27. Clash

Polubiłem swoje życie bez niego

Kenneth zwilżył wargi, zastanawiając się, co powinien odpisać. Był na niego zły, może nie obrażony, bardziej wkurwiony. Zaczynał zdanie kilka razy, ale w końcu dał sobie z tym spokój i na spokojnie postanowił przemyśleć jego treść.

„Nie chce mi się bawić w takie rzeczy. Jak masz się za lepszego, bo posuwasz laskę, po prostu sobie odpuść” – Uśmiechnął się lekko, kiedy w końcu udało mu się to napisać.

Po chwili zobaczył trzy kropki w konwersacji. Zmarszczył brwi, czekając aż Eliot mu odpisze, jednak to nie następowało, dopiero po chwili rozbrzmiał jego telefon. Sięgnął po aparat i zerknął na wyświetlacz. O'Conner, bo któż by inny.

          – Nie uważam się za lepszego – usłyszał głos w słuchawce. Eliot musiał się długo zbierać w sobie, by zadzwonić. Dziwnie się czuł, kiedy Kenneth tak milczał i się do niego nie odzywał, musiał więc zrobić pierwszy krok. Każdego innego pewnie by zignorował, ale... Kenneth to Kenneth i już. Facet, z którym dobrze mu się uprawia seks, całuje, a później jeszcze rozmawia. Nie chciał tego stracić.

– A za jakiego? Pieprzymy się, ale i tak twierdzisz, że nie jesteś gejem – burknął Johnson, starając się uspokoić bicie serca. Ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewał, był telefon od tego upartego idioty. Powstrzymał się, żeby nie odetchnąć ciężko. – Nie mam zamiaru wtrącać się w twoje życie, ale... – Zacisnął usta. Jak miał mu to powiedzieć, żeby znowu nie doszło do kłótni. Eliot, ty debilu, jesteś gejem, czy ci się to podoba, czy nie. Jesteś bardziej homo od większości facetów, których znam – powiedział sobie w myślach, ale nawet nie chciał wypowiadać tego na głos. Wiedział, jakby skończyła się ich rozmowa, a na razie odczuwał głupią radość z tego, że to O'Conner pierwszy się przełamał i zadzwonił do niego.

– Zostawmy to, okej? – burknął, nie chcąc myśleć o sobie jako o pedale. To było... dziwne, niepasujące. Przyszłość malowała mu się przecież w jakiejś korporacji, z ładną żoną i dwójką dzieci, no i bentleyem w garażu. Nie mógł ot tak przejść z tym, co się działo między nim a Kennethem do porządku dziennego, to wciąż było zbyt nowe. – Myślałem że po piciu przyjedziesz do mnie – sapnął, kładąc się na łóżku. – Miałem ci nawet zrobić na kolację zapiekankę z makaronem! – dodał, żeby trochę ułaskawić Kennetha.

Johnson przymknął oczy i odłożył laptopa na bok. To było właśnie to, co tak go przyciągało do Eliota. Czasami potrafił go całkowicie złamać jednym głupim komentarzem, a Kenneth już nie miał siły walczyć i się przeciwstawiać. Mógł się tylko poddać i bardziej zagłębiać się w ich dziwną relację, która sprawiła, że zerwał z Derekiem. Która popchnęła go do tego, żeby odciąć się od czegoś, co tak go ograniczało.

– To kiedy mi ją zrobisz? – zapytał miękkim głosem, uśmiechając się lekko.

– A kiedy do mnie przyjedziesz? – odpowiedział i uśmiechnął się pod nosem. – Chciałeś mnie wziąć na przetrzymanie, czy jak? – dodał rozbawiony. – Żebym zaczął tęsknić, co? – palnął, nawet nie zastanawiając się, co mówił.

– A tęskniłeś? – Z Eliotem wszystko było lekkie i zabawne, on był taki naiwny, zupełnie inny niż doświadczony Vincent, który był znacznie bardziej niebezpieczny. Jemu wciąż bał się zaufać, a O'Connerowi... Chyba ufał. Lubił spędzać z nim czas, lubił od niego komplementy i bliskość.

– I myślisz, że po tym nieodzywaniu się do mnie ci odpowiem? – prychnął, ale uśmiechnął się pod nosem, czując dziwny ucisk w piersi. Może nie tęsknił, bo do tego nie chciał się przyznawać, ale bardzo brakowało mu Kennetha.

– Jutro? Dzisiaj już jestem zmęczony. Mam na popołudnie, więc wpadłbym wieczorem, pasuje? – zapytał, czując się bardzo naturalnie w towarzystwie Eliota, ich spotkania były czymś... normalnym. Każde kolejne utwierdzało go tylko w tym przekonaniu.

– Jasne – odpowiedział wesoło. – Będzie na ciebie czekać zapiekanka – dodał, w zupełnie innym nastroju niż chwilę wcześniej. – Otruję cię.

– Właśnie na to liczę – rzucił Kenneth wesoło. – Ale uważaj, żebyś nie przypalił, bo nie zjem. – Jakoś nie wierzył, że jego przyjaciel – jak już nazwał go w myślach – mógłby mieć talent kulinarny. Przy robieniu wspólnej jajecznicy, Eliot robił raczej wszystko, żeby pokazać się z innej, tej mniej kulinarnej strony. Może to tylko pozory?

– Okej – zaśmiał się, czując się dziwnie lekko. – To będę czekać, Johnson – dodał, zniżając ton głosu.

Kenneth milczał przez chwilę, czując, że rozmowa już dobiegała końca. Zawahał się chwilę.

– Zerwałem z Derekiem – powiedział i zaraz się skrzywił. Zabrzmiał jakby czegoś oczekiwał od O'Connera. A przecież jeszcze nawet nie zerwał ze swoim facetem, chociaż planował to zrobić na dniach. Zdał sobie sprawę, że to nie miało sensu.

W słuchawce nastała cisza. Eliot zastanawiał się nawet, czy się nie przesłyszał. Serce zaczęło mu bić szybciej, a mu zrobiło się goręcej.

– Zerwałeś...? Serio?

– To i tak nie miało sensu – wytłumaczył Kenneth szybko, starając się ukryć nerwowość w głosie. Nienawidził uczucia wstydu, a teraz miał wrażenie, że długo go nie opuści przez ten wyskok.

Eliot mimowolnie się uśmiechnął. Ta informacja mu się spodobała.

– Okej – powiedział ostrożnie. – Jutro dostaniesz podwójną porcję zapiekanki w nagrodę – dodał dziwnie wesołym tonem. – A później ci obciągnę.

– Dasz mi nagrodę, że z nim zerwałem? – zdziwił się Johnson.

– Mhm – odpowiedział i zagryzł wargę. Miał wrażenie, że Kenneth mógł być jego, skoro nie było żadnego innego faceta na horyzoncie, a ta myśl mu się spodobała. Bardzo. – Nie chcesz? Już dawno powinieneś z nim zerwać – stwierdził wyniośle.

– Tak jak ty z tą swoją laską – mruknął Kenneth, zanim zdążył się powstrzymać. – Dobra, kończę – dodał zaraz, żeby nie wywołać kolejnej kłótni. Podobała mu się jutrzejsza perspektywa spędzenia nocy z O'Connerem.

Eliot uśmiechnął się lekko pod nosem.

– Do jutra – powiedział, nie chcąc komentować wzmianki o Dakocie.

*

Kenneth w końcu postanowił jechać do Emmy. Był zadowolony po seksie z Vincentem i Eliotem, z tym drugim tym bardziej. Chociaż nie kochał się tak mocno i szybko jak wtedy z Moorem, O'Conner miał w sobie coś specjalnego, co nakazywało zwolnić i po prostu cieszyć się chwilą. I właśnie przez tych dwóch facetów (chociaż może bardziej przez Eliota, ale Johnson nie chciał o tym w ten sposób myśleć) Kenneth był już pewny swojej decyzji odnośnie Dereka, którą chciał się podzielić z Emmą. Tak po prostu, dla zasady, bo przecież siostrze mówił niemal o wszystkim.

– O, Kenneth – dziewczyna wydawała się być zaskoczona, kiedy otworzyła mu drzwi.

– Pisałem ci SMSa, że wpadnę – wytłumaczył i uśmiechnął się lekko, kiedy wszedł do środka. – Fajnie wyglądasz – pochwalił siostrę, która – chociaż ubrana w dres – świetnie się prezentowała z lekkim makijażem i fryzurą w nieładzie.

Emma zagryzła wargę, żeby nie przekląć. Miała dziwne wrażenie deja vu, ostatnio, jak Kenneth do niej wpadł, było całkiem podobnie.

– Bo wiesz... Alex jest – mruknęła, tym razem chcąc już brata uprzedzić.

– Znowu? – jęknął Johnson i przewrócił oczami. – Znalazłabyś sobie jakąś normalną laskę – warknął ciszej. W kuchni nikogo nie było, więc mogli sobie pozwolić na spokojną rozmowę.

– Kenneth – syknęła i nagle drzwi od łazienki otworzyły się. Z pomieszczenia wyszedł obiekt ich rozmowy w samej poszarzałej bieliźnie. Kenneth spojrzał na Alex, a ona na niego. Miała mokre włosy, a wydęty brzuch mocno wylewał się jej z rozciągniętych fig. Niedaleko pępka dostrzegł dość słaby w wykonaniu tatuaż przedstawiający motylka.

Alex zmarszczyła brwi, ale nic nie powiedziała, chyba się krępując.

– Idę się ubrać – rzuciła, czerwieniąc się odrobinę.

– Poczekaj tu – warknęła Emma i zaraz poszła, jak ten pies, przemknęło Kennethowi przez myśli, za Alex. Zamknęły się razem w pokoju Emmy, a Johnson odetchnął ciężko, nie mogąc jednak powstrzymać kpiącego uśmiechu pod nosem.

Jego telefon zawibrował, dając znać, że otrzymał kolejną wiadomość od Eliota. Wyciągnął telefon, chcąc napisać mu o seksownej dzikiej lokatorce, którą spotkał w mieszkaniu siostry.

„Tyłek mnie po wczorajszym boli” – napisał mu O'Conner. Kenneth mimowolnie się uśmiechnął, przypominając sobie poprzedni wieczór. – „Musisz przyjechać i mi go wymasować”.

„Przywiozę laskę Emmy, chciałbyś? Właśnie widziałem ją w bieliźnie, straciłem ochotę na seks przez miesiąc” – odpisał szybko, uśmiechając się złośliwie. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że pod naciskiem O'Connera stał się bardziej sarkastyczny. Nie był już taki spokojny i wyciszony jak wcześniej.

„Laskę Emmy? Pewnie niezła dupa, co?” – odpisał mu Eliot, nie przypominając sobie, żeby Kenneth mu cokolwiek o niej opowiadał. Podejrzewał jednak, że Emma miałaby ładną dziewczynę, w końcu sama dobrze się prezentowała. Kenneth te słowa odebrał jednak zupełnie inaczej, mężczyzna był przecież gejem, kobiety mogły go obrzydzać.

„Niezły kawał dupy powiedziałbym nawet. Wpisz sobie na Facebooku Alex Morgan, to zrozumiesz” – napisał i już po chwili z pokoju weszła Emma i ruchem ręki zaprosiła go do siebie.

– Przelizane? – zapytał cicho, kiedy ją minął.

– Wiem, że nie chciałbyś popatrzyć – sapnęła i spojrzała na niego ostro. – Staraj się być miły, okej? – zapytała i zagroziła mu palcem. – Zrób to dla mnie – jęknęła. Kenneth dla świętego spokoju kiwnął głową i zerknął jeszcze na telefon, nie mogąc się powstrzymać. Przez Eliota zmieniał się chyba w plotkującą ciotkę.

„Oż kurwa, a podobno płetwale błękitne są pod ochroną” – napisał mu chłopak, na co Johnson aż parsknął śmiechem. – „Zrób jej jakieś zdjęcie!”.

Kenneth ze względu na towarzystwo Alex, nie siedział u siostry długo. Przez cały czas próbował zrobić dziewczynie zdjęcie, ale wystarczyło jedno spojrzenie Emmy, żeby schował telefon do kieszeni i już nawet nie próbował wyciągać go po to, żeby odpisać Eliotowi.

– Powinna chociaż zainwestować w lepszą bieliznę – stwierdził Kenneth, kiedy żegnał się z siostrą w korytarzu. Zmarszczył brwi, ani na chwilę nie zmieniając wyrazu twarzy. – Wpadłem, bo chciałem ci powiedzieć, że zrywam z Derekiem.

– Co? – Emma wydawała się zaskoczona. – Ewidentnie? – dopytała.

– Tak. To już nie ma sensu. – Wzruszył ramionami, dając jej znać, że mężczyzna nie wzbudzał w nim takich emocji jak wcześniej. – Polubiłem swoje życie bez niego.

Emma mimowolnie uśmiechnęła się szeroko, to jej się podobało. Wreszcie mogła powiedzieć Derekowi wesołe papa!

– Eliot? – zapytała, nie mogąc się powstrzymać. Nie myślała, że z tej relacji wywiąże się coś poważniejszego.

Kenneth od razu się zmieszał i pokręcił głową.

– Nie! Nie o to chodzi. Chcę teraz żyć tak jak kiedyś, zanim się z nim nie związałem – mruknął, nie biorąc pod uwagę tego, że wcześniej jego życie było zupełnie inne, bo jeszcze nie miał dwudziestu jeden lat. Nie mógł od tak iść sobie do klubu i imprezować. Nie wynajmował mieszkania i nie był dorosły. Teraz świat stał przed nim otworem z czego miał zamiaru skorzystać.

*

Derek przeczuwał, jaki jest powód wizyty Kennetha. Przez ostatnie tygodnie w ogóle się nie kontaktowali, nie był głupi, by się nie domyślić, że Johnson chciał oficjalnie z nim zerwać. Oficjalnie, bo nieoficjalnie zrobili to już jakiś czas temu, obaj rozumieli, że ich związek zmierzał do końca. Goldner też to czuł, ale jednak... było mu dziwnie przykro. Nie potrafił tego nawet nazwać, lubił Kennetha, ufał mu, był jedynym mężczyzną, z jakim spał. A teraz tak po prostu wszystko miało się skończyć.

– Chcesz coś do picia? – zapytał, kiedy Kenneth stanął w jego przedpokoju.

– Nie, dzięki. Jak się masz? – zapytał Johnson neutralnie, ściągając szybko buty. – Dobrze wyglądasz – przyznał, nie zauważając w wyglądzie Dereka żadnej zmiany.

– Dzięki, w porządku – odpowiedział Goldner, uśmiechając się dość sztucznie. Czuł, jak zaczyna się denerwować, to była dla niego pierwsza taka sytuacja. – Co u ciebie? – zapytał.

– Ja... uch, no spoko. Układa się. Wóz dobrze się sprawdza, praca w kawiarni jakoś leci, no i... toczy się. – Wzruszył ramionami i przeszedł z Derekiem do salonu. Lubił jego małą, przytulną kawalerkę, była inna niż ta należąca do Eliota. Spędził w niej znacznie więcej czasu niż w mieszkaniu O'Connera. Ale to niedługo mogło się zmienić. – Nowa kanapa? – zdziwił się, zauważając całkiem ładną, bordową sofę o masywnych pufach i szerokich oparciach na łokcie.

– Mhm, kupiłem ją w zeszłym tygodniu – odpowiedział i wsunął dłonie w kieszenie szerokich, dresowych spodni. Nic nie zdradzało w jego zachowaniu nerwowości, jaką w tamtym momencie odczuwał. Nie myślał, że zrywanie z kimś, kogo się kochało, będzie tak trudne. – Dawno nie gadaliśmy – mruknął.

– To moja wina – przyznał od razu Kenneth i usiadł na nowym meblu. Od razu zauważył, że był znacznie wygodniejszy niż poprzednia sofa Goldnera. – Ale dopiero od niedawna nie odzywałem się prawie w ogóle. – Rzucił mu uważne, sugestywne spojrzenie. – Wcześniej nie odzywałem się częściej niż ty do mnie przez ostatni czas. – Zdobył się nawet na lekki uśmiech.

Derek kiwnął głową, patrząc na niego z góry. Nie usiadł, czuł, że to nie miało sensu, bo Kenneth nie wpadł na długo. Zakończą tę sprawę szybko, może się nawet pokłócą i znienawidzą, a później Johnson odejdzie i obaj będą mogli powiedzieć, że to już zakończone. Być może Kenneth już teraz uważał ich związek za błąd. Derek zaakceptuje ten fakt dopiero za kilka miesięcy. Nie był tak zaskoczony jak powinien, bo zdążył się już oswoić z tą myślą, że Kenneth będzie chciał to zakończyć. Bardziej od zdziwienia, przebił się strach. To działo się teraz, było realne.

– Znalazłeś sobie kogoś? – Nie wiedział skąd nabrał w sobie tyle odwagi, by zapytać o to wprost. Chciał jednak znać odpowiedź, wiedzieć na czym stoi.

Kenneth nie odpowiedział. Przygotował się na wiele scenariuszów tej rozmowy i pytanie Dereka wcale go nie zaskoczyło. Milczał dłuższą chwilę, jakby to miało być jego przyznaniem się do winy.

– A ty? – zapytał cicho, rozmasowując knykcie. Denerwował się mimo wszystko.

– Nie – odpowiedział zgodnie z prawdą, nawet nie pomyślał o Vincencie, który od czasu do czasu jeszcze do niego pisał. Ale w końcu nie przespali się, to była tylko rozmowa, więc nie zdradził Kennetha.

– I nigdy nie miałeś? – zapytał podejrzliwie, nie mając pojęcia, czy Derek nie kłamał. Przecież mógł, żeby teraz wszystko okazało się winą Johnsona. Ale nie robił tego – podpowiedziało coś w głowie Kennetha. Derek, którego znał, na pewno by tak nie zrobił.

– Kenneth, a gdzie niby miałbym znaleźć? – sapnął i wreszcie opadł na fotel stojący nieopodal. Przetarł ciężko twarz dłonią. – Wiem po co przyszedłeś – wtrącił. – Nie jestem głupi. Powiedz mi tylko, czy kogoś masz – mruknął, czując się dziwnie. Tak, jak jeszcze nigdy. Zawiódł go ktoś, komu ufał, a jednocześnie sam przecież podejrzewał co takiego dzieje się w życiu Kennetha... I nie zaoponował. Nie zrobił nic, żeby Johnson do niego wrócił. Może na początku jeszcze się starał, więcej pisał, zapraszał go, nawet załatwił mu ten samochód, ale to chyba było za mało.

– Nie wiem, czy można to tak nazwać. – Kenneth przetarł dłonią kark, czując się tak, jakby już rozmawiali dobrą godzinę, a nie minęło nawet dziesięć minut.

– Wielu? – zapytał Derek i spojrzał nagle na Johnsona z przerażeniem. Jednego jeszcze by przełknął, dałby radę pogodzić się z myślą, że po prostu znalazł się ktoś lepszy od niego, ale kilku...? Nie znał takiego Johnsona. Mężczyzna, z którym był przez te pięć lat, cenił sobie zaufanie drugiej osoby.

– Nie. Poznałem kogoś ponad miesiąc temu. Zaczęło się od pisania, a później... sam nie wiem. Zdałem sobie sprawę, że oczekuję czegoś innego od związku. Naprawdę cię lubię i wciąż uważam za przyjaciela – przyznał, czując się idiotycznie, kiedy mówił w głowie zdanie, które układał dobre pół godziny.

Derek uśmiechnął się pod nosem krzywo i kiwnął głową, nie rozumiejąc jednak, czego Kenneth w takim razie oczekiwał.

– No to chyba... mam życzyć wam szczęścia, tak? – Nie wiedział, co powinien w takiej sytuacji mówić. Chrząknął, chcąc już, żeby Kenneth po prostu poszedł.

– Nie wiem, czy z nim będę, już ci mówiłem – zniecierpliwił się. – Po prostu... na razie jest okej, ale to zupełnie co innego, niż było z nami. I na razie chcę, żeby tak zostało, rozumiesz? Odpowiada mi takie życie.

Derek wpatrzył się w niego i przez chwilę nic nie odpowiedział. Wreszcie wstał.

– Rozumiem. Powinieneś już iść – mruknął.

– A... co z naszą przyjaźnią? – zapytał Kenneth i wstał. Nie sądził, że pójdzie tak szybko, ale taką opcję też rozważał. I brał pod uwagę to, że Goldner urwie z nim wszelki kontakt.

– Kenneth, idź już, dobra? – sapnął Derek, miał już tego wszystkiego dość. – Idź, odezwę się do ciebie później.

– Na pewno? – Johnson zmarszczył brwi, patrząc na niego uważnie, jakby Derek miał go oszukać.

Derek na chwilę zacisnął mocno zęby. Miał ochotę się zamachnąć i mu przyłożyć, nic jednak takiego nie zrobił. To nie było w jego stylu, zawsze wszystkie emocje trzymał w sobie.

– Tak. – Nie wiedział jednak, czy będzie miał na tyle odwagi i chęci, by to zrobić. Kenneth go zdradził i przez miesiąc to ukrywał. – Nie, cholera, nie wiem – sapnął w końcu i przetarł dłonią twarz.

– Nadal uważam cię za mojego kumpla – mruknął Johnson i wsunął ręce w kieszeni spodni. Wydął wargi zmartwiony. – Ale to co było między nami się po prostu wypaliło, no nie?

– Mogłeś chociaż mi powiedzieć – sapnął, nawet na niego nie patrząc. – Jak spałeś ze mną, to spałeś jeszcze z nim, tak? – zapytał i dopiero wtedy podniósł wzrok, by wyłapać z twarzy Kennetha każdą nieszczerą emocję. Jego były partner nie miał jednak zamiaru na to pytanie odpowiadać. Zacisnął usta, czując się jeszcze gorzej. Derek był dla niego kimś ważnym, nawet teraz, kiedy już mieli nie być razem. I dopiero widząc jego minę, zdał sobie sprawę, że go zranił. Co on sobie wyobrażał? Że Goldner nic nie czuje?

– Idź już – powtórzył w końcu Derek. Chciał być teraz sam, milczenie Kennetha przyjął jako przyznanie się do winy.

*

Kenneth zadzwonił na domofon, stojąc pod blokiem Eliota. Oddychał głęboko, starając się uspokoić.

– Halo? – usłyszał z małego głośniczka głos O'Connera.

– Hej, masz czas? – zapytał napiętym od emocji głosem. Miał nadzieję, że Eliot go nie spławi.

– Kenneth? – usłyszał jego zdziwiony głos, bo chłopak nie spodziewał się, że mężczyzna przyjedzie do niego o tej godzinie bez zapowiedzi. Na szczęście był sam, z Dakotą miał coraz słabszy kontakt, widywali się tylko raz na jakiś czas, ale dziewczyna nie wydawała się niezadowolona z tych spotkań. – Jasne, wchodź! – powiedział i wdusił guzik zwalniający zamek w drzwiach. Już po chwili wpuszczał Johnsona do swojej kawalerki. – Co się stało? – zapytał, widząc jego minę.

– Nic – mruknął Johnson i objął go w pasie, uśmiechając się lekko. Nie miał zamiaru mówić mu o Dereku, w końcu już wcześniej zapewnił go, że z nim zerwał. Spojrzał z dołu na jego twarz i uśmiechnął się miękko. Eliot był niemożliwie wysoki, czasami tego nienawidził.

O'Conner odpowiedział na uśmiech mimowolnie, pochylił się i pocałował go lekko, nie mając pojęcia, że chwilę temu Kenneth zerwał ze swoim facetem.

– Chcesz zostać? – zapytał, dziwnie zadowolony z tego pomysłu. Lubił spędzać czas z Kennethem, kiedy ten do niego przyjeżdżał i byli po prostu sami, nie musiał się wtedy martwić, że ktoś ich zobaczy.

– Mhm. – Kenneth po prostu go pocałował, chcąc w końcu przestać zastanawiać się nad tym, co się stało. Że skrzywdził Dereka. Przymknął oczy i dopiero wtedy mógł odgrodzić się od myśli, skupiając się tylko na przyjemności. To w końcu dla niej zerwał z Goldnerem.

Wsunął dłoń we włosy Eliota i odetchnął ciężko, kiedy ich języki otarły się o siebie. Uwielbiał to uczucie, kiedy wolno drażnili swoje nerwy, prowokowali siebie bardziej. Stopniowa, ciepła przyjemność jednocześnie odprężała i pobudzała, a ciało zaczynało odpowiadać zupełnie inaczej.

Eliot zamknął oczy, poddając się mężczyźnie. Był dzisiaj zmęczony, więc pewnie nie stanie na wysokości zadania, ale jakoś mu to nie przeszkadzało, kiedy mógł tak po prostu całować się z nim. Aż zamruczał, gdy Kenneth pchnął go na ścianę.

– Zamawiamy coś do jedzenia? – zapytał, gdy się od siebie oderwali.

– Nie jestem głodny, ale jak chcesz to zamów – mruknął Johnson, ocierając się o niego. Zdał sobie sprawę, że Eliot był pierwszą osobą, o której pomyślał po zerwaniu z Derekiem. Cieszył się, że jednak mógł do niego przyjść i się odprężyć. Zapomnieć chociaż na chwilę. W towarzystwie O'Connera okazało się to bardzo łatwe.

Eliot uśmiechnął się do niego i pociągnął na rozłożoną kanapę. Nim jednak się odsunął, Kenneth już przyciągał go do siebie, by pocałować. Aż zamruczał w jego usta.

– Nie wiem, co się stało, ale może dziać się częściej. – skomentował zachowanie Johnsona, parskając po chwili śmiechem. Ten tylko zaśmiał się w odpowiedzi i złapał go za biodra, żeby otrzeć się o niego mocniej.

– Jesteś seksowny, wiesz o tym? – zapytał i pocałował go w szyję. Przygryzł delikatną skórę i zaraz ją zassał.

Eliot uśmiechnął się lekko, odchylając głowę. Pozycja była bardzo niewygodna, więc po chwili usiadł na kolanach Kennetha okrakiem. Czuł jak mężczyzna go obejmuje, przyciska do siebie, a później znowu całuje w usta. Co najdziwniejsze jednak, te gesty nie prowadziły ich tylko do jednego, O'Conner był zmęczony i miał wrażenie, że Kenneth też wcale nie chciał uprawiać seksu. Po prostu dotykali się, całowali i obaj czuli się przy tym właściwie, mimo wielu niedopowiedzeń.