3. Clash

Relacje

 Droga powrotna dla Kennetha była katorgą, śmierdziało i przez duchotę w wagonie ledwo oddychał, ale jakoś udało mu się wytrwać do końca, pomimo tłoku i nieprzyjemnego, ludzkiego zapachu. Gdy wysiadł z wagonu zaczerpnął świeżego powietrza pełną piersią. Dopiero wtedy wyciągnął komórkę, ale nie mógł odpisać Eliotowi, bo właśnie zadzwoniła do niego siostra.

– I jak tam, kryminalisto? – przywitała się z nim rozbawiona. – Masz już nasrane w papierach? Jak ci minął dzień?

Kenneth mimowolnie roześmiał się do słuchawki. Mimo że teraz siostra z niego żartowała, doskonale wiedział, że wczoraj nie było jej do śmiechu, naprawdę denerwowała się jego zatrzymaniem, a później, gdy już Johnsona wypuścili z komisariatu, rozmawiała z nim chyba przez godzinę, chcąc się upewnić, że wszystko było w porządku.

– Jasne, uważaj, bo sam cię tam wpakuję – zagroził jej, ale miał przy tym bardzo łagodny głos. Czasami myślał, że Emma była jedyną osobą, której nie mógłby skrzywdzić. Nawet z Derekiem nie łączyła go tak silna więź. – Wiesz, że właśnie skończyłem pracę i spadam do domu? Dopiero co wyszedłem z metra, masz zajebiste wyczucie – przyznał.

– No przecież wiem, o której kończysz – żachnęła się. – Wiem, o której powinnam dzwonić! – dodała wyraźnie na niego zła. – Zaraz pewnie spadasz spać, co? Szczęściarz, ja muszę jeszcze siedzieć w robocie przez godzinę.

Kenneth uśmiechnął się, uświadamiając sobie, że Emma znała go aż zbyt dobrze. Sama pewnie też była bardzo zmęczona, w końcu wczoraj siedziała i rozmawiała z nim przez telefon prawie do rana. Nie miała szansy się wyspać.

– Wytrzymasz, jak chcesz możesz później wpaść do mnie, to odpoczniesz, bo z tymi gówniarzami ciężko ci się będzie dogadać – przyznał Kenneth z rozbawieniem. Miał tu na myśli ich przyszywane rodzeństwo, którego razem z Emmą zgodnie nie znosili. Całkiem zapomniał o Eliocie, skupiając się tylko na rozmowie z dziewczyną. – Kiedy idziesz w końcu na jakąś randkę? – wypytywał ją, chcąc, żeby w jej życiu miłosnym coś ruszyło. Dosyć miał historii o Alex, po raz kolejny nadszarpującej zaufanie siostry.

– Mówiłam ci już kiedyś, że jesteś najlepszym bratem jakiego mam? – zapytała i nagle parsknęła śmiechem. Oboje doskonale wiedzieli, że żadnego innego brata Emma nawet nie lubiła, co więcej – nie traktowała ich jak prawdziwą rodzinę. To z Kennethem była najbliżej, nie tylko pod względem więzi emocjonalnych. Mieli tych samych rodziców. – Wpadnę do ciebie z jakąś szamą na kolację, pasuje?

– Bardzo pasuje, bo nie mam nic w lodówce. Chyba że chcesz mleko i tosty – stwierdził z rozbawieniem. Johnson, jak każdy stereotypowy facet, nie gotował zbyt dużo, ani zbyt dobrze. Często kupował jakieś gotowe jedzenie, po których musiał długo ćwiczyć, co wcale mu nie przeszkadzało, lubił w końcu ruch. Tylko z rzadka porywał się, żeby przygotować coś w kuchni.

– I zrobię ci jutro śniadanie, pewnie już nawet nie wiesz, co to jajka z bekonem, co? – zapytała i zaśmiała się do słuchawki, doskonale znając tryb życia brata. – Widzisz, masz same plusy z zapraszania siostrzyczki... Dobra, będę kończyć. – Jej ton głosu nagle się zmienił, z głośnego i radosnego przeszedł do szeptu. – Przyszła ta stara harpia na obcinanie, mówiłam ci o niej. Suka wredna... – to mówiąc, rozłączyła się nagle.

Kenneth zaśmiał się sam do siebie, wyobrażając sobie minę Emmy. Słyszał już nie raz o irytującej klientce, która często przychodziła na układanie włosów, farbowanie, podcinanie i wszelką inną pielęgnację, a także na zabiegi, których nazwy Kenneth już nie zapamiętał.

Po drodze do swojego lokum, wstąpił jeszcze do osiedlowego sklepu, żeby jednak kupić coś do jedzenia, przede wszystkim składniki na jutrzejsze śniadanie. Jego półka w lodówce naprawdę świeciła pustkami, zakupy stanowiły konieczną opcję. Wstyd byłoby mu zaprosić Emmę do siebie i nie móc jej nawet zaproponować kanapki, a nie chciał też, żeby to siostra uzupełniała mu zapasy.

Do mieszkania wrócił padnięty, dopiero po pół godzinie i ostatnią rzeczą, jaką w tamtej chwili pragnął, było spotkanie ze współlokatorami. Nie miał jeszcze tylu pieniędzy, by wynająć coś samemu, dlatego mieszkał z trzema innymi osobami – dwiema dziewczynami i jednym facetem. Często denerwowali się na siebie wzajemnie, w końcu życie z kimś obcym wcale nie należało do łatwych, ale z drugiej strony nie żyło im się tak najgorzej. Samo mieszkanie prezentowało się tragicznie już w przedpokoju, a gdy szło się dalej – do kuchni i łazienki, było tylko gorzej. Popękane sufity, poobijane płytki, zacieki... Mimo tych niedogodności, pokój miał naprawdę przyzwoity, to głównie przez niego zdecydował się na wynajem.

Przeszedł do swojej sypialni nie natrafiając na nikogo, aż odetchnął z ulgą, gdy zamknął drzwi i opadł na łóżko z rozkopaną kołdrą. Teraz mógł w końcu odpocząć, zamknął oczy i już miał zasnąć, kiedy jego komórka zapikała znowu, wtedy przypomniał sobie o Eliocie, któremu jeszcze nie odpisał. Sięgnął do telefonu i ze zdziwieniem spojrzał na nadawcę wiadomości. Derek.

„Długo się nie odzywasz, coś się stało?” – odczytał i mimowolnie uśmiechnął się lekko, zawsze poprawiał mu się humor, gdy jego facet pierwszy do niego pisał, a nie po raz kolejny to Kenneth musiał zaczynać rozmowę.

„Ty też się nie odzywałeś. Ostatnio miałem trochę spraw do roboty, a co słychać u ciebie?” – odpowiedział mu, czując się dziwnie, pisząc do swojego chłopaka w taki oschły sposób. Chyba wciąż nie mógł przyzwyczaić się do dziwnego charakteru ich związku, w którym nie było miejsca na bliskość i wzajemne przeżywanie swojego życia przez partnerów. Położył telefon na swój brzuch, zatrzymując zmęczone spojrzenie na suficie. Leżał tak przez chwilę, myśląc o swojej relacji z Derekiem, kiedy zaczął powoli odpływać – był naprawdę zmęczony. Nagle jednak rozdzwonił się jego telefon, aż podskoczył i zdezorientowany zerknął na wyświetlacz. Uniósł ze zdziwieniem brwi, ale odebrał połączenie.

– Mogłeś chociaż zadzwonić– odezwał się Derek.

– Dzwoniłem ostatnio – odwarknął mu Kenneth, rozzłoszczony jego oskarżycielskim tonem. – Teraz była twoja kolej.

– To mamy jakąś kolejność, w której do siebie dzwonimy? – zapytał ten zdziwiony. – Dobra, nie chcę się kłócić. Spotkamy się może? – zaproponował nagle. – Na jakieś piwo, kosza, cokolwiek – dodał i chrząknął, zdradzając swoim nerwowym tonem, że brakowało mu Kennetha, czego oczywiście nigdy nie powiedziałby Johnsonowi wprost. Jemu jednak tyle wystarczyło, nie był w końcu babą, żeby wymuszać na Dereku jakieś romantyczne deklaracje. Wystarczyła sama świadomość.

– Kiedy? – zapytał od razu, nie bawiąc się w żadne gierki.

– Jutro? Będziesz mieć czas? – W słuchawce usłyszał nerwowe westchnięcie. Derek naprawdę nie lubił wychodzić z inicjatywą i to często Johnson musiał go gdzieś wyciągać, tak samo było na początkach ich związku, gdyby nie on, z pewnością nie mogliby teraz mówić o sobie jako o parze. Kenneth lubił jednak te momenty, w których to Derek pokazywał, że mu zależało.

– Możemy w sumie, ale to koło siódmej, pasuje – zapytał neutralnym, trochę lekceważącym tonem. Chciał mu pokazać jak to jest być ignorowanym. Z mężczyzną znali się już od pięciu lat, zaczynali jako najlepsi przyjaciele, dopiero później, po kilku piwach doszło do czegoś więcej. To nie było pierwsze zbliżenie Kennetha, ale na pewno pierwszy tak poważny związek.

– Dobra, to jesteśmy umówieni. – Z pewnością gdyby nie znał Dereka, nie wyłapałby ledwo słyszalnej ulgi w jego głosie. – Przyjadę po ciebie, okej? – zapytał jeszcze. – A później możemy wpaść do mnie.

Seksu – pomyślał Kenneth – też mu brakowało. Ale to akurat działało w obie strony, bo Johnson też znajdował się już na skraju wytrzymania, jeżeli chodziło o te sprawy. Przez pracę i ostatnie wydarzenia nie mieli dla siebie zbyt wiele czasu. Wiedział jednak, że jeśli będzie chciał podkreślić swoją pozycję w tym związku, będzie musiał przy najbliższym ich zbliżeniu być na górze. Taka walka, chociaż czasami męczyła, miała swój urok, bo sprawiała, że Kenneth czuł się jeszcze bardziej męsko.

Gdy zakończyli rozmowę, spojrzał na ekran telefonu, odczytując ilość minut, jakie wygadali. Uśmiechnął się kpiąco pod nosem – trzy i pół... Jak kochankowie, którzy nie widzieli się ponad dwa tygodnie, nie kontaktowali się ze sobą w żaden sposób i wreszcie się zdzwonili, mogli rozmawiać ze sobą trzy i pół minuty? Ale taki był własne Derek – małomówny i zamknięty w sobie. Nic nowego, pomyślał jeszcze, po czym kliknął na ikonkę Facebooka. Teraz mógł już bez żadnych utrudnień odpisać Eliotowi i, mimo że trochę ze sobą flirtowali, nie czuł wyrzutów sumienia, przecież nie zdradzał Dereka, to była tylko rozmowa. Spojrzał na okno ich konwersacji, a na jego twarzy pojawił się uśmiech, gdy uświadomił sobie, że Eliot znowu coś dopisał. Najpierw jednak przeczytał to, o czym wcześniej pisali, by przypomnieć sobie czego dokładnie tyczyła się ich rozmowa. Eliot wspominał, że policjanci byli nudni, a Kenneth mógł zostać na komendzie trochę dłużej. Żartował, że Johnson, mimo że był maszyną do zabijania, spróbował go oszczędzić.

„Korzystaj z mojej łaski” – brzmiała ostatnia odpowiedź Kennetha, na co Eliot odpisał mu:

„A co, kiedyś się ona skończy? To w takim razie muszę uważać, żeby ciągle znajdować się w kręgu twojej przychylności.” – Aż zaśmiał się do siebie, chłopak był naprawdę zabawny, a jego żarty idealnie trafiały w gusta Johnsona.

„Na razie dobrze ci idzie. Szkoda, że policjanci nie są takimi maszynami do zabijania albo że ja nie jestem policjantem” – odpisał po dłuższej chwili zastanowienia. Miał pewne wątpliwości, czy wysłać to Eliotowi, ale w końcu się zdecydował, przyciskając ikonkę wyślij. Gdy to zrobił, popatrzył jeszcze na pasek górny, żeby sprawdzić o jakiej godzinie chłopak był dostępny. Godzinę temu, przeczytał i westchnął ciężko, tracąc nadzieję na jego szybką odpowiedź. Zamknął więc okno ich konwersacji, zaczynając przeglądać na telefonie tablice swoich znajomych, kiedy nagle wyskoczyło mu kółeczko z czarno-białym zdjęciem Eliota. Od razu na nie kliknął, trochę zaskoczony szybkością, z jaką ten odpisał.

„I jak byś poprowadził moją sprawę? Miałbym u ciebie jakieś fory, panie policjancie?” – Na tę wiadomość aż parsknął śmiechem, stwierdzając, że chociaż O'Conner był zabawny, to stosował jeden z najgorszych flirtów, jakie Kenneth widział.

„Na pewno wylądowałbyś w celi” – odpisał, śmiejąc się sam do siebie. – „Ile masz lat?” – zapytał nagle, stwierdzając, że nic o Eliocie nie wiedział, wyłączając oczywiście fakt, że mężczyzna był beznadziejny we flirtowaniu.

„Możesz strzelać. Masz dwa podejścia, nie uda ci się to idziesz do celi albo stawiasz mi piwo” – brzmiała błyskawiczna odpowiedź chłopaka, który właśnie pisał pod ławką na zajęciach. Pech chciał, że siedział w pierwszym rzędzie, bo spóźnił się na wykład, a wszystkie tylne ławki już pozajmowano. Musiał więc zachować ostrożność, żeby stary McDrevoy go nie przyłapał, wtedy to z pewnością nie udałoby mu się zdać prawa gospodarczego, z którym i tak miał ogromne problemy.

– Cwaniak – mruknął do siebie Kenneth, czując się trochę tak, jakby tą rozmową mścił się na Dereku.

„Piętnaście?” – napisał tylko po to, żeby go rozzłościć. Ten jednak nie dał mu się sprowokować, prawie parsknął śmiechem, aż musząc zakryć usta dłonią i na kilka sekund wytrzymać złowrogie spojrzenie wykładowcy.

„Właśnie straciłeś jedną próbę. Jeszcze tylko jedna, jak ci się nie uda, piwo jest moje.”

Kenneth przygryzł wargę i zmarszczył brwi, myśląc gorączkowo. Eliot wyglądał bardzo młodo, ale na pewno był pełnoletni, jeżeliby by tak nie było, to postępowaliby z nim na komisariacie trochę inaczej.

„Dwadzieścia?” napisał w końcu, postanawiając zaryzykować.

„Piwo jest moje, maszyno do zabijania. Kiedy mogę odebrać nagrodę?” – O'Conner dawno już tak się nie cieszył z wygrania zakładu. Naprawę polubił Kennetha, mężczyzna był zabawny. Z pozoru bardzo poważny, ale gdy poznało się go bliżej, odkrywało się tę drugą stronę, która lubiła ironiczne rozmowy. Gdyby Dakota się tak zachowywała, ich związek pewnie wyglądałby lepiej.

„Nie trafiłem? Zamiast wyciągać nagrodę, lepiej się przyznaj, ile masz. I nie myśl, że cię nie wylegitymuję” – dopisał z uśmiechem. Chyba jeszcze z nikim nie prowadził tak lekkiej, odprężającej rozmowy, w której chodziło po prostu o zabawę.

„Dwadzieścia jeden” – odpowiedź nadeszła niemal od razu. – „Spoko, mogę pokazać ci papiery, ale ty nie zapomnij o piwie” – Na końcu postawił całującą buźkę, co Kenneth przyjął z rozbawionym parsknięciem. Chyba jeszcze nie rozmawiał z żadnym facetem, który używałby tej emotikony. Od razu zaśmiał się trochę złośliwie, zdając sobie sprawę, że Eliot naprawdę próbował się do niego dobrać, aż dziwne, że nie zauważył tego na komisariacie. Kiedy jednak uświadomił sobie fakt, że właśnie rozmawiał z kimś, kto za pretekstem pójścia na piwo, chciał seksu, jego pozytywne emocje trochę opadły. Wyświetlił wiadomość od Eliota, ale nie wiedział, co na nią odpisać.

Nie mógł jednak wiedzieć, że O'Conner nie miał nic złego na myśli, naprawdę chciał tylko napić się piwa, porozmawiać, a później, ewentualnie, pocałować się. Eliot nigdy nie eksperymentował z facetami, chociaż czasem chodziło mu to po głowie, zawsze jednak brakło mu odwagi by pójść do gejowskiego klubu, czy nawet wejść na jakieś forum dla homoseksualistów. Bał się, że jeszcze ktoś mógłby go rozpoznać, wtedy w oczach znajomych byłby skończony.

„Za tym kryje się coś więcej?” – zapytał Kenneth, chcąc być szczery, a przynajmniej wiedzieć, na czym stoi. Eliot jednak nie był zbyt domyślny w takich sprawach. Czytał wiadomość mężczyzny kilka razy, aż wreszcie odpisał:

„Chcesz mi postawić więcej piw?” – Johnson zmarszczył brwi, próbując prześledzić intencje chłopaka, nie rozumiał go.

„Mam kogoś” – wystukał i kiedy już miał to wysłać, coś go tknęło. Pomyślał o Dereku, zastanawiając się, czy faktycznie był mu wierny. W końcu jak facet mógł wytrzymać dwa tygodnie bez seksu? Może Derek nie był do końca szczery, a Emma miała rację. Mimowolnie skasował to, co napisał, dochodząc do wniosku, że nie chce być tym głupim w ich związku. – „A będę musiał to robić, jeżeli nie zgadnę odpowiedzi na kolejne pytania?”

Eliot odczytał jego wiadomość i zmarszczył brwi zdziwiony.

„Zależy o o co będziesz pytać.”

„Nie przetargowujesz wszystkich informacji za piwo?” – napisał, skupiając całą uwagę na tych wiadomościach. Zapomniał już nawet o zmęczeniu. – „To co takiego ukrywasz?”

„Co mam ukrywać?” – Eliot w ogóle nie rozumiał, a przynajmniej udawał zdezorientowanego. Wiedział, o co Kennethowi chodziło, mężczyzna pytał go, czy za tym wszystkim nie kryła się propozycja seksu. Obaj szybko załapali, że żaden z nich nie miał do końca tylko koleżeńskich zamiarów. Para zatwardziałych heteryków tak by ze sobą nie rozmawiała. – „Chcę tylko piwo.”

Kenneth westchnął zniecierpliwiony, zastanawiając się, czy ten chłopak specjalnie grał głupiego, czy naprawdę nie rozumiał, o co mu chodziło.

„Pytałeś, czy ci postawię więcej piw. Więc zapytałem, czy na kolejne pytania też każesz mi zgadywać” – wyjaśnił wszystko, powstrzymując się przed złośliwościami.

„Napisałem o piwach, bo ty zapytałeś, czy kryje się za tym coś więcej” – nadeszła odpowiedź. – „Więc jak chcesz, możesz mi postawić więcej ze swojej własnej, nieprzymuszonej woli.” – Johnson przeczytał to wszystko z uniesionymi brwiami, westchnął ciężko, czując, że się nie rozumieją. Może to i lepiej? Tak było przecież bezpieczniej.

„To kiedy chcesz iść na to obiecane piwo? Dzieciaku” – dodał, nie mogąc się powstrzymać, a Eliot, gdy otrzymał tę odpowiedź, aż parsknął śmiechem, ściągając na siebie spojrzenie wykładowcy.

– A pana co tak bawi? – zapytał poirytowany mężczyzna, na co O'Conner chrząknął nerwowo i popatrzył na McDrevoy'a skruszony. W tej chwili naprawdę zaczął się stresować, wolał nie mieć żadnych utarczek z tym profesorem.

– Nic – odpowiedział, ulegle opuszczając wzrok. Za odpisanie Kennethowi zabrał się dopiero wtedy, gdy przestał interesować wykładowcę.

„Weekend pasuje, staruchu?”

„No ewentualne” – odpisał mu Johnson z udawaną łaską, ale zaraz dodał uśmiechniętą buźkę.

„Dziękuję za znalezienie czasu dla mnie, mój panie” – odpowiedział prześmiewczo Eliot. – „To co? Jeszcze jakieś zakłady? Z chęcią zjadłbym darmową pizzę.”

Kenneth wpatrzył się w wiadomość i przeczytał ją drugi raz, jeżeli miał jeszcze jakieś, bardzo małe wątpliwości, co do orientacji Eliota, to teraz one właśnie prysły jak bańka mydlana. O'Conner był stuprocentowym gejem, a jego podryw był nawet zabawny, bardzo nieporadny, ale też nienachalny. Nie wykładał wszystkiego na stół i nie pytał Kennetha o nic wprost, geje, którzy kiedyś próbowali go zarwać, tak się nie zachowywali. Złapał telefon w jedną rękę i przewrócił na bok na łóżku. Zaraz miała przyjść Emma, o czym zupełnie zapomniał, za bardzo wciągnął się w tę rozmowę. Chyba jeszcze nigdy z nikim w taki sposób nie gadał.

„Ile ja mam lat? Zgaduj. Dwie próby, jak nie zgadniesz, ty stawiasz pizzę” – odpisał szybko, popełniając w jednym słowie literówkę, jednak nie zwrócił na nią uwagi.

Telefon Eliota zawibrował, gdy doszła do niego ta wiadomość, na szczęście trzymał go w dłoniach, więc ten odgłos został stłumiony. Zerknął ukradkiem pod ławkę, trzymając aparat w jednej ręce, w drugiej miał długopis i udawał że skrupulatnie notuje wszystkie słowa profesora. Zastanowił się w jakim wieku mógłby być Johnson, wyglądał dosyć poważnie, co zresztą nie przeszkadzało mu tak bardzo, mężczyzna był przez to jeszcze bardziej pociągający.

„Dwadzieścia osiem” – wystukał powoli, bo bardzo niewygodnie pisało się jedną dłonią.

„Została jedna próba. Lubię pizzę z bekonem, a ty?” – otrzymał odpowiedź od Kennetha, który w tamtym momencie uśmiechał się jak głupi. Czuł się tak, jakby miał co najmniej pięć lat mniej. Z Eliotem właśnie tak się rozmawiało, to było przyjemnie świeże, naiwne, ale na krótką metę świetnie się sprawdzało.

Eliot przyłożył rękę do ust i zagryzł ją, starając się nie roześmiać. Podobała mu się ta zabawa, czuł przyjemne uczucie kumulujące się w podbrzuszu. Na chwilę aż przestał przejmować się swoim położeniem i McDrvoyem krążącym mu przed nosem.

„Dwadzieścia pięć. Ja lubię z pepperoni” – napisał, na co Kenneth uśmiechnął się z satysfakcją, trochę się bał, że chłopak jednak zgadnie i to on będzie musiał wszystko stawiać.

„Czyli jemy z bekonem” – odpowiedział szybko. Wstał, żeby włączyć laptopa i puścić jakąś muzykę. O dziwo wolał pisać, niż trochę odpocząć przed przyjściem Emmy, O'Conner naprawdę go zainteresował.

Zajęcia, na których męczył się Eliot z ukrywaniem swojego pisania, wreszcie się skończyły. On jednak tak ochoczo nie poderwał się z miejsca, najpierw musiał przecież Kennethowi odpisać, dopiero później mógł się ruszyć. Zignorował nawet Teddy'ego, który do niego podszedł.

„Kurwa, to ile w końcu masz, staruszku? Czterdzieści, powinienem obstawiać te granice? W ogóle, gdzie lubisz jeść pizzę?”

„W sumie obojętne, polecasz jakąś pizzerię?” – zapytał, mogąc się dostosować, nie chciał narzucać Eliotowi swojego zdania, bo ulubiona knajpa Kennetha mieściła się w jego dzielnicy, a z tego co pamiętał z komisariatu, O'Conner był raczej przy kasie. – „Trzydzieści siedem, całkiem nieźle się trzymam, co?” – Chciał nabrać chłopaka, ciekawiło go, czy ten we wszystko uwierzy, a jeżeli dałby się wkręcić, sprawa mogłaby potoczyć się w naprawdę zabawnym kierunku.

– Idziesz z nami na piwo? – zapytał Teddy, wyrywając Eliota z jego ciągu pisania.

– Yy, nie, wiesz, wrócę do mieszkania, mam kaca po wczorajszym – wyplątał się.

– Po wczorajszym? Serio tak cię męczy? Przecież nie wypiliśmy aż tak dużo! – zaśmiał się, chociaż on akurat najbardziej popłynął. Nie byłby jednak sobą, gdyby nie zaproponował kolejnej imprezy, a przynajmniej nie wymyślił okazji do spotkania się przy alkoholu. – Dakota będzie – spróbował go przekonać.

– Zrozumie – skwitował i wziął telefon w dłonie. Przeczytał wiadomość i aż wybałuszył oczy, zapominając najwyraźniej, że obok stał jego kumpel.

„Serio? Nie wierzę. Bardzo młodo wyglądasz” – dał się w to wciągnąć, mimo że to wszystko wydawało mu się trochę podejrzane.

„To już nie jestem staruchem?” – odpisał Kenneth, śmiejąc się głośno. Nie widział nigdy zdziwionego Eliota, więc nie mógł sobie wyobrazić jego miny, ale wyczuł, że musiał zrobić wielkie oczy.

„Trzydzieści siedem lat to w sumie dużo. Masz już reumatyzm?” – napisał, idąc po schodach i nie patrząc przy tym na drogę. Nic więc dziwnego, że prawie się przewrócił przez jeden stopień, na szczęście zadziałał refleks Teddy'ego, który w ostatniej chwili go złapał.

– Uważaj! – Eliot spojrzał na kolegę trochę zdezorientowany, ale podziękował mu krótko i znowu spojrzał na komórkę.

„Maszyna do zabijania musi być sprawna cały czas”, odpisał mu Kenneth.

– Mam nadzieję, że to Dakota – skomentował Teddy, starając się zajrzeć mu przez ramię. – Co się tak szczerzysz?

– Prawie Dakota – sapnął, zły, że musi oderwać się od telefonu. – Zresztą, daj mi spokój, Teddy – prychnął zirytowany i schował smartphona do kieszeni, chociaż wcale nie chciał tego robić.

– Co taki nerwowy? Przyznaj się, kto to jest? – zapytał z podstępnym uśmiechem. O'Conner znał go już zbyt dobrze, by nie wiedzieć, że nie mógł mu zaufać. Gdyby cokolwiek powiedział, wszyscy dookoła już by plotkowali.

– Nikt taki, serio – odpowiedział, starając się zachować neutralny ton, który ostatecznie mu wyszedł. Zawsze był bardzo dobrym aktorem, do tego stopnia, że czasem aż sam potrafił uwierzyć w jakieś swoje kłamstwo. Nieraz go to przerażało.

Teddy momentalnie spochmurniał, najwyraźniej spodziewał się sensacji. Wreszcie jednak wyszli z uczelni, z czego akurat Eliot się cieszył. Teraz każdy pójdzie w swoją stronę i nie będzie mieć na karku wścibskiego kumpla, który próbuje podejrzeć mu wiadomości. Czasem czuł się z nim jak z plotkarską babą. Teddy jeszcze raz zapytał Eliota, czy idzie z nimi na to piwo, ale kiedy dostał odmowną odpowiedź odpuścił i pożegnał się z nim. O'Conner został sam.

Gdy wsiadł do samochodu, poświęcił jeszcze chwilę, by przeczytać odpowiedź Kennetha. Sam nie wiedział dlaczego się tak wkręcił w tę rozmowę, ale czuł, że ciągle chciał mu odpisywać. Johnson wydawał się być naprawdę zabawny... no i odpowiadał na jego flirt. Przy tym facecie Eliot czuł się bezpieczny, wiedział, że mężczyzna raczej nie będzie powiązany z jego znajomymi, a co najważniejsze – nie musiał iść do klubu gejowskiego, by go poznać. Bał się takich miejsc głównie przez to, że mógłby spotkać kogoś, kto by go skojarzył. Teraz miał takie szczęście, że nie musiał zapuszczać się do tego typu barów.

„No to jaką knajpę polecasz?” – Kenneth wysłał jeszcze jedną wiadomość, zaczynając się trochę nudzić, kiedy O'Conner nie odpisywał mu od razu.

„Taką jedną w śródmieściu. Włoska knajpka, Pasta D'Arte, kojarzysz?”

„Niezbyt, ale niech będzie, zaufam ci. Podaj mi później adres. Spotkamy się na miejscu tak? Żebym mógł ci postawić to piwo, skoro przegrałem zakład. Ja sobie później osobiście wybiorę pizzę” – napisał i dodał uśmiechniętą emotikonę.

„Chyba wyszedłem na tych zakładach niezbyt dobrze, będę stratny. No ale niech ci będzie, przeżyję. Jak nie będę miał co jeść pod koniec miesiąca, przyjdę do ciebie i wyjem żarcie z lodówki”. – Eliot gdy wysłał mu tę wiadomość, zablokował telefon i rzucił go na sąsiednie siedzenie, nawet nie zauważył, że szczerzył się do siebie jak głupi. Już miał odjechać, gdy nagle zauważył idącą w jego stronę Dakotę, dziewczyna pokiwała mu, na co on westchnął ciężko. Chciał już wracać do mieszkania, ale poczekał, aż jego partnerka podejdzie do samochodu.

– Cześć – przywitała się, kiedy Eliot opuścił okno i uśmiechnął się do niej oszczędnie. – Spotkałam Teddy'ego, czemu nie chcesz iść z nami na piwo? – zapytała konkretnie. Wyglądało na to, że nic nie wiedziała o pisaniu Eliota.

– Jestem zmęczony po prostu – odparł i wzruszył ramionami. – Jeżeli chcesz, możesz po tym wpaść do mnie – dodał, wychylając się poza okno. Złapał dziewczynę za przód bluzki i przyciągnął ją do siebie. Musnął jej wargi. – Kupię wino. – Kiedy chciał, naprawdę potrafił zbajerować kobiety, wiedział, jak się zachować, żeby Dakocie zmiękły kolana. Niestety, jego czar i umiejętności pryskały, kiedy miało dochodzić do czegoś między nim a płcią przeciwną. Nie zawsze miał na to ochotę.

– Uch. – Dakota pocałowała go lekko i odsunęła się. – Nie wiem, czy dam radę, muszę się trochę pouczyć – rzuciła przepraszającym tonem. – Wiesz, jaki mój tata jest. Ostatnio, jak zobaczył moje oceny, zrobił mi awanturę.

Eliot uśmiechnął się i kiwnął głową.

– Postaraj się – rzucił. – Brakuje mi już ciebie – dodał i mrugnął do niej, żeby wiedziała, o co chodziło. Mimo że seks z Dakotą nie był dla niego niczym szczególnym, od czasu do czasu dobrze było się przecież spuścić.

Dziewczyna przygryzła wargę, patrząc na niego dłuższą chwilę, zastanawiając się nad zmianą decyzji.

– No dobra – rzuciła w końcu. – Będę wieczorem.

Eliot uśmiechnął się szeroko, zadowolony, że będzie miał udany wieczór. Do tego czasu planował jeszcze popisać z Kennethem i może wypić trochę wina.

– Będę czekał – powiedział wesoło. Odjechał dopiero gdy dziewczyna odeszła.