31. Clash

Zakładając tego bloga, przyznamy szczerze, że spodziewałyśmy się większego odzewu z Waszej, czytelników, strony.

Na początku sądziłyśmy, że trzeba bloga rozkręcić i wtedy pojawi się więcej komentarzy, ale chociaż liczba wyświetleń rosła, wciąż komentowały tylko nieliczne osoby.

Z czego to się bierze? Jest w opowiadaniach coś takiego, że Wam się nie podoba? Nikt nam o tym nie napisał. Nie mamy pomysłu, dlaczego pod regularnie publikowanymi średniej wielkości rozdziałami pojawiają się czasami 3-4 komentarze, mimo że wyświetlenia postu w bardzo krótkim czasie (około tygodnia) osiągają liczbę tysiąca.

Jesteśmy już zmęczone czekaniem na jakiś odzew z Waszej strony. Poświęcamy dużo czasu na pisanie opowiadań, ciągle staramy się rozwijać i właśnie dlatego stworzyłyśmy tę stronę. Żeby zaprezentować Wam naszą twórczość i poznać Waszą opinię.

Na ponad 60 opublikowanych postów jesteśmy w stanie sobie przypomnieć tylko kilka dłuższych opinii, mimo że liczba wyświetleń tego bloga sięga prawie 200 tysięcy. Nie będziemy ukrywać, że ostatnie miesiące są dla nas i naszej twórczości ciężkie, więc liczyłyśmy na Wasze wsparcie słowem. Niestety, nasza wena i chęć do wspólnego pisania się kończy, mamy nadzieję, że to chwilowy kryzys, jednak mimo wszystko postanowiłyśmy, że od teraz rozdziały pojawiać się będą raz w tygodniu. Z całego serca chciałybyśmy dokończyć i „Clasha”, i „Świadomość”, jednak te dwa opowiadania są dalekie od zakończenia, a nie wiemy czy z aktualnymi chęciami uda nam się to zrobić. Teraz jednak musimy zwolnić tempo publikowania rozdziałów, bo nasze „zaplecze” tekstów powoli się kurczy.

D. & V.

Moja dziewczyna 

– Wczoraj słyszałem wszystko. Dlatego wiem, że miałeś wypadek – zaczął Johnson, ciesząc się, że babcia Eliota zostawiła ich samych. – Słyszałem, że wjechał w ciebie jakiś skurwysyn.

Chłopak w odpowiedzi westchnął i kiwnął głową. Nie chciał się za bardzo ruszać, bo wszystko go bolało.

– Wyjechałem na zielonym, on miał czerwone. Jemu prawie nic się nie stało z tego, co słyszałem – wyjaśnił i zagryzł wargę, zastanawiając się chwilę. – Martwiłeś się? – palnął, a Kenneth od razu się zawstydził, co oczywiście chciał ukryć. Wyprostował się na krześle i zmarszczył brwi.

– Chciałbyś – rzucił tylko żałośnie naiwny tekst, który miał go uchronić przed rozpracowaniem.

Eliot zaśmiał się cicho, ale wciąż utrzymał dobry humor. Jakoś cieszył go fakt, że Kenneth tak się nim przejmował.

– To możesz mnie pocałować, książę – dodał wesoło.

– Tutaj? A co jak ktoś zobaczy? – Kenneth westchnął ciężko i zerknął w stronę drzwi. – Taki ryzykowny chłopiec się z ciebie zrobił?

– No przecież babcia wyszła – sapnął i spojrzał na Kennetha zdezorientowany. Z jednej strony chciał go całować, przyciągnąć do siebie i nie puszczać, a z drugiej strony to faktycznie nie było mądre.

Johnson zaklął cicho i pochylił się, żeby pocałować go krótko. Musnął językiem jego usta i zassał się na jednej wardze, ale szybko się odsunął.

– Tak może być? – zapytał i przysunął krzesło bliżej. – Lepiej mi powiedz, jak się czujesz.

– Wczoraj nie było fajnie – mruknął, patrząc na niego. – Dzisiaj już lepiej. Podobno nie byłem ciężkim przypadkiem. Szybko zatamowali krwotok – wyjaśnił, nie mając zamiaru mówić mu o tym, że wciąż jeszcze wszystko go bolało i nie mógł się ruszać. To że musiał korzystać z basenu było uwłaczające. Nienawidził, gdy pielęgniarka do niego przychodziła, żeby go zmienić. Miał bliznę na brzuchu, która wcale nie wyglądała dobrze i dostawał mocne środki nasenne, więc sporo czasu przesypiał. O żadnej jednak z tych rzeczy nie miał zamiaru mówić Kennethowi, żeby po pierwsze go nie martwić, a po drugie nie wyjść na słabego. – A ty jak się tu dostałeś? Na recepcji udzielili ci informacji co ze mną? – zdziwił się.

– Powiedziałem, że jestem twoim bratem – zaśmiał się, odprężając się. Cieszył się, że z Eliotem wszystko było dobrze. Od razu mu ulżyło. – A później przyjechała twoja rodzina. Poznałem babcię, mamę i twojego ojca – wymienił.

Eliot uniósł brwi.

– Serio? – zapytał zdziwiony. – Czyli możemy już brać ślub, skoro teściów znasz – zażartował.

Kenneth też odebrał to jako dowcip, więc także się zaśmiał, chociaż uznał, że na pewno takie żarty nie pasowały do... ich neutralnej relacji. Byli przyjaciółmi i kochankami, Eliot sam tak twierdził.

– Teściowa mnie trochę przeraża – przyznał cicho i mrugnął do niego.

– Nie mów, że z nią rozmawiałeś – sapnął i popatrzył na kochanka uważnie. – Co ci mówiła?

– Opowiadała mi o tobie. – Kenneth uśmiechnął się niebezpiecznie, trochę naginając prawdę, ale uznał, że wkręcenie Eliota będzie świetnym pomysłem.

O'Conner spojrzał na niego z przerażeniem.

– Co? – burknął i aż przełknął ślinę. Nie wiedział, co Kenneth miał na myśli.

– Różne ciekawe i upokarzające rzeczy. – Johnson był bezwzględny w swojej powadze. Jego powieka nawet nie drgnęła, kiedy nachylił się do Eliota i powiedział: – Już chyba nigdy nie spojrzę na twój tyłek inaczej, niż przez opowieść o małym, obesranym Eliocie.

– Niee! – prychnął Eliot. – Rose by tego nie powiedziała! – dodał pewny swego. – Już nie zmyślaj, moja mama mnie nigdy nie przewijała!

– To kto cię przewijał? – zapytał Kenneth, trochę niezadowolony z tego, że nie udało mu się go wkręcić.

– Opiekunka – odparł i uśmiechnął się. – Daj mi te czekoladki – burknął i zerknął na niego z wyrzutem. – Przyniosłeś mi i każesz na nie czekać.

– Masz, królewiczu – rzucił Kenneth i podał mu je ze śmiechem. – Zaraz będę musiał spadać do pracy.

– Już? – wyrwało mu się nim zdążył ugryźć się w język.

– Zaczynam w południe – wytłumaczył i przekrzywił głowę, obserwując przez chwilę O'Connera w milczeniu. – Podobno zostaniesz tutaj dwa tygodnie – dodał z pewną dozą żalu.

– No – sapnął i skrzywił się. – Zanudzę się. Zginę z nudów, a nie przez jakieś krwotoki – burknął. Nie wyobrażał sobie leżenia w szpitalu i to jeszcze sam. Bo coś mu się jednak wydawało, że Kenneth nie będzie go odwiedzać codziennie.

Johnson uśmiechnął się, zastanawiając się, czy powinien mu coś zaproponować. Nie chciał się narzucać, ale z drugiej strony może Eliot myślał, że jeżeli nie będzie seksu, Kenneth ograniczy kontakt. A przecież tak nie było.

– W razie co dzwoń. Jak będę miał czas, zawsze mogę wpaść – rzucił w końcu cicho.

Eliot zerknął na niego i uśmiechnął się. Kiwnął głową z zadowoleniem.

– Jak jutro pracujesz? – zapytał.

– Jutro mam na rano, a później wolne – przyznał, wstając z krzesła.

Eliot uśmiechnął się do niego i kiwnął głową. Wizyta Kennetha poprawiła mu humor, chociaż wcale nie chciał się zastanawiać, dlaczego tak się działo. Przestał dzięki niemu myśleć o operacji, a szok związany z wypadkiem mijał w towarzystwie Johnsona. Wszystko stawało się takie jak dawniej. Coraz bardziej zaczynał zdawać sobie sprawę, że jego kochanek stał się już pewną częścią jego życia. Dość ważną częścią.

– Przyjedziesz? – zapytał, nie opanowując głupiej nadziei, jaka wdarła mu się do tego pytania.

– Jak ładnie poprosisz – sprowokował go Kenneth, a na jego ustach pojawił się bezczelny uśmiech. W końcu wstał.

Eliot prychnął i zmarszczył brwi.

– Jak mam niby poprosić? – burknął urażony. – Przecież nie wstanę i cię nie przyprę do ściany – dodał, zły na swój obecny stan.

Johnson zaśmiał się, słysząc to. Pochylił się nad Eliotem, żeby spojrzeć mu w oczy, ale zachował odpowiednią odległość, żeby Eliot nie mógł go pocałować.

– Wystarczy powiedzieć i dodać jakiś komplement. Kiedy ty je mówisz, brzmią najlepiej – mruknął cicho, ale usłyszeli otwieranie drzwi. Johnson wyprostował się gwałtownie i spojrzał do tyłu. Do środka weszła babcia razem z mamą Eliota. Rose uśmiechnęła się lekko na jego widok.

– Dzień dobry – rzuciła. – Eliot, zaraz przyjdzie lekarz cię zbadać, później dostaniesz znowu leki, żebyś się przespał po południu.

O'Conner chrząknął, a Kenneth mógł zauważyć, jak się czerwieni. Zaczął wyrzucać sobie w myślach, że muszą być bardziej uważni, bo jeszcze ktoś by coś zauważył.

– Jasne – mruknął, zerkając na Johnsona. – To przyjdziesz jutro? – zapytał neutralnym głosem, by po chwili dodać: – Proszę.

– Będę. Zadzwonię później – rzucił Kenneth i pożegnał się szybko ze wszystkimi, po czym wyszedł. Sam nie wiedział dlaczego tak się zestresował i dopiero po chwili zorientował się, że to wyglądało, jakby uciekł. Zaśmiał się do siebie, kiedy wychodził ze szpitala i uderzyło w niego ciepłe, majowe powietrze.

*

Emma spojrzała na swoją dziewczynę, która teraz leżała na łóżku, przeglądała coś na telefonie, od czasu do czasu podjadając spaghetti, jakie młoda Johnson zrobiła im na obiad. Emma uśmiechała się lekko do Alex, która nawet tego nie zauważała. Wydawała się jej nie widzieć, zbyt zapatrzona w ekran smartphona.

– Smakuje? – zapytała w końcu, przerywając ciszę.

– Może być – rzuciła Alex, która, Emma zdążyła już zauważyć, traktowała ją jak jednego ze swoich braci. W pewien sposób jej się to podobało. Oschłość ich relacji sprawiała, że Emma chciała się jeszcze bardziej starać, ubiegać się o jej uwagę, bo wiedziała, że Alex nie dawała jej każdemu.

– A na co masz ochotę jutro? – zapytała, nie odpuszczając. Wciąż próbowała podtrzymywać rozmowę. – Może wyjdziemy zjeść na miasto?

Alex zerknęła na nią i zdobyła się na lekki uśmiech, który krył w sobie trochę chłodu i rozbawienia. Jej policzki rozciągnęły się, a w jednym z nich pojawił się dołeczek. Odkąd mieszkała u Emmy, przytyła trochę, bo jej dziewczyna starała się regularnie gotować.

– Nie mam kasy, mała. Ostatnio całą wypłatę musiałam zostawić w domu, bo ojciec znowu przepił swoją kasę i dzieciaki nie miały co jeść. Ty masz lepszą sytuację – mruknęła i znowu zaczęła jeść.

– Postawię nam – zarzekła się od razu Emma, która i tak już ledwo wyrabiała. Gdy wydawała pieniądze tylko na siebie, zawsze jej starczało. Trudniej było jednak utrzymać dwie osoby, bo ostatnimi czasy Alex niemal u niej zamieszkała. – Wyjdźmy gdzieś w końcu – poprosiła.

– Jak chcesz, mała – rzuciła i uśmiechnęła się między kolejnymi kęsami. – Dobre – pochwaliła nagle, najwyraźniej uznając, że skoro Emma po raz kolejny postawi kolacje, może się poświęcić i rzucić jakimś krótkim, niezbyt wylewnym komplementem, który i tak zrobi na dziewczynie wrażenie. Podobało jej się, jak mogła się nią w pewien sposób bawić. Emma była bardzo na nią podatna. Taka władza podniecała ją chyba najbardziej.

Johnson uśmiechnęła się do niej zachwycona i nagle wstała, zostawiając swoje jedzenie.

– Zapomniałam o czymś do picia! – rzuciła. – Chcesz coli, tak? – zapytała, wychodząc z pomieszczenia i zostawiając przy tym otwarte drzwi. Złapała za dwie szklanki, po czym zaraz wróciła do swojej sypialni. Przez cały czas tak skakała przy Alex, która całymi dniami nic nie robiła, dosłownie. Nawet przy przygotowaniu posiłków nie pomagała, ale Emma jakoś tego nie zauważała, zbyt zaabsorbowana faktem, że Alex teraz była jej. Całkowicie. Były parą, wreszcie. Tak długo do tego dążyła.

– Dzięki. Chciało mi się już pić – mruknęła dziewczyna i wypiła prawie całą colę na wdechu. Odetchnęła i wróciła do jedzenia.

Nosiła duże, męskie koszulki i teraz Emma miała jedną na sobie. Czuła na niej specyficzny, lekko drażniący zapach Alex. Dziewczyna pachniała przyjemnie, mocno i charakterystycznie, ale z drugiej stronie wciąż kobieco.

Emma wróciła do jedzenia, a gdy skończyły, zabrała talerze i poszła je myć. Była szczęśliwa. Już chyba dawno tak się nie czuła, miała wrażenie, że z Alex naprawdę może stworzyć coś trwałego. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy usłyszała ze swojego pokoju dźwięki muzyki. Nie przepadała za gustem swojej dziewczyny, bo ciężki metal naprawdę czasem irytował, ale nic nie mówiła. Nagle jednak przez odgłosy gitar i krzyk wokalisty przedarł się dźwięk dzwonka do drzwi.

– Alex? Otworzysz? – krzyknęła, bo na mieszkaniu były tylko one.

Dziewczyna jednak nie zareagowała, zbyt wsłuchana w dźwięki muzyki. Siedziała na swoim laptopie i przeglądała Internet.

Emma zakręciła wodę i odwróciła się w stronę swojego pokoju, by było ją lepiej słychać. W jednej ręce trzymała mokrą gąbkę, w drugiej talerz.

– Alex! – krzyknęła głośniej. – Otworzysz?! Ktoś dzwoni!

– Ty otwórz, to na pewno nie do mnie! – odkrzyknęła jej dziewczyna, nie mając zamiaru się ruszyć. Miała otwierać drzwi w nie swoim mieszkaniu?

Emma jęknęła i rozejrzała się po kuchni, szukając suchej szmatki, w którą mogłaby wytrzeć ręce. Nic takiego jednak nie znalazła.

– Alex, proszę cię! – sapnęła. – Możesz otworzyć? Ja myję naczynia! – dodała z wyrzutem, tym razem wyraźnie słyszalnym w jej głosie.

W końcu jednak zobaczyła Alex w progu drzwi do sypialni. Dziewczyna miała na sobie krótkie spodenki, które odsłaniały jej blade, kwadratowe łydki. Chociaż może nie była kobieca, ani nie wpisywała się w przyjęty wzór piękna, Emma czuła się przy niej bezpiecznie. Czasami sądziła, że przez to, że Alex była taka męska, tak się jej podobała.

– To twoje mieszkanie, dlaczego ja mam otwierać – usłyszała od niej, ale dziewczyna podeszła do drzwi i spojrzała przez judasza. Westchnęła zirytowana. – Twój brat, mam otwierać? – zapytała, jakby liczyła, że Emma powie jej, żeby wróciła do sypialni.

– Otwórz – powiedziała w końcu, bo przecież głupio było powiedzieć „nie”, gdy starała się ją tyle razy zapewniać, że jej brat ją lubi. Oczywiście Alex tylko to zbywała prychnięciem, po czym dodawała, że gówno ją to obchodzi, ale Emma czuła, że było inaczej. I niestety, to były tylko złudne, albo raczej wmawiane sobie, przeczucia dziewczyny. Bo Alex faktycznie gówno to obchodziło.

Kenneth uśmiechnął się, kiedy drzwi do mieszkania jego siostry w końcu się otworzyły, ale zaraz wyraz jego twarzy się zmienił, kiedy w progu zobaczył Alex.

– Jest Emma? – zapytał oschłym tonem, mierząc dziewczynę nieprzychylnym spojrzeniem. Była obrzydliwa, pomyślał, nie będąc w stanie zrozumieć, jak Emma mogła się w niej zadurzyć... Tu już nawet nie chodziło o kwestie estetyczne, z czego zdał sobie sprawę, gdy Alex oparła się o framugę, zmierzyła go krytycznym wzrokiem i warknęła:

– Czego chcesz?

– Przyszedłem do Emmy – mruknął Johnson i wychylił się, chcąc zajrzeć do mieszkania. Nie widział jednak kuchni, więc mógł się tylko domyślać, że ktoś w niej był.

– Mhm i co? – zapytała wrogim, ale dość cichym tonem, przez co młoda Johnson w ogóle jej nie usłyszała. Nie lubiła Kennetha tak samo jak on jej, spotkania z nim były dla niej smutną koniecznością, która jej nie ominęła właśnie przez Emmę.

– Jest w mieszkaniu? – zapytał Johnson, na kilka chwil tracąc rezon. Jego siostra mogła w końcu gdzieś wyjść, do sklepu, do sąsiadki, cokolwiek.

– Jest – odpowiedziała w końcu Alex i, jakby niechętnie, odsunęła się do drzwi. – Emma, twój brat – krzyknęła w głąb mieszkania, po czym odeszła, by zniknąć w pokoju. Jej dziewczyna za to szybko wyleciała z kuchni, by zobaczyć, czy Kenneth faktycznie ją odwiedził.

– Co tu robisz? – zapytała zdziwiona i jakby przestraszona.

Kenneth wydął wargi i zmierzył Emmę uważnym spojrzeniem. Był już zirytowany zachowaniem siostry.

– Tata do mnie dzwonił. Brian ma problemy – mruknął i zerknął na uchylone drzwi do sypialni siostry. Alex znowu włączyła swoją psychodeliczną muzykę. – Ciągle, kiedy do ciebie przychodzę, ona tutaj jest. Mieszka tu, kurwa czy jak? – zapytał ściszonym głosem.

– Czasem śpi – odpowiedziała i wzruszyła ramionami, także przyjmując bojową pozę. – Co się stało z Brianem? – zapytała buńczucznym tonem, jakby miała te parę lat mniej i stawiała się ojcu, który nie chciał, by spotykała się z łobuzowatym chłopakiem.

– Wylądował w szpitalu ze wstrząśnieniem mózgu. Podobno stwierdzono u niego padaczkę – mruknął cicho, przybliżając się o krok do Emmy. – Nie wiem, wszyscy siedzą z nim w szpitalu. – Wzruszył ramionami. On nie miał zamiaru do niego jechać, niemniej rozmawiał z ojcem dość długo, bo czuł, że mężczyzna musiał się wyżalić.

– Co? Jezu – sapnęła i pokręciła głową i podeszła do jednej z wysuniętych szuflad kuchennych, by ją zamknąć. – Biedny tata – mruknęła i założyła ręce na piersi. – Żeby tylko jemu z tych nerwów nic się nie stało.

Kenneth nie odpowiedział. Usiadł przy stole w kuchni, cały czas zerkając na Emmę. Oceniał ją, bo czuł znaczącą zmianę w jej zachowaniu.

– Schudłaś – stwierdził w końcu.

– Co? – zapytała i spojrzała najpierw na niego, a później na siebie. – No może trochę – mruknęła i uśmiechnęła się. Nic nie powiedziała, że wcale nie kontrolowała swojej wagi, że po prostu sama jej spadła w dół. – Ale przydało mi się. – Wzruszyła ramionami.

– Wcześniej lepiej wyglądałaś. Zdrowiej – rzucił Kenneth i wydął wargi. – Spotkamy się u mnie? Bo u ciebie widzę, że nie można gadać.

– Dlaczego? – sapnęła i przewróciła oczami. – Mógłbyś przestać tak traktować Alex? – zaatakowała go.

– Tylko stwierdzam fakt – mruknął Kenneth i odetchnął ciężko. – Dobra, skoro nie jesteś sama, będę spadał. Daj znać, kiedy będziesz.

Emma przewróciła oczami, zirytowana. Dlaczego jej brat nie mógł dać sobie spokoju z tą nienawiścią do Alex? Nie oczekiwała przecież od niego, że zaraz zacznie ją wielbić, wystarczyłoby po prostu, aby ją tolerował.

– Jasne – mruknęła obrażonym tonem. – A jak zamieszkam z Alex to co? W ogóle nie będziesz mnie odwiedzać? – nie mogła się powstrzymać.

Kenneth uśmiechnął się i pokręcił głową.

– Nie możesz tego zrobić – mruknął kpiąco, ale w jego głosie Emma wyczuła niepewność. W końcu on najlepiej wiedział, że jego siostra czasami działała wbrew woli wszystkim.

– Dlaczego niby nie mogę? – prychnęła i zmarszczyła brwi. – Dobra, wiesz co, Kenneth? Idź już, nie chcę się z tobą kłócić – dodała.

Johnson wydął wargi, niezadowolony ze słów siostry. Nie miał zamiaru rozmawiać z Alex. Dziewczyna zadawała się z Andersenem i jego kumplami, to na pewno nie było dobre towarzystwo dla jego siostry, a i on nie chciał mieć z nimi nic wspólnego.

– Zadzwoń do mnie później – mruknął i skierował się do drzwi. – Pozdrów Alex – dodał, nie mogąc się powstrzymać.

Emma przewróciła oczami, odprowadziła brata do drzwi i gdy ten już przekroczył próg, zapytała nagle:

– A co u Eliota?

– Dobrze. – Kenneth od razu uśmiechnął się lekko. – Wraca powoli do zdrowia. Jutro znowu do niego jadę – westchnął ciężko.

Emma kiwnęła głową i po chwili wykrzywiła delikatnie usta w uśmiechu. Ona do Eliota nic nie miała, lubiła go, w przeciwieństwie do Kennetha, który jej dziewczyny nie trawił.

– Pozdrów go – powiedziała w zupełnie innym tonie, niż jej brat o Alex.

– Też na pewno będzie cię pozdrawiał. Ja... – Kenneth zawahał się, ale w końcu zrezygnował z tego, co chciał powiedzieć. – To na razie. Podjadę w sumie teraz do Eliota, skoro umówimy się na inny termin – rzucił ugodowo i uśmiechnął się niepewnie. Uznał to za swój prywatny sukces, kiedy użył tak łagodnych słów w stosunku do obecności Alex tutaj.

– Pożycz mu zdrowia – dodała jeszcze, nim pożegnała się z Kennethem i zamknęła drzwi. Westchnęła ciężko, zerkając w stronę wejścia do swojego pokoju. Nie miała co się przejmować, pocieszyła się w myślach. W końcu teraz wszystko układało się po jej myśli, Alex na reszcie zaczęła zwracać na nią uwagę i teraz były w prawdziwym związku.

*

Kenneth dojechał do szpitala, znalazł wolne miejsce i zaparkował. Uwielbiał ten samochód, traktował go jak swoje dziecko. Wydawał na niego całkiem sporo i pilnował jak oka w głowie. Jego pierwszy samochód, kupiony i utrzymywany za własnoręcznie zarobione pieniądze. Był dumny ze swojej samodzielności. Teraz czuł się naprawdę dorosły. Niezależny.

Uśmiechał się lekko, kiedy wszedł przez szklane drzwi do głównej sali łączącej w sobie rejestrację i poczekalnię. On już nie musiał nikogo pytać, podszedł do windy i wsiadł do niej, po czym nacisnął odpowiedni guzik na panelu.

Nie pisał Eliotowi że przyjedzie, chciał mu zrobić niespodziankę. No i znowu kupił czekoladki. Wiedział, że O'Conner lubi właśnie te droższe, bo często je miał u siebie. Zerknął na opakowanie i uśmiechnął się pod nosem, zdając sobie sprawę, że Eliot był jak francuski piesek. Musiał mieć wszystko co najlepsze.

Czekał chwilę, aż winda wjedzie na trzecie piętro, na którym znajdował się O'Conner, po czym wysiadł i wymijając dwie rozmawiające pielęgniarki, szybkim krokiem ruszył do sali chłopaka. Chciał go już zobaczyć, nawet przed sobą nie ukrywał, że się za nim stęsknił.

Minął dyżurkę pielęgniarki po drodze jeszcze uprzedzając ją, że przyszedł w odwiedziny do O'Connera. Kobieta kiwnęła tylko głową, zajęta przeglądaniem jakichś papierów.

Już się zbliżał do pokoju Eliota, kiedy zobaczył, jak drzwi do niego się otwierają. Zwolnił kroku, myśląc, że od chłopaka wychodził właśnie ktoś z jego rodziny. Zdziwił się jednak, gdy w progu zobaczył niską, szczupłą dziewczynę, która rzuciła coś jeszcze do wnętrza sali, po czym wyszła i już miała przejść obok Kennetha obojętnie, gdy nagle jej wzrok zatrzymał się na nim.

– Ty jesteś kumplem Eliota, prawda? – zapytała ze zmarszczonymi brwiami. – Ten z domówki u Richarda?

Kenneth już zapomniał, jak nazywał się znajomy Eliota, ale kiwnął głową, bo wiedział, o czym mówiła.

– A ty jesteś jego koleżanką? – zapytał, specjalnie nie chcąc jej nazwać dziewczyną O'Connera. Spojrzał na nią z wyższością, zły, że w ogóle przyszła do Eliota. Po co? I tak się przecież nie lubili.

Uniosła brew i zmierzyła Kennetha krytycznym spojrzeniem. Nie pałała do niego sympatią już od samego początku i sama za bardzo nie wiedziała dlaczego.

– Dziewczyną – poprawiła z dziwną wyższością słyszalną w głosie. – Nie siedź u niego długo, jest zmęczony.

– Jest chyba wystarczająco dorosły, żeby wiedzieć, kto ile powinien u niego siedzieć – warknął Johnson, mając irracjonalną potrzebę pokazania jej, że był lepszy, że to z nim Eliot spędzał większość wolnego czasu.

Dakota nie odpowiedziała, tylko jeszcze raz zmierzyła go wzrokiem, po czym odeszła, już nawet się za nim nie oglądając.

Kenneth zaklął cicho pod nosem i od razu wszedł do sali Eliota, który, kiedy go zobaczył, o mało nie zrzucił z kolan laptopa. Johnson był jednak zbyt rozzłoszczony, żeby uśmiechnąć się na widok zaskoczonej, naprawdę zabawnej, miny O'Connera.

– Hej – przywitał się nieco oschle.