22. Clash

Dziękujemy za komentarze :)

Na naszym fanpage'u opublikowałyśmy pierwszą zapowiedź nowego opowiadania. Pewnie już podejrzewacie, co będzie motywem przewodnim.  Opisu nowego tekstu możecie zacząć już wypatrywać.

Tymczasem zapraszamy na kolejny rozdział Clasha:

Jesteś moim ochroniarzem 

The Mid był dużym, popularnym klubem, do którego przychodzili zarówno mieszkańcy jak i turyści. Na dwóch poziomach mieściły się loże i bary oraz mniejsze sale tematyczne, w których grano inną muzykę niż na parkiecie głównym. Każdy mógł znaleźć tu coś dla siebie. Emma już od wejścia do klubu czuła się swobodnie, ale jej brat, nie wiedzieć dlaczego, był spięty, jednak nie dawał tego po sobie poznać. Uśmiechał się i szedł swobodnym krokiem, mijając imprezujących ludzi. Zerkał też na siostrę, którą już przy wejściu na parkiet zaczepiło dwóch mężczyzn. Johnson od razu zareagował i podszedł do nich, a ci jak na zawołanie się wycofali.

– Wspaniały braciszek – zaśmiał się Eliot do jego ucha, odrobinę zbyt długo trzymając go za ramię. Johnson obejrzał się, a jego twarz ozdobił uśmiech.

– Też tak myślę, najlepszy jakiego mogła mieć – powiedział z wręcz przesadną dumą, co O'Conner skwitował śmiechem, który zagłuszył huk nowej piosenki puszczonej właśnie przez DJ-a. Praktycznie cały parter poświęcono na miejsce do tańca i dwa spore, podświetlone bary. Mimo dość wczesnej godziny jak na clubbing, tłumy na parkiecie były spore.

– I jak? – krzyknął Eliot do Kennetha, kiedy przebijali się bokiem do schodów, które prowadziły na piętro. Z niego mieli doskonały widok na parkiet. – Podoba ci się?

– Wolę inne kluby, ale nie jest źle – przyznał, nachylając się do niego, żeby O'Conner mógł go usłyszeć. Weszli na schody, a Emma zamiast za nimi, udała się na parkiet, gdzie dopadł do niej jakiś wysoki, biały mężczyzna, który musiał się jej spodobać, bo od razu zaczęła z nim tańczyć. Przy takim obrocie sprawy Kenneth już nie protestował. Nie chciał przecież terroryzować siostry, jeżeli chciała się zabawić, nie miał zamiaru jej tego utrudniać. On z Eliotem wspięli się na piętro i chłopak od razu wskazał na drugą stronę balkonu.

– Tam jest nasz stolik. Ale może skoczymy po alkohol, co?– rzucił i zerknął w stronę baru, przy którym stało tylko kilka osób. Bardziej okupowane były te na parterze.

– Zarezerwowałeś stolik? – zdziwił się Johnson. – Nie musiałeś, jakoś byśmy sobie poradzili.

– Mhm, nie było łatwo – przyznał, trochę naginając rzeczywistość, bo dzięki znajomościom Dakoty wszystko poszło dość gładko. Musiał tylko zapłacić no i nie miał co liczyć na bardziej ekskluzywną lożę. Zbyt późno się obudził, wszystko już było zarezerwowane z nawet dwumiesięcznym wyprzedzeniem. Chciał jednak pokazać Kennethowi, że potrafił pozałatwiać takie ciężkie sprawy. – Chodź, Johnson, bo trzeźwieję! – sapnął i złapał mężczyznę za nadgarstek, ciągnąc go w stronę baru. Kenneth przypomniał sobie jednak, że Emma miała przy sobie wszystkie pieniądze, więc musiał do niej iść, żeby cokolwiek kupić.

– Czekaj! Znajdę Emmę i zapytam, co chce – rzucił, chcąc zabrać od siostry kasę. Zdziwił się, że Eliot zarezerwował tutaj stoliki, to prawda, ale uznał, że to dzięki pieniądzom. Nie wiedział, czy powinien czuć się wdzięczny czy zobowiązany. Zostawił chłopaka samego, jeszcze oglądając się za nim z uśmiechem. Eliot był wysoki, przystojny i dobrze ubrany, kilka dziewczyn zerkało na niego z zainteresowaniem, ale on nawet nie zwrócił na nich uwagi, kiedy szedł do baru. Johnson przyjął to z zadowoleniem.

Gdy wszedł w tłum ludzi na parkiecie, rozejrzał się, usiłując wzrokiem odnaleźć siostrę, która, cholera, jeszcze chwilę stała dokładnie w tym miejscu! Jakieś dziewczyny niedaleko niego wiły się w tańcu, a ich stanowczo zbyt krótkie spódniczki podwijały się, więcej pokazując, niż zakrywając. Kenneth nie reagował na ich zalotne, powłóczyste spojrzenia, wyraźnie zapraszające go do tańca. Zignorował także dłoń jednej z nich, która nie wiadomo kiedy znalazła się na jego ramieniu. Na szczęście jednak w tamtym momencie odnalazł Emmę, więc szybko przepchał się do niej, starając się nie wyglądać na rozdrażnionego.

– Daj mi kasę, idę po drinki. Chcesz jakiś? – zapytał, ale wiedział już, jaka będzie odpowiedź. Jego siostra trzymała w ręce kolorowy napój, który co jakiś czas popijała. Facet, który złapał ją na parkiecie, musiał jej go kupić.

– Nie – powiedziała i sięgnęła do torebki po portfel, z którego wyciągnęła dwudziestodolarowy banknot. – Nie spij się za bardzo, bo nie poruchasz – rzuciła wesoło.

– Spadaj! – odpowiedział jej i zerknął krótko na mężczyznę, jakiego wyrwała jego siostra-ponoć-lesbijka. – Uważaj na siebie. W razie czego będę w pobliżu, pamiętaj – przypomniał jej i odszedł. Zauważył O'Connera już przy barze. Stał odwrócony do sali tyłem i czekał na Kennetha, popijając swojego drinka. Rozglądał się co jakiś czas po sali, a kiedy w końcu go zauważył, uśmiechnął się szeroko.

– Co tam masz? – zapytał Johnson, stając za nim. Starał się nie wyglądać za bardzo podejrzanie, więc gdy chciał dotknąć Eliota, musiał to zrobić krótko i neutralnie. Objął go więc ledwo zauważalnie w pasie, przycisnął do swojego ciała, by zaraz puścić, na co Eliot aż wstrzymał powietrze w płucach, zerkając na Kennetha. Miał ochotę się na niego rzucić. Przycisnąć go do baru i zacząć mocno całować. Nic oczywiście jednak nie zrobił.

– Jagera z energetykiem – odparł O'Conner, zerkając na niego ze zniecierpliwieniem. Już żałował, że nie zostali w mieszkaniu.

Johnson wziął łyka i skrzywił się. Nie lubił nigdy tego typu alkoholu.

– Ja wezmę gin z tonikiem – rzucił i wyciągnął banknot z kieszeni. Barman obsłużył go niemal od razu, więc już po chwili kierowali się do zarezerwowanej loży. Znajdowała się na końcu sali i nie była zbyt dogodnie usytuowana. Mieli daleko do schodów, nie widzieli też parkietu, musieli wstać i podejść do barierki, żeby zobaczyć tańczących. Na razie jednak woleli zająć się rozmową niż obserwowaniem ludzi. Kenneth posłał Eliotowi szeroki uśmiech, kiedy pił wolno swój alkohol.

– Całkiem przyjemnie w tej loży. Gdyby to jeszcze był klub homo – skomentował.

O'Conner zwilżył wargi, zerkając to na przechodzących obok ludzi, to na Johnsona. Nigdy jeszcze nie czuł się tak zdezorientowany i napalony! To było jak ssać cukierek przez papierek, pomyślał zniesmaczony i nagle położył dłoń na kolanie Kennetha, nie mogąc sobie odmówić dotyku.

– I co? Chcesz iść ze mną do klubu homo? – zapytał, starając się wyglądać neutralnie.

– Pytanie, czy ty masz na tyle odwagi, żeby do niego pójść. – Johnson mrugnął do niego i znowu sięgnął po drinka. Czuł przyjemne ciepło w miejscu, w którym mężczyzna go dotykał.

Eliot prychnął, ale nie odsunął się, a tym bardziej nie zabrał ręki. Przesuwał nią wolno po udzie Kennetha, nie patrząc jednak na mężczyznę, wodził wzrokiem po przewijających się obok ludziach.

– Nie chodzę do takich klubów – rzucił z wyższością, ale nie mógł nie przyznać, że teraz lepiej by im było znaleźć się właśnie w takim miejscu. – No ale przypuśćmy, że tam jesteśmy... – dodał i wreszcie zwrócił swoje piwne, wyraźnie nietrzeźwe spojrzenie na Kennetha – co byś ze mną zrobił?

– Najpierw wyciągnąłbym cię na parkiet – zaczął spokojnie Johnson, mrużąc oczy, kiedy odwrócił głowę w stronę Eliota. – Obmacałbym cię na nim i poocierał się, a jakby ci w końcu stanął, zaciągnąłbym cię do kibla... – przerwał i popatrzył na niego znacząco, przybliżając się o kilka cali. – A resztę to już pewnie będziesz kojarzył, kiedy robiliśmy to w moim wozie. – Musiał odwrócić wzrok, bo alkohol bardzo go rozluźniał. – Jesteś idiotą, że tu przyszliśmy – warknął nagle i wziął kolejny łyk drinka, prawie go kończąc.

Eliot aż wstrzymał oddech i dopiero po chwili, gdy już jako tako odgonił swoje podniecenie, dokończył swojego drinka. Aż nie wiedział co powiedzieć, bo prawie mu stanął. Od samego gadania!

– Dobra, kupujemy następnego? Teraz zejdźmy na dolny parkiet. Sprawdzę, czy z Emmą w porządku i może jej kupię jakiegoś drinka. – Wstał i zaczekał na Eliota. Zostawili puste kieliszki i udali się na dół. – Widzisz, ile lasek się na ciebie gapi? – zapytał Johnson, kiedy schodzili już po schodach. Obaj starali się wypatrzyć w tłumie Emmę.

– To musisz mnie pilnować – powiedział Eliot, oglądając się na Kennetha. Chciał wzbudzić w nim zazdrość, kiedy tak flirtowali czuł się trochę jak dziecko w sklepie z zabawkami. Uwielbiał reakcje Johnsona do tego stopnia, że naprawdę zaczynał się zrażać do klubów hetero. Gdyby byli w innym miejscu, już by się na siebie rzucili.

Kenneth odnalazł siostrę, ale i tym razem zobaczył w jej ręce drinka. Znowu ją ostrzegł, ale ta go uspokoiła. Musiał więc odpuścić. Wrócił do Eliota, który stanął w sporej kolejce do baru. Od razu się rozpogodził, gdy kochanek do niego doszedł.

– Postawię ci Jagermeistera, zobaczysz, co to dobry alkohol – powiedział wesoło i nagle wepchnął się między ludzi, w ogóle nie przejmując się, że potrącił jakiegoś napakowanego gościa, który stał przed nim w kolejce.

– Ej! – warknął mężczyzna i złapał Eliota za ramię. – Ty tu chyba nie stałeś, co?

– Teraz najwidoczniej stoję – odparł agresywnie O'Conner, wyrywając się z jego uścisku. – Łapy precz – warknął, zbyt pijany by pamiętać o czymś takim jak instynkt samozachowawczy.

Johnson aż otworzył szeroko oczy, słysząc to. Już widział pięść mężczyzny zatrzymującej się na pyskatej twarzy Eliota. Skrzywił się i przybliżył do nich, chcąc spróbować jakoś załagodzić sytuację. Nie miał zamiaru doprowadzić do bójki. O'Conner oszalał?!

– Sorry za niego – zwrócił się do mężczyzny, którego Eliot ot tak obraził. Pociągnął chłopaka w swoją stronę i uśmiechnął się niepewnie.

– No, kurwa, zatkaj mu lepiej gębę, bo piesek chyba zbyt głośno szczeka! – prychnął facet, co wystarczyło, by rozwścieczyć Eliota.

– Sam sobie zatkaj swoją za małą koszulką! – warknął, prawie że się wyrywając z uścisku Kennetha, zupełnie jakby miał jakiekolwiek szanse w starciu z tym osiłkiem, który, nawiasem mówiąc, faktycznie miał na sobie zbyt mały T-shirt.

Johnson przyciągnął go do siebie błyskawicznie i zablokował tak, żeby O'Conner już mu się nie wyrwał.

– Zamknij się – warknął, przysuwając usta do jego ucha. – W porządku, trochę za dużo wypił, już go odciągam – mruknął i cofnął się kilka kroków, zanim osiłek zdążył zareagować.

– Obraził mnie! – sapnął Eliot i zmarszczył brwi. – Nie będzie mnie jakaś łysa pała obrażać! – warknął, ale na szczęście tamten facet już tego nie usłyszał.

– Zgłupiałeś? – syknął Johnson, w końcu go puszczając. – Tak bardzo chcesz stracić zęby? – zapytał tak ostrym tonem, jakiego w stosunku do O'Connera nigdy nie używał. Rzadko zresztą mówił takim głosem, ale zdenerwował się. Jeszcze nigdy nie widział kogoś, kto z wyglądem Eliota mógłby zaczepiać jakiegoś mięśniaka. O'Conner opanował się na chwilę, bo i jego zdziwiła taka agresja Kennetha. Nigdy się tak w stosunku do niego nie zachowywał.

– Przecież nic by mi nie zrobił – sapnął, przewracając oczami. – Zresztą, kto chciałby mi wybijać zęby, za ładne są – zażartował, żeby rozładować atmosferę. Uśmiechnął się lekko. – Nie mów, że się o mnie martwisz – dodał i wpatrzył się w niego uważnie.

– Straszny idiota z ciebie – rzucił tylko Kenneth, nawet nie próbując udać, że się uśmiecha. Wyminął go, kierując się do drugiego baru w korytarzach tuż przy palarni. Eliot westchnął ciężko, ale od razu za nim ruszył.

– Kenneth, no – sapnął, nie wiedząc, jak go udobruchać. Nie chciał, żeby Johnson był na niego zły... Eliot bardzo często się kłócił i robił ludziom na złość, jednak jeżeli chodziło o Kennetha, nie chciał wchodzić z nim w żaden konflikt czy nieporozumienie.

Kiedy stanęli przy barze, Eliot, zadowolony z tłumu, zacisnął krótko palce na ręce Johnsona w taki sposób, żeby nikt tego nie zauważył. Wyczuł na sobie jego uważne spojrzenie, ale z ulgą przyjął to, że kochanek odwzajemnił dotyk. Kenneth od razu złagodniał, bo nie sądził, że Eliot będzie w stanie zdobyć się na coś takiego.

– Zawsze tak robisz? – zapytał, a w jego głosie było słychać zrezygnowanie, a nie gniew.

Eliot zerknął na jego profil, już po raz któryś stwierdzając, że Kenneth był naprawdę przystojny. Uśmiechnął się i przylgnął bardziej do jego ramienia, nie myśląc o tym, że ktoś mógłby to wyłapać. Myśli o spotkaniu kogoś znajomego zeszły na dalszy plan, to dzięki temu tak się rozluźnił i robił coś, czego nigdy wcześniej nie miał odwagi zrobić.

– No jak mnie obrażają, to jasne, że odpowiem – mruknął i zagryzł wargę. – Gdyby się na mnie rzucił, pomógłbyś? – zapytał ciekawy.

– Obrażają? Eliot, do cholery, wepchałeś się przed niego. Nie dziw się, że ten facet zwrócił ci uwagę. – Pokręcił głową. Nie mógł uwierzyć, że Eliot był aż tak głupi. Naprawdę mogło mu się coś stać.

– Oj bez przesady – sapnął O'Conner, który nie widział w tym żadnego problemu. Gdyby się nie wepchnął, staliby w tej kolejce przez pół wieczoru! – Byłeś obok przecież.

– A co, jestem twoim ochroniarzem? – Kenneth zmarszczył brwi, nie podobała mu się jego uwaga. Naprawdę miał go za takiego faceta z kryminału? W końcu tam się poznali.

Eliot nie odpowiedział, tylko westchnął ciężko, nie widząc sensu w prowadzeniu tej rozmowy.

– Dwa Jagery z Redbullem – powiedział do barmana, kiedy ten w końcu do nich podszedł. Zapłacił za drinki i już po chwili podał Kennethowi wysoką, przeźroczystą szklankę, w której na dnie znajdował się energetyk, a w tym wszystkim zanurzono kieliszek z Jagermeisterem. – To się bierze na raz – powiedział do Johnsona.

Kenneth roześmiał się, czując się tak, jakby Eliot uczył go pić na jego pierwszej imprezie.

– Dobra, O'Conner, to twoje zdrowie. Twoje i twojego niewyparzonego języka – dodał, unosząc naczynie.

– Nie mów, że nie lubisz tego języka – odpowiedział mu wesoło i stuknął się z nim szklanką. – Bo wydawało mi się, że go uwielbiasz. W szczególności jak jest tam na dole – dodał i sugestywnie spojrzał na krocze mężczyzny. Wystarczył mu uśmiech Jonhsona, żeby utwierdzić się w tym przekonaniu. Chociaż Eliot dopiero uczył się seksu oralnego, Kenneth i tak lubił jego usta, to była prawda.

– Jak jesteś sam, to też tak prowokujesz? – zapytał i zerknął na tłum, bo czuł na sobie spojrzenia ludzi. Głównie kobiet, z Eliotem nie wyglądali podejrzanie. Po prostu jak para kumpli, którzy wyszli do klubu, żeby się zabawić, a na razie tylko rozmawiali.

– Będziesz mi to wypominać? – sapnął i wydął wargi. – Jak mnie ktoś wkurzy – dodał i wzruszył ramionami, a Kenneth od razu przypomniał sobie Eliota w komisariacie. Tam też trafił za niewyparzony język i to do funkcjonariusza. – Dobra, pijemy – upomniał, unosząc szklankę. – Za dzisiejszą noc, Johnson. Żebyś tym razem mi nie odpadł po alkoholu.

– No to musisz mnie pilnować! – zaśmiał się i wypił drinka. Skrzywił się, zdając sobie sprawę, że był już pijany. – Idziemy w końcu tańczyć? – zapytał i obejrzał się na schody prowadzące na parkiet. Brakowało mu tylko Emmy, bo w takich klubach najlepiej tańczyło mu się właśnie z siostrą, ona przynajmniej trzymała łapy przy sobie.

– Tańczyć? – sapnął Eliot i aż się zawstydził. Nigdy tego nie lubił. – Idź, ja zamówię sobie jeszcze jakiegoś drinka i pójdę usiąść.

– Ach, no tak, ty nie tańczysz – przypomniał sobie Johnson, ale w jego głosie nie słychać było złośliwości. – Będziesz patrzył? – zapytał, zadowolony z tej wizji. Spodobała mu się myśl, że Eliot będzie go obserwować. Stanęli z boku, bo ludzie zaczęli agresywniej dopychać się do baru.

– A

co, tak dobrze się ruszasz, że mam podziwiać? – zapytał i przybliżył się do niego. – Bylebyś żadnej nie obłapiał – powiedział nagle bardzo groźnym i stanowczym głosem, zbyt pijany, by pomyśleć, jak wielkim był hipokrytą. Sam z Kennethem dwie godziny temu się o to kłócił.

– To laski mnie obłapiają! – rzucił ze śmiechem Johnson i odłożył szklankę. – Idę – rzucił i ruszył na parkiet. Obejrzał się jeszcze na Eliota i posłał mu szeroki uśmiech. Chciał zademonstrować swoje umiejętności.

Eliot zamówił jeszcze Malibu ze Spirtem, po czym udał się na balkon, skąd miał idealny widok na cały parkiet. Chwilę zajęło mu odnalezienie Kennetha w tłumie, ale gdy to zrobił, nie mógł powstrzymać się od szerokiego uśmiechu. Mężczyzna właśnie podszedł do swojej siostry i coś jej powiedział na ucho.

Emma zerknęła na brata i odwróciła się do niego.

– I tak był zjebem, więc spoko – rzuciła, odpowiadając na jego pytanie o chłopaku, który stawiał jej drinki. Johnson zaśmiał się, zadowolony z tego, że Emma spławiła nieznajomego. Zaczęli poruszać się w rytm muzyki, a obserwujący wszystko z góry Eliot musiał przyznać, że naprawdę dobrze im szło. Popił swojego alkoholu, niemal pożerając Kennetha wzrokiem, on, w przeciwieństwie do mężczyzny, w ogóle nie potrafił tańczyć, więc po prostu wolał tego nie robić.

– A jak tam twoje ciacho? – zagadała brata Emma.

– Obserwuje nas – rzucił Kenneth i zaczął się rozglądać. W końcu spojrzał w górę i po chwili uśmiechnął się, zauważając O'Connera. Wyglądał niesamowicie, kiedy tak patrzył na nich z góry. Miał nieobecny wyraz twarzy i lekko przymrużone oczy.

Emma zaśmiała się i dała się bratu okręcić wokół własnej osi. Sama tez na chwilę popatrzyła w stronę balkonów nad nimi, jednak nie mogła odnaleźć Eliota.

– Się nie zakochaj – rzuciła i mrugnęła do niego. Widziała, jak zachowuje się jej brat... i powoli zaczynała się tego obawiać. O'Conner nie był materiałem na faceta do związku, może miał w sobie to coś, dobrze się z nim gadało, piło i bawiło, ale nic poza tym.

– On prędzej zakocha się we mnie! – rzucił Johnson, trochę bagatelizując jej słowa. Odsunął się, poruszając się w rytmie piosenki Bruno Marsa, którą uwielbiał. Potrafił poruszać się jak tancerze z teledysku, więc świetnie wczuł się w melodię.

Eliot stojący na balkonie, uśmiechnął się, widząc ruchy Kennetha, był cholernie dobry, pomyślał, zagryzając wargę. Aż miał ochotę do niego podejść i objąć go od tyłu. Westchnął ciężko, trochę sfrustrowany i zerknął na bok, na jakąś dziewczynę która położyła mu dłoń na ramieniu.

– Ej, ja cię kojarzę – powiedziała, uśmiechając się szeroko. – Chłopak Dakoty, tak? – zapytała, na co on nie potrafił powstrzymać skrzywienia. Zaczęło się, pomyślał i popił drinka. Właśnie przez to nie chodził do żadnych gejowskich klubów.

– Mhm, nie znam cię – mruknął w odpowiedzi, mając nadzieję na szybkie spławienie dziewczyny.

– An... – nim zdążyła dokończyć, przerwał jej.

– I wcale nie mam zamiaru poznawać.

Dziewczyna zrobiła zaskoczoną minę, otwierając szeroko oczy. Chyba nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Wyglądała jak większość koleżanek Dakoty – farbowane włosy, mocny makijaż i modny strój, niczym się wśród nich nie wyróżniała. Nie miał zamiaru tracić czas na rozmowę z wypacynkowatą kopią swojej dziewczyny.

– Dupek z ciebie – warknęła.

Kenneth co jakiś czas zerkał na piętro i w końcu zauważył dziewczynę. Aż zmarszczył brwi z niezadowoleniem.

– Już go jakaś zarywa – syknął, kiedy pochylił się do siostry. Emma spojrzała w stronę, w którą patrzył jej brat i zmarszczyła brwi.

– Idziemy – powiedziała nagle i złapała Johnsona, ciągnąc go za rękę w stronę schodów. Mężczyzna już chciał zaprotestować, ale uznał, że może to nie był taki zły pomysł. Będzie miał wszystko pod kontrolą.

Dziewczyna odeszła od Eliota, zanim Kenneth i Emma pojawili się na piętrze, ale kiedy chłopak ich zauważył, obrzucił ich zaskoczonym spojrzeniem.

– Nie tańczycie? – zapytał.

– Ja chcę z tobą zatańczyć! – rzuciła Emma z uśmiechem i uwiesiła się na ramieniu Eliota.

Kenneth spojrzał na niego uważnie, oceniając sytuację. Nie miał pojęcia kim była tamta dziewczyna, ale już jej nienawidził.

– Co tam? – zapytał, chcąc wybadać grunt.

– Dobrze tańczysz – przyznał Eliot, nie mogąc oderwać od niego spojrzenia.

Johnson uśmiechnął się lekko, słysząc to. Od razu wypiął pierś do przodu, dumny i zadowolony z komplementu.

– Jak pójdziemy do innego klubu zatańczymy razem – rzucił, sam nie wiedząc, czy była to obietnica czy wyzwanie. Może jedno i drugie? Stojąca obok Emma, przysłuchująca się wszystkiemu, nie wtrącała się. Przyglądała się tylko bratu uważnie, wychwytując każdy jego uśmiech czy dłuższe spojrzenie w stronę O'Connera.

Eliot zwilżył usta, czując, jak jego tętno przyspiesza, nie wiedział dlaczego, ale spodobało mu się to... a przecież nie potrafił tańczyć, nie mówiąc już o tym, że nie chciał chodzić do klubów gejowskich. Jednak sama wizja tańca z Kennethem, który w tamtej chwili interesowałby się tylko nim, była podniecająca.

– Dobra – powiedział więc i wyciągnął w stronę Kennetha rękę ze swoim drinkiem. Johnson zdziwił się, ale odebrał szklankę i popił. Uśmiechnął się lekko do Eliota. – Kupić coś? – zwrócił się do siostry, która od dłuższej chwili tylko stała i obserwowała.

– Mhm, może być zwykła cola z wódką – powiedziała i zerknęła na O'Connera. – To idziemy tańczyć? – zapytała wesoło.

– Nie jestem zbyt dobry w tym – odpowiedział jej od razu, trochę skrępowany. Kenneth aż zwilżył wargi, lustrując jego skonsternowany wyraz twarzy. Takiego wydania Eliota nie miał jeszcze okazji zobaczyć, a musiał przyznać, że to było... słodkie?

– Spróbuj, ja chętnie popatrzę – zachęcił go Johnson i wyciągnął z kieszeni resztę pieniędzy, które dała mu Emma. Chciał tylko jej kupić drinka. Sam na razie nie musiał tyle pić, w końcu miał plany na resztę wieczoru. Nie mógł pozwolić, by ten zakończył się takim samym fiaskiem jak pamiętna, pijacka noc po ich pierwszej imprezie.

Eliot w końcu dał się wyciągnąć Emmie na parkiet, a Kenneth poszedł szybko kupić drinka, żeby później wrócić na balkon, skąd mógł obserwować O'Connera. Nawet nie próbował się z tym kryć przed samym sobą, chciał go zobaczyć w ruchu.

– Nie umiem tańczyć – jęknął Eliot do dziewczyny, nie chcąc się ośmieszyć przed Kennethem.

– Każdy umie – zaśmiała się radośnie i tanecznym krokiem zaczęła wymijać ludzi, żeby znaleźć trochę przestrzeni. Kennetha jeszcze nie było przy barierkach, więc Eliot mógł się trochę odprężyć.

Gdy wreszcie znaleźli się w miejscu, gdzie mogli tańczyć, Emma obróciła się do niego przodem, zaczynając poruszać się w rytm muzyki. Eliot uśmiechnął się krzywo, starając się dopasować do niej, co wcale nie było takie łatwe. Młodsza Johnson, podobnie jak jej brat, świetnie tańczyła. Miała poczucie rytmu, którego brakowało Eliotowi.

Kenneth wrócił dopiero po kilku minutach. Zajął miejsce przy barierkach, w każdej chwili będąc gotów się przenieść, żeby tylko widzieć Eliota. Uśmiechnął się lekko, kiedy w końcu ich zauważył. Rzeczywiście O'Conner nie był najlepszym tancerzem, nie widział, co zrobić z ciałem, fatalnie czuł muzykę, ale i tak Johnson patrzył tylko na niego. Mimowolnie popił drinka, kiedy wyobraził sobie, że to on schodzi na parkiet i staje za Eliotem. Obejmuje go powoli w pasie i tak po prostu przyciska go do swojego ciała.

– Pasujecie do siebie – zagadała nagle Emma, która w odróżnieniu od O'Connera tańczyła bardzo dobrze, widocznie to u Johnsonów było cechą rodzinną, pomyślał Eliot, gdy patrzył na jej płynne ruchy. W odpowiedzi jednak uśmiechnął się tylko szeroko i kiwnął głową, po czym odnalazł wzrokiem Johnsona na balkonie. Ten uniósł kieliszek i uśmiechnął się szeroko. Cieszył się, że Emma tańczyła z Eliotem, bo przynajmniej żadna laska się do niego nie dostawiała.

– Jesteście ze sobą dość blisko, nie? – zapytał Eliot, pochylając się do dziewczyny.

– Mhm, no tak. – Emma sama spojrzała w stronę brata. – To najlepszy facet, jakiego znam – dodała ciepłym tonem, zbyt cicho, żeby Eliot mógł to usłyszeć, więc musiała powtórzyć. – No, więc radziłabym ci uważać! – krzyknęła jeszcze do O'Connera, na co ten się zaśmiał, złapał ją za rękę i okręcił jej ciałem.

– Ta? Myślisz, że w starciu z nim mógłbym mu zrobić krzywdę? – zapytał rozbawiony. – Wyglądam na silniejszego?

– Wiesz, że nie o to mi chodzi – powiedziała stanowczym głosem, zwalniając ruchy w tańcu.

– Przecież ma faceta – odpowiedział Eliot, trochę nie rozumiejąc, dlaczego mu to mówiła.

– Powiedział ci o Dereku? – zdziwiła się, na chwilę przestając tańczyć. Zmarszczyła brwi i odciągnęła Eliota na bok.

– Mhm – mruknął i kiwnął głową, nie chcąc zdradzać, że wcale zbyt dużo nie wiedział. – Ale luz, mamy otwarty układ – dodał, wzruszając ramionami, przez rozmowę całkowicie wypadł z rytmu.

– Okej, skoro tak uważacie – powiedziała i zerknęła na piętro. Kenneth przyglądał im się zaniepokojony. Czuła jego groźny, ostrzegający wzrok na sobie i już wiedziała, że musi uważać na słowa i na to, co mówi O'Connerowi. Lepiej żeby się nie wtrącała w ich relację, jej brat był w końcu dorosły, wiedział, co robi.

– Długo z nim jest? – zapytał nagle Eliot, czując, że miał szansę, by więcej dowiedzieć się o Kennecie. Emma zawahała się przed odpowiedzią. Nie wiedziała, co powinna mówić. Kiedy znowu spojrzała na balkon, Kenneth już nie stał przy barierce.

– Sam go o to zapytaj – rzuciła.

O'Conner też zerknął do góry, zmarszczył ze zdziwieniem brwi, gdy nie dostrzegł Johnsona.

– Wracamy? – zapytał, bo nagle zapragnął poznać odpowiedź na to i na jeszcze kilka innych pytań tyczących się tego Dereka. Emma kiwnęła głową. Przeszli bokiem w kierunku schodów, a kiedy już weszli na piętro, zauważyli Johnsona siedzącego w jednej z wolnych loży, w której akurat nikogo nie było.

– Aż tak źle tańczyłem, że musiałeś odejść? – zapytał go Eliot, kiedy usiadł tuż obok mężczyzny.

Johnson roześmiał się i pokręcił głową. Nie miał zamiaru do nich iść, chciał to zrobić, ale będąc już na schodach, uświadomił sobie, że to było głupie, zachowałby się jak zazdrosny idiota.

– Masz drinka – zwrócił się do siostry i podsunął jej szklankę, kiedy dziewczyna usiadła naprzeciwko nich. Emma odebrała naczynie z uśmiechem i jeszcze chwilę na nich patrzyła.

– Wiecie co...? – zapytała nagle, wstając. – Idę wyrwać jakąś świetną laskę – to mówiąc, odeszła z bardzo zadowoloną miną. Eliot, słysząc jej słowa, zaśmiał się i zerknął na Kennetha.

– Nudzi ci się tutaj? – zapytał.

– Nie, nawet nie. – Johnson uśmiechnął się lekko i przesunął na kanapie przodem do Eliota. – Pijemy coś? Pójdę po drinka.

– Dobra, a później usiądziemy w bardziej... ustronnym miejscu? – zapytał i mrugnął do Kennetha, kiedy wstał. Musiał go wypytać, a jak wiadomo, najlepiej to robić przy alkoholu, procenty skutecznie potrafią rozwiązywać język.

– Ale... – Kenneth popatrzył na niego już mniej trzeźwo, analizując jego słowa. – Przecież to nie jest miejsce na takie rzeczy – powiedział zdziwiony. Nie spodziewałby się, że Eliot, chłopak który starał się grać największego heteryka jakiego świat widział, zaproponuje coś takiego.

– Nie no, nie chcę się tu z tobą lizać – syknął Eliot i przewrócił oczami. Wyjątkowo tym razem nie miał na myśli obmacywania Kennetha, chociaż z chęcią znalazłby się już w domu, bo wciąż nie mógł przestać rzucać dłuższych spojrzeń to na pośladki mężczyzny, to na jego krocze. – Ale nie chcę, żeby każdy patrzył – wyjaśnił i wstał. Po piętnastu minutach siedzieli już przy swojej loży w kącie, trzymając w dłoniach alkohol: Kenneth whisky z colą, a Eliot Malibu. – Powiesz mi coś o tym Dereku? – zapytał nagle O'Conner, od razu przechodząc do sedna sprawy.

– O Dereku? Emma ci powiedziała, jak się nazywa? – Kenneth zmarszczył groźnie brwi, zły na siostrę. – Co jeszcze ci mówiła?

– Tylko tyle – powiedział i uniósł dłoń w pojednawczym geście. – Powiedz coś o nim. Jesteście blisko? – zapytał.

– Po co mam ci o nim mówić? – zapytał z posępnym wyrazem twarzy. – Wystarczy, że wiesz, że go z tobą zdradzam. – Wzruszył ramionami, czując się bardzo dziwnie. Nie potrafił określić dokładnie tego uczucia, ale na pewno wiązało się to z obawą i niepewnością. Wolał, żeby Eliot nie wiedział nic o Dereku, a jego facet po prostu nie mógł dowiedzieć się o O'Connerze.

– Jesteś ostrożny – zauważył i popił alkoholu. – Długo jesteście ze sobą? – drążył dalej temat.

– Trochę, kilka lat – burknął Johnson i odwrócił wzrok na parkiet, którego z loży jednak nie mógł dostrzec. Kiedy rozmawiał teraz o Dereku z Eliotem, czuł się tak, jakby w jakiś sposób się odkrywał, jakby pokazywał mu jakąś brzydką ranę, którą zwykle zakrywał. To było idiotyczne porównanie wywołane zapewne przez procenty. Jego mina złagodniała, kiedy uśmiechnął się łagodnie, rozbawiony swoimi myślami. Chyba już nie powinien pić, stwierdził w przypływie rozsądku.

Eliot kiwnął głową i objął go lekko, ledwo dostrzegalnie w pasie. Sam nie wiedział dlaczego, ale poczuł, że chce być bliżej Kennetha. I tylko to się w tamtej chwili liczyło, nie miał ochoty na rozmyślanie czemu tak się działo.

– Wracamy już? – zapytał.

– Tak szybko? – zdziwił się. Rozluźnił się pod delikatnym dotykiem O'Connera. Zaczął się zastanawiać, za kogo Eliot go miał? W końcu zdradzał swojego faceta, z którym był kilka lat, którego rzekomo kochał i z którym chciał być. A gdy tylko nadarzała się okazja, już leciał do swojego nowego kochanka. Nie był takim świetnym facetem, jak uważała jego siostra. Do cholery, Emma przecież sama go wypychała, żeby przyprawił Goldnerowi rogi!

– Nie chcę, żebyś się upił – westchnął ciężko Eliot i nagle pochylił się do niego. – Mam pewne plany względem ciebie, Johnson – dodał i mrugnął do niego, w ogóle już nie przejmując się miejscem, w jakim się znajdowali. Procenty skutecznie zagłuszyły jego wszelkie obawy.

Kenneth roześmiał się i pokręcił głową. No tak, musieli się jeszcze przespać, przypomniał sobie i znowu postanowił nie przejmować się faktem, że miał faceta. Teraz to się nie liczyło.

– No dobra, to powiem Emmie.

Eliot uśmiechnął się szeroko, zadowolony ze swojej wygranej. Szybko odnaleźli siostrę Kennetha, której łowy i tak dzisiaj nie były za bardzo udane, w końcu byli w zwykłym klubie, nie gejowskim.

Wyszli do szatni po swoje kurtki i gdy już stali przed klubem, Emma wyciągnęła z kieszeni paczkę papierosów.

– Chcesz? – zaproponowała Eliotowi, na co ten od razu pokręcił głową. Ta używka śmierdziała, zostawiała nalot na zębach i sprawiała, że oddech stawał się nieświeży, O'Conner nie tykał się rzeczy, które mogłyby sprawić, że stałby się mniej atrakcyjny. Kenneth za to nie miał podobnej opinii, więc sięgnął po papierosa i pozwolił, żeby Emma go odpaliła.

– To co? Sprawdzamy, kiedy są autobusy? A jak nic nie pojedzie, wrócimy taksówką – mruknął z petem w ustach.

– Ja bym wracał taksówką – odezwał się od razu Eliot, nie mając już zamiaru udawać, chciał jak najszybciej znaleźć się w mieszkaniu, a później porządnie zabrać się za Kennetha.

Starszy Johnson przełknął ciężko i spojrzał na Emmę prosząco. Nie chciał się wtrącać, pokazywać, że był spłukany, bo w końcu co O'Conner by o nim pomyślał? Że nie miał nawet na taksówkę?

– Okej, to taksówką...? – zapytała i popatrzyła na nich z niezrozumieniem. – No chyba, że wy pojedziecie, ja sama dotrę – dodała, bo nie chciała ich przecież ciągnąć po całym Chicago.

– Nic z tego, jedziemy cię odwieźć – powiedział stanowczo Kenneth, nawet nie wyobrażając sobie, że miałby teraz zostawić Emmę i pozwolić jej samej wracać do domu. Zawsze ją odprowadzał, nawet kiedy musiał zmienić swoje plany. Za bardzo się bał. – Sprawdzamy te autobusy? – zapytał, myśląc, co mógłby powiedzieć, żeby nie przyznawać się do tego, że nie miał pieniędzy. Emma wcale mu nie pomogła.

Eliot popatrzył na nich.

– Serio? Będziemy gnieść się w autobusach? – zapytał z przerażeniem. Nie za bardzo widziało mu się siedzenie teraz w środku transportu publicznego, a później wracanie pieszo do domu z przystanku. – Postawię wam – zaoferował od razu.

– Odwdzięczymy się w przyszłości! – rzuciła Emma, zanim jej brat zdążył odpowiedzieć. Kenneth ugryzł się już w język, uznając, że wynagrodzi to Eliotowi, kiedy wyjdzie na prostą. Albo wymyśli jakieś kłamstwo, dlaczego miał w portfelu dziesięciu dolców.

Podróż powrotna minęła im dość szybko, nawet jeżeli taksówkarz musiał nadłożyć trochę drogi, by odwieźć siostrę Kennetha, to i tak nie mogli narzekać, bo Emma specjalnie usiadła na przednim siedzeniu, zostawiając miejsca dla chłopców z tyłu. Od czasu do czasu tylko się na nich oglądała, a gdy dostrzegła dłoń swojego brata na ręce Eliota, uśmiech omal nie sięgnął jej do uszu.

– Dzięki za wszystko – pożegnała się z nimi, kiedy już wysiadała. – Uważajcie na siebie – dodała i mrugnęła do nich. Trzasnęła drzwiami, machnęła im, po czym ruszyła do wejścia do domu.