ich języki ocierały się o siebie. Trochę dziwnie się czuł, kiedy miał przed sobą całkiem zwyczajnego Robertsa, w swoim codziennym wydaniu. Ale kiedy go rozbierze, znowu zobaczy chłopaka, który tak zawrócił mu w głowie. Odetchnął ciężko przez nos, ani przez chwilę nie przerywając pocałunku. Złapał go pod biodrami i znowu podniósł, sam nie wiedząc czemu. Podniecało go, że mógł od tak nosić Dylana.

Roberts aż sapnął w jego usta, obejmując ciasno za szyję i uwieszając się na nim. Oddychał szybko, kiedy przytulał się do gorącego torsu mężczyzny.

– Ściągnij mi te spodnie – szepnął mu do ucha i już dłużej nie musiał czekać. Faulkner znów posadził go na blacie, zaczynając rozpinać rozporek w jego dżinsach. Dylan w międzyczasie zabrał się za zdejmowanie koszulki, robił to niezwykle szybko, bo nie chciał przegapić reakcji Samuela na widok swojej bielizny. Miał dzisiaj na sobie koronkowe, granatowe majtki o kroju fig brazylijskich.

Gdy wreszcie Samuel rozprawił się z zamkiem i dotarł do bielizny, aż przełknął ciężko, przyglądając się jej z zafascynowaniem. To był właśnie ten Dylan, którego tak chciał zobaczyć.

– Wygodne? – zapytał, uśmiechając się mimowolnie, kiedy go dotykał. Podobała mu się lekko chropowata, nierówna struktura koronki pod palcami. Pochylił się i pocałował Robertsa nad linią bielizny, rzucając mu pełne obietnicy spojrzenie. Dylan w odpowiedzi zamruczał, kładąc dłoń na karku Samuela. Pogładził go palcami, wypinając biodra w stronę mężczyzny.

– Wygodne – odpowiedział i zagryzł wargę. – Ale nie mam pończoch – dodał przepraszającym tonem, bo dobrze pamiętał, jak ostatnio Sam podniecił się na widok jego stóp w lycrze.

– Założysz następnym razem – mruknął mężczyzna, swoją uwagę poświęcając na dotykaniu widocznego pod bielizną półtwardego penisa Dylana. W końcu wyprostował się i odetchnął. – Na plecy – warknął i przesunął chłopaka bardziej na wyspę, po czym sam się na nią wspiął. Zaśmiał się, kiedy chłopak syknął, czując chłód kamiennego blatu na swojej rozgrzanej skórze. Zaraz jednak odetchnął podniecony, kiedy Samuel znalazł się nad nim i pochylił niżej, jak jakiś drapieżnik.

– Kurwa – sapnął tylko i przyciągnął mężczyznę do siebie, całując go gorączkowo, jednocześnie też spychając ze swoich nóg spodnie, które Samuel ściągnął mu tylko do kolan. Usłyszeli szelest materiału opadającego na płytki, ale zupełnie się nim nie przejęli. Dylan leżał pod Faulknerem już w samej bieliźnie i to było ważniejsze. – Sammy – stęknął specjalnie między pocałunkami, żeby go sprowokować. Sięgnął dłonią do krocza mężczyzny, zaczynając je pieścić przez dresy.

Samuel poruszył biodrami, przygryzając wargę, żeby nie jęknąć. To mu się podobało, Dylan miał pod nim jęczeć jego imię. Pocałował go znowu mocno, zamykając oczy, żeby całkiem skupić się na dotyku. To był ten rodzaj seksu, w którym całkowicie mógł się zatracić. Zaczął zsuwać z chłopaka bieliznę, ale musieli w końcu przerwać pocałunek, żeby móc zsunąć majtki do końca. Uśmiechnął się, kiedy spojrzał z góry na nagiego chłopaka. Ten widok był niesamowity. Szczupłe, jasne ciało na ciemnym tle granitowego blatu wyglądało niesamowite. Dylan nie był typową ciotką. Miał lekko zarysowane mięśnie, które sprawiały, że nie wyglądał jak kobieta.

Roberts zagryzł wargę, wsuwając mu dłoń za gumkę dresów. Dotknął opuszkami palców nasadę penisa i aż westchnął, wciskając rękę głębiej, by objąć nią całego, twardego już członka. Przełknął ślinę, kiedy poczuł jego pulsowanie. Od razu stanęła mu przed oczami scena, kiedy Samuel bierze go bez gumy i spuszcza się w nim. Aż spiął mięśnie ud, zrobiło mu się goręcej.

– Chodź wyżej – poprosił, zsuwając mu spodnie poniżej linii pośladków. – Obciągnę ci.

Mężczyzna od razu wykonał polecenie. Jedną ręką oparł się o blat, drugą przysunął penisa do ust chłopaka i uśmiechnął się lekko, kiedy ten zaczął się z nim najpierw drażnić, a dopiero po chwili wziął penisa do ust. Dylan nie mógł jednak wziąć członka aż po nasadę, w tej pozycji prędzej by się zakrztusił, niż zrobił głębokie gardło. Zamknął oczy i zamruczał, pieszcząc go dodatkowymi wibracjami. Zassał się na czubku, by po chwili wsunąć go sobie trochę głębiej i znów się wycofać. Czuł cierpki smak preejakulatu na języku, wdychał piżmowy zapach miejsc intymnych kochanka i przez to wszystko tylko dodatkowo się podniecał. Sięgnął dłonią do jąder Samuela, pieszcząc je. Trwało to chwilę, aż wreszcie Faulkner poczuł, że za dużo tego dobrego. Odsunął się, wysuwając penisa z chętnych ust chłopaka.

– Dobrze obciągasz – warknął mężczyzna podnieconym głosem i ściągnął z siebie spodnie z bielizną do końca. Odetchnął, dotykając ciała kochanka w łagodny, drażliwy sposób. Złapał jego penisa i zerknął w oczy Dylanowi. Po chwili wahania pochylił się i wziął jego penisa do ust, aż przymykając oczy i mrucząc cicho. Podobało mu się. Ślina napłynęła mu do ust i spłynęła po twardym penisie chłopaka, którego ssał sprawnie.

Dylan jęknął dość głośno, przesuwając mokrymi od potu palcami po blacie. Samuel też wiedział, co zrobić z ustami, pomyślał, zamykając oczy, kiedy mężczyzna pieścił jego penisa.

– O Boże – sapnął, zaraz jednak przypominając sobie, co mężczyzna kazał mu jęczeć. – Sammy – dodał, zerkając ciekawie w dół. Rozchylił nogi zapraszająco. Samuel odetchnął ciężko i zjechał palcem na dół, ale zanim dotknął dziurki przeniósł rękę szybko do ust Dylana, by wsunąć mu palec między wargi. Dopiero kiedy chłopak go nawilżył, wrócił do jego pośladków i dotknął dziurki. Gdyby mógł, uśmiechnąłby się, czując nierówną powierzchnię odbytu. Zawsze go to podniecało. Dotyk w takim miejscu, złamanie tego rodzaju intymnej bariery.

Dylan odetchnął i zadrżał pod wpływem jego dotyku. Sapnął ciężko, mimowolnie się rozluźniając, był już przyzwyczajony do tego typu ruchów w jego ciele. Przełknął ślinę, gdy mężczyzna dołożył drugi palec, uczucie rozpierania było przyjemne. Przeniósł rękę w gipsie nad głowę, by nic się jej nie stało, gdy się zatracą.

Samuel po chwili dołożył drugi palec i zerknął na Dylana, który obserwował go zadowolonym, rozleniwionym spojrzeniem. W końcu mężczyzna odsunął się od niego i oblizał nabrzmiałe usta. Podobał mu się smak chłopaka.

– Chodź już – powiedział rozochocony Roberts. Chciał już poczuć penisa mężczyzny w sobie. Rozsunął pod nim ulegle nogi w zapraszającym geście.

Samuel założył gumkę i uśmiechnął się lekko do Dylana, kiedy ulokował się miedzy jego nogami. Przejechał palcami po zewnętrznej stronie jego uda, po czym dotknął go pod kolanem i założył je sobie na ramię, pochylając się nad Dylanem.

– Tęskniłeś za moim chujem? – zapytał cicho, uśmiechając się przy tym łobuzersko, kiedy przyłożył penisa do jego dziurki. Zanim pchnął, zaczekał na odpowiedź.

– Tęskniłbym bardziej, jakbyś mnie nim kiedyś pieprzył bez gumy – zdradził, mając małą nadzieję, że kiedyś to zrobią.

– Chciałbyś? – zdziwił się Samuel i pchnął lekko, zagłębiając się w nim. Przygryzł wargę, patrząc w oczy Dylanowi. – Badałeś się? Po... tym dupku – rzucił i przełknął ciężko, krzywiąc się, kiedy chłopak zacisnął się na nim mocniej.

Dylan skinął głową, zakładając mu ręce na szyję. Spodobało mu się, jak Samuel nazwał jego byłego, mimo że przecież teoretycznie się przyjaźnili.

– Od razu jak się dowiedziałem, że mnie zdradzał.

– I co? – zapytał i pchnął pod innym kątem, obserwując uważnie reakcję Dylana. Uśmiechnął się lekko.

Dylan aż jęknął, zadrapując trochę plecy Samuela. Odetchnął ciężko, czując się na niego bardzo otwarty.

– Jestem czysty – mruknął.

– Dobrze – warknął przez zaciśnięte gardło i uśmiechnął się, kiedy wycofał się i znowu pchnął. Wciągnął ze świstem powietrze i wszedł w niego głębiej. Dylan był cudownie ciasny.

Chłopak sapnął i spojrzał na niego błyszczącym wzrokiem. Samuel doskonale wiedział, jak go pieprzyć. Mocno i dokładnie, nie szybko. Jego ruchy były posuwiste, celne, doprowadzały go do wżenia, co ogłaszał bezwstydnie jękami. Samuel także nie był cichy, oddychał mu ciężko nad uchem, czasem coś sapnął, czy stęknął. Roberts nieświadomie drapał go po plecach, a przy każdym mocniejszym ruchu jego paznokieć trochę mocniej naciskał na skórę. Objął go nogami, żeby być jeszcze bliżej, przyciągnąć go bardziej, teraz nie miał zamiaru go puszczać.

– Zajebisty – jęknął mu Samuel jego ucha i polizał je, przymykając oczy. Sam Faulkner nie wiedział, czy bardziej odnosiło się to do seksu, czy jego kochanka, który wyginął plecy, całował go po szyi i zaciskał lekko na nim.

– Czekaj – sapnął nagle Dylan, odsuwając się od niego na tyle, na ile mógł. Spojrzał w roziskrzone oczy Samuela, który teraz wyglądał naprawdę drapieżnie. – Chcę cię ujeżdżać – powiedział wulgarnie i sięgnął do jego tyłka, zaciskając na jednym z pośladków dłoń.

Samuel przełknął ciężko i odwrócił się na plecy, czekając, aż Dylan na niego siądzie. Dotknął jego brzucha, a później piersi, kiedy chłopak usiadł na nim okrakiem i złapał za penisa. Opuścił się na niego powoli, wypinając biodra. Zaczął się na niego nabijać, opierając dłoń na piersi Samuela. Patrzył mężczyźnie w oczy, kręcąc lekko biodrami, gdy wsuwał w siebie członka.

– Kurwa – sapnął, odchylając głowę na kark, kiedy penis zahaczył o jego czuły punkt. Dreszcz przebiegł po całym jego ciele i skumulował się w jego jądrach. – Uwielbiam go – dodał pod wpływem chwili, zamykając oczy.

Faulkner zaśmiał się i, opierając nogi o blat, pchnął, wychodząc Dylanowi naprzeciw. Chłopak wziął go w siebie do końca, a on aż krzyknął, łapiąc go za nadgarstek. Na szczęście zdrowy, bo w przypływie podniecenia nie panował nad sobą.

– Ja pierdolę – wydusił, wpatrując się w chłopaka szeroko otwartymi oczami. Pożerał go wzrokiem, rozkoszując się w przyjemności. Uwielbiał prąd, który przechodził mu po ciele w ten specyficzny sposób.

Dylan zaśmiał się bez tchu, pochylił się do Faulknera i zaczął go mocno całować. Zdążył już polubić jego usta. Zaczęli pieprzyć się mocniej i szybciej, już nie panując nad swoimi odruchami. Robertsa pobolewały już mięśnie brzucha i ud, kiedy tak się na nim poruszał, ale nie chciał zwalniać, gdy było im tak dobrze. Poczuł dłoń Samuela na swoim penisie i już wiedział, że orgazm jest bliski. Opadł na kochanka, a ten przejął pałeczkę i sam zaczął się w niego wbijać z furią. Dylan nie miał już sił. Sapał mu do ucha, przesuwając dłonią po jego czaszce, aż w końcu doszedł, ochlapując mu brzuch.

– Sam – stęknął, na co mężczyzna zaczął pompować biodrami mocniej, aż w końcu spuścił się i opadł na Dylana, którego wcześniej przewalił znowu na plecy. Nawet nie wiedzieli, że coś zrzucili.

Oddychali ciężko, próbując dojść do siebie.

– Ale masz energii – rzucił i pocałował Dylana w szyję leniwie. Temu chłopakowi zawsze udawało się go wykończyć.

Dylan zaśmiał się bez tchu i sięgnął dłonią do jego podbrzusza, rozmazując mu na nim swoją spermę.

– To dobrze, trochę ćwiczeń się przyda – rzucił wesoło, przyjemnie rozluźniony. Mężczyzna ściągnął z siebie prezerwatywę i zawiązał ją, po czym rzucił na podłogę, niewiele się przejmując tym, żeby ją uprzątnąć.

– Takich na pewno – rzucił wesoło mężczyzna i przeciągnął się. Zawsze lubił dobry, mocny seks, ale zawsze musiał po czymś takim odpocząć.

Dylan uśmiechnął się i przesunął po jego ramieniu dłonią. Wychylił się jeszcze, żeby mężczyznę pocałować, po czym podniósł się do siadu. Zerknął na zrzucony przez nich w wirze pożądania koszyk i kilka pomarańczy na podłodze. – To będę się zbierać – mruknął, mając wrażenie, że mężczyzna nie będzie z nim chciał spędzać czasu po seksie.

– Już? Możemy jeszcze odpocząć przed drugą rundą – rzucił Samuel, ani myśląc puszczać teraz chłopaka. Całował go wolno po szyi. Podobał mu się zapach Dylana. W końcu czuł, że mógł go mieć. Nie miał zamiaru go tak łatwo puszczać. Musiał się tym nacieszyć.

Roberts popatrzył na niego zdziwiony, ale po chwili uśmiechnął się lekko, podobało mu się to.

– Chyba nie chcesz, żebym mógł siadać na tyłku – powiedział rozbawiony, ale nie odsunął się od Samuela. – Zamówimy coś do jedzenia? – zapytał, gładząc go po karku.

– Na co masz ochotę? – zapytał mężczyzna, zdziwiony mimo wszystko tym, że Dylan chciał zostać i zamawiać nawet jedzenie.

– Coś lekkiego – stwierdził, siadając na niego okrakiem. Lubił czuć bliskość z partnerem po seksie, z czego Taylor zawsze się śmiał. – Sushi? Lubisz?

– Okej, może być. – Samuel dotknął jego uda i pogładził je, obserwując z zadowoleniem ciało partnera. – Podasz mi komórkę? Jest na stole w salonie.

– I mam ci po nią iść? – Aż uniósł brwi z niedowierzaniem. Nie był jego służącą.

– No.. możesz podać. – Samuel uśmiechnął się z niezrozumieniem, widząc jego minę. Chciał popatrzeć na ciało Dylana w ruchu.

– I myślisz, że znalazłeś sobie dziwkę i służbę w jednym? – zapytał z niedowierzaniem. Jeżeli chodzi o Samuela, wciąż pozostał mu spory uraz po tym, co mężczyzna zrobił. I, paradoksalnie, wcale nie chciał mu się tak łatwo poddawać, nawet jeżeli sam ochoczo rozsuwał nogi. Co innego jednak być uległym w seksie, co innego w życiu. W tym drugim Dylan nie zamierzał dawać sobą pomiatać i czuł, że z takim facetem jak Faulkner będzie musiał wyznaczyć granice. Grubą granicę, której Samuel już nie przekroczy i nigdy więcej nie podniesie na niego ręki.